Η εξαγγελία γνωστή. Βγήκε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ και ανακοίνωσε μηδενική φορολογία για τους νέους και τις νέες κάτω των είκοσι πέντε ετών, που κονομάνε ως είκοσι χιλιάρικα το χρόνο.Μέτρο που ακούγεται εντυπωσιακό και την μπροσθόβαρο, ως την ώρα που θα συνειδητοποιήσεις ότι πραγματικά κερδισμένα θα βγουν καμιά πεντακοσαριά άτομα.
Τα υπόλοιπα, ως γνωστόν, και φουλ τάιμερς να ήταν ενέπιπταν ως σήμερα στην κατηγορία του αφορολόγητου.
Θ’ αυγατίσουν, βέβαια, από εδώ και πέρα τα πιτσιρίκια με ετήσια εισοδήματα από, ξερωγώ, δεκαοχτώ ως είκοσι χιλιαροπούλες, αλλά αυτό δεν χρειάζεται να είσαι Μπόρις Στρουγκάτσκι για να το φανταστείς.
Αρκεί να κατέχεις πέντε πράγματα από ελληνική λαμογιά…
Τέλος πάντων, να μην μακρηγορώ, άμεσο τηλεοπτικό φίντμπακ μας προέκυψε λόγω των εξαγγελιών για τη νεολαία.
Αναφέρομαι στο γνωστό τυπάκι με τη χωρίστρα χαράκωμα τύπου Άλκης Γιαννακάς, που έσκασε μύτη σε όχι και τόσο δημοφιλή εκπομπή για να υπερασπισθεί τα φρέσκα μέτρα.
Για να μας πει πόσο ενθουσιάστηκε με τους ζερό φόρους, πόσο θάρρος πήρε, πόσο ανακάλυψαν ένα εφαλτήριο τόσο ο ίδιος όσο και οι συνομίληκοί του για να εκτοξευθούν προς τους ουρανούς της επιχειρηματικότητας.
Τα ‘μπλεξε λίγο, βέβαια, καθώς μαζί με τον Κυριάκο προσπάθησε να κολακεύσει και την Κεραμέως, δηλώνοντας ότι με το 13ωρο θα καζαντίσουν οι αφορολόγητοι (και αιώνιοι ως εκ τούτου…) φοιτητές, αλλά γουάτ δε φακ, σημασία έχει ότι έβαλε τα δυνατά του ο άνθρωπος.
Όπως τα ‘βαζε όταν έβγαινε φωτογραφίες με το μισό υπουργικό συμβούλιο…
Τέλος πάντων, ολοκληρώσαμε με τον γιαλαντζή ηρωισμό του γαλάζιου φοιτητή που ακόμη δεν έχει κατανοήσει ότι στην Ελλάδα 2.0 κυβερνάνε οι πασόκοι και συνεχίζουμε με το πένθος του τίτλου.
Στο σχετικό πένθος αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, μην πάει ο νους σας στο κακό, αρκετά φίδια μας ζώνουν τον τελευταίο καιρό.
Πάμε σε μια σκηνή που έζησα (συγγνώμη, βίωσα!) πριν από κάνα εικοσαήμερο στην Κυψέλη.
Απογευματάκι Κυριακής, ζέστα, άπνοια, ξέρα.
Επί το έργον ο ρεπόρτερ, να ψάχνει γκραφίτι για τη φωτογραφική συλλογή του.
Κι όπως πέρναγα από έναν πεζόδρομο, έπεσα πάνω σε μια παρέα δεκαοκτάρηδων.
Έξι ήσαντε, επτά ήσαντε, κάτσε εσύ να μετρήσεις, εγώ δεν τα καταφέρνω.
Φασαριόζικα τα αγοράκια, φωνές, κακό, χειρονομίες, έπεφτε και κάνα φιλικό φαπίδι, τύπου Αντετοκούνμπο σε Λαρεντζάκη.
Δεν έδωσα μεγάλη σημασία, άμα είσαι άνω των πρώτων “ήντα”, καλόν είναι να μη δίνεις πολύ σημασία στα καμώματα των εφήβων, γιατί αγριεύονται.
Οπότε προχώρησα χαλαρά και λάιτ, με την κάμερα χαμηλά προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.
Κάτι, όμως, δεν μου πήγαινε καλά…
Τι ήταν αυτό;
Δεν μου πήγαινε καλά ότι τα χέρια των πιτσιρικάδων ήτανε άδεια!
Ούτε ένα τσιγαράκι (απλό, ηλεκτρονικό ή γελαστό, δεν κρίνω), ούτε ένα μπυρόνι, ούτε καν ένα αφρώδες αναψυκτικό γαμώ την τρέλα μου, πιο φτωχοί κι από γάτο του Κολοσσαίου που θα έλεγε κι ο Παζολίνι.
Και ρωτάει ο Ξανθάκης με το φτωχό του το μυαλό;
Η μηδενική φορολογία είναι που τα απασχολεί τα φυντάνια ή μήπως η καθολική αφραγκία;
Το χτίσιμο κεφαλαίου για ν’ ανοίξουν την πρώτη τους εταιρεία είναι που τα καίει ή που θα βρουν κάνα ταληράκι για κάνα πιτόγυρο;
Την μελλοντική είσοδο της μπίζνας τους στο Χρηματιστήριο είναι που σκέφτονται ή τη σημερινή είσοδο στα στοιχηματζίδικα μπας και βγει χαρτζιλικάκι;
Τι να σας πω παλικάρια και γοργόνες μου, αν ήταν μια φορά χαμένη η γενιά της Μεταπολίτευσης, ετούτη εδώ που βγαίνει τώρα στο προσκήνιο νομίζω ότι ήδη περιπλανάται στη Μόρντορ.
Δίχως καβάντζα, δίχως ανάσα, δίχως ελπίδα καμιά…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
