Πάνε περισσότερα από είκοσι χρόνια από τότε που το Facebook μπήκε στη ζωή μας και ακόμα παλεύουμε να αποδείξουμε –στον εαυτό μας κυρίως– ότι η ζωή είναι εδώ και όχι εκεί. Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι το κουμπάκι του like εμφανίστηκε το 2009 και προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν πριν από αυτό. Πώς λέγαμε «μου αρέσει αυτό που λες», «έχεις δίκιο», «συμφωνώ μαζί σου», «μπράβο που το σκέφτηκες». Επίσης απαντούσαμε «με έκανες και γέλασα» ή απλώς γελούσαμε κανονικά, χωρίς συνοδευτικό emojis.
Κι έπειτα ήρθε το Instagram το 2010 και η εξαγορά από το Facebook το 2012 – να πούμε ότι τότε το Instagram είχε 13 εργαζόμενους και περίπου 30 εκατ. χρήστες. Τα social έγιναν κυρίαρχα και δημιούργησαν ένα νέο σύμπαν που μέχρι σήμερα παραμένει παράλληλο με όλα όσα συμβαίνουν εκτός οθόνης. Μόνο που κάποια συμβαίνουν μόνο και μόνο για να «ανέβουν», να πάρουν likes, καρδούλες, φατσούλες, σηκωμένους αντίχειρες ή οποιοδήποτε συναίσθημα σε emoji, από οργή μέχρι αγκαλίτσες και φιλάκια.
Παρ’ όλα αυτά, ίσως να έχει μια βάση αυτή η αλλαγή στάσης: όταν αρχίσεις να χαίρεσαι με τη χαρά των άλλων, αντιμετωπίζεις με μεγαλύτερη ικανοποίηση και τη δική σου ζωή γιατί μπορεί να μην ανεβάζεις reel, stories και live, ίσως όμως ζεις στιγμές που θέλουν πιο πολλή εκτίμηση από αυτή που τους δίνεις.
Τα stories που ξεκίνησαν ως νέο feature το 2016 ήταν η αρχή μιας νέας φάσης που σε καλoύσε να πάρεις αποσπάσματα της ζωής σου, μικρά θραύσματα και να τα ενώσεις σε μια ιστοριούλα έτοιμη να ανέβει και να «καταναλωθεί». Ωραία είναι αυτά τα θραύσματα που ενώνονται, όπως στο γιαπωνέζικο wabi-sabi, αυτή την τέχνη της ατέλειας που εξηγεί την ομορφιά πίσω από τη φθορά. Κάθε άλλο παρά ατέλειες έχουν τα περισσότερα stories στο Instagram. Είναι η φύση τους να είναι τέλεια, ζηλευτά, remarkable βρε παιδί μου – αλλιώς δεν θα ήταν stories, δεν θα προβάλλονταν με περηφάνια. Θα ήταν ρεπορτάζ, ντοκιμαντέρ καλύτερα, από μια Ελλάδα –δεν πάω παραπέρα– που δεν τη λες και «ινσταγκράμαμπλ».
Διαβάστε εδώ, στο lifo.gr, το θέμα της Λίνας Ιντζεγιάννη.
