Οι αρχαίες ελληνικές πόλεις υποτάχθηκαν η μία μετά την άλλη και έγιναν επαρχίες της Ρώμης.
Ο ελληνικός πολιτισμός, ωστόσο, όχι μόνο δεν χάθηκε αλλά κατάφερε να εξαπλωθεί και να κυριαρχήσει σε όλη την αχανή ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Η Ελλάς ηττήθηκε πολιτικά, αλλά ηγεμόνευσε πολιτισμικά.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα – το ελληνικό κράτος μπορεί να έχει εκφυλιστεί σε σημείο που ούτε το ίδιο δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του και οι Έλληνες να βολοδέρνουν ανάμεσα στην παραίτηση και την απόγνωση, αλλά ο ελληνικός πολιτισμός παραμένει ακμαιότατος.
Τόσο που γοητεύει ακόμα και τους τοποτηρητές της Υπερδύναμης που έρχονται στη χώρα μας για να κλείσουν χαλαρά την καριέρα τους, όπως οι συνταξιούχοι της μετακομίζουν στην εύκρατη Φλόριντα για περάσουν ήσυχα τα τελευταία χρόνια της ζωής τους.
Πολιτικά, οικονομικά, γεωστρατηγικά η Ελλάδα δεν έχει πλέον κανένα ενδιαφέρον για την Υπερδύναμη. Πολιτισμικά, όμως, της ασκεί ακαταμάχητη έλξη.
Οι ξεπεσμένοι διπλωμάτες, τα άχρηστα βύσματα, οι πρώην γκόμενες (και οι επόμενες) της αμερικανικής εξουσίας, που διορίζονται πρέσβεις στο εκφυλισμένο μικροαστικό κρατίδιο, δεν μπορούν να αντισταθούν στα κελεύσματά του.
Ο απερχόμενος Τσούνης ήταν φανατικός οπαδός της ελληνικής κουζίνας και ταβέρνας. Η νυν Κίμπερλι προτιμά τα μπουζούκια και τους αοιδούς τους.
Ασφαλώς, δεν πρόκειται για τυχαίο γεγονός – ακριβώς επειδή η Ελλάδα είναι λειτουργικά άχρηστη για τις ΗΠΑ, της είναι τόσο επιθυμητή αισθητικά.
Η αληθινή απόλαυση ξεκινά εκεί που τελειώνει η ανάγκη.
Αδιάφοροι πρέσβεις σε μια αδιάφορη θέση, τι άλλο τους μένει από το να ζήσουν την αργομισθία τους στο φουλ;
Και ποια άλλη χώρα, ποιος άλλος πολιτισμός έχει υμνήσει περισσότερο την αργομισθία, από τον νεοελληνικό πολιτισμό;
Τα δε μπουζούκια είναι το σήμα κατατεθέν της: ο ιερός τόπος όπου οι νικητές του εγχώριου παραγωγικού μοντέλου – οπεκεπέδες, εσπατζήδες, απευθείας ανάδοχοι – χαίρονται επιδεικτικά τους καρπούς της σκληρής δουλειάς και της καινοτομίας τους.
Η αισθητική τους είναι η ηθική τους.
Αλλά τα μπουζούκια δεν είναι μόνο η εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας, είναι σταδιακά και όλης της Δύσης.
Η παρακμή δεν περιορίζεται στο εκφυλισμένο μικροαστικό κρατίδιο – αγκαλιάζει, βραδύτερα έστω, όλη την εσπερία.
«Μάλλον κάτι ξέρω» ήταν το τραγούδι του Αργυρού που ξεσήκωσε την Κίμπερλι, σύμφωνα με το ρεπορτάζ.
Πράγματι, κάτι ξέρει η Κίμπερλι – οι «τραβηγμένες» κυρίες, οι παχουλοί κύριοι, οι λιγούρηδες πολιτικοί που συνωστίστηκαν χθες στο εγχώριο πολιτιστικό κέντρο για να απολαύσουν «φθηνή ποπ για τις ελίτ», δεν είναι μόνο το παρόν της Κίμπερλι και της Ελλάδας.
Είναι και μια πρόγευση από το μέλλον όλης της Δύσης.
Για μια ακόμη φορά, εξάγουμε πολιτισμό.
Στα μπουζούκια αδερφές μου, στα μπουζούκια!
