Στο προηγούμενο άρθρο μου, αναφερόμενος συγκριτικά στην επικοινωνιακή δυναμική των παράλληλων εμφανίσεων του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στα προπαγανδιστικά πλατό της ΔΕΘ, εκτιμούσα εν κατακλείδι – αν θυμάστε – ότι, αν η ομιλία του δεύτερου στο συνέδριο του Economist περιοριζόταν σε μια ακόμα παρέμβαση «υψηλού προφίλ», θα μπορούσε να διευκολύνει τον πρώτο «να ανακτήσει έδαφος, κοροϊδεύοντας και πάλι (!!!) την κοινωνία με φούμαρα για θετικά οικονομικά μέτρα και παροχές»…
Ε, λοιπόν, όχι!.. Η κοινωνία δεν «μάσησε» αυτή τη φορά, ούτε τον σανό που μοίρασε ο πρώτος στο Βελλίδειο, ούτε τις πατριωτικές… πυξίδες που λανσάρισε ο δεύτερος στο συνέδριο του Economist. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Interview για την Political – την πρώτη που ήρθε στο φως της δημοσιότητας μετά τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες στη ΔΕΘ – το 77% των ερωτηθέντων δηλώνουν λίγο ή καθόλου ευχαριστημένοι από τα μέτρα της κυβέρνησης της ΝΔ. Ταυτόχρονα, στο εμβόλιμο (σ. σ: επίκαιρο και παρεκβατικό σε βαθμό… τρολαρίσματος της υπαρκτής ηγετικής ανυδρίας) ερώτημα – challenge των δημοσκόπων, ένα υψηλό ποσοστό πολιτών που αγγίζει το 25%, δήλωσε ότι θα ψήφιζε το κόμμα της κ. Καρυστιανού, ενώ το πιθανό κόμμα Τσίπρα δήλωσε ότι θα ψήφιζε ένα ισχνό 13% και το κόμμα Σαμαρά, μόλις το 9% !..
Το περίεργο – έως και …ύποπτο για το επίπεδο νοημοσύνης τους – είναι ότι όλοι οι «άνθρωποι του προέδρου» (σ. σ: του επικοινωνιακού επιτελείου του, εννοώ) δεν έκρυβαν την έκπληξή τους απέναντι στις… χαμηλές πτήσεις των μετρήσεων που κατέγραφαν καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας την αρνητική διάθεση των ερωτώμενων να… φάνε τον «σανό» που περιείχε το πρωθυπουργικό πακέτο μέτρων της ΔΕΘ, διάθεση που, όπως σχολίαζαν, «αποτύπωνε όχι μόνο την αδιαφορία αλλά και την οργή της κοινής γνώμης».
Εν τέλει, στην πρόθεση ψήφου – σύμφωνα, πάντα, με τη δημοσκόπηση της Interview – η ΝΔ μετά βίας συγκεντρώνει 21,9%, με τον υποθετικό δημοσκοπικό φορέα της Μαρίας Καρυστιανού (σ. σ: την κοινή γνώμη επί της ουσίας) να ταπεινώνει τον διεφθαρμένο πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του (τη «μη Δημοκρατία Μητσοτάκη», όπως την λέω εγώ), ακυρώνοντάς τον με αυτό το 25% που «αγκαλιάζει» και ως πολιτική ηγέτιδα πλέον, την «Μητέρα των Τεμπών».
Και επιπλέον, να μέμφεται (μ’ εκείνο το ενδεικτικά ισχνό 13% που του αποδίδεται απ’ τους ερωτώμενους) τον «επιστρέφοντα» πρώην πρωθυπουργό κ. Τσίπρα και την… «νέα εθνική του πυξίδα». Που, αντί να την έχει στραμμένη προς τη μεγαλειώδη συγκέντρωση του προηγούμενου Σαββάτου στο Σύνταγμα όπου η «Μητέρα των Τεμπών» εξέφραζε για μια ακόμα φορά το λαϊκό ουρλιαχτό ενάντια σ’ εκείνο το Μέγα – έγκλημα και τ’ άλλα κυβερνητικά «εγκλήματα» («Να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς / Να παλέψουμε για τα παιδιά μας / Για τη Δημοκρατία / Για το Κράτος Δικαίου που αξίζουμε / Για να έχουμε επιτέλους οξυγόνο…»), την κρατούσε στραμμένη προς το εντόπιο και διεθνές ακροατήριο του Economist, αναζητώντας εναλλακτικές, συστημικές, κυβερνητικές λύσεις…
Εντάξει, φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας, το γνωρίζουμε. Κόμμα Καρυστιανού δεν υπάρχει, ούτε – κατά τα φαινόμενα – θα υπάρξει, ωστόσο, το παρεκβατικό ερώτημα της Interview («Εάν οι Αλέξης Τσίπρας, Αντώνης Σαμαράς και Μαρία Καρυστιανού δημιουργούσαν ξεχωριστούς πολιτικούς φορείς, ποιον θα επιλέγατε») και οι απαντήσεις των ερωτωμένων, εκείνο το υπερθετικό - υποθετικό 25% υπέρ Καρυστιανού, σε σύγκριση με το χλωμό 21,9 του Μητσοτάκη και το ισχνό 13% του Τσίπρα είναι η αιτία.
Θέλω να πω (το επαναλαμβάνω, στην ουσία) ότι, σ’ αυτή την τραγική – παρακμιακή πολιτικοκοινωνική συγκυρία που ζούμε, γίνονται όλα όπως τα θέλησε η – άθελά της ή μη – μεγάλη πολιτικός, Μαρία Καρυστιανού∙ η καταλυτικά ηγετική παρουσία της οποίας (προφανώς, λόγω και του προσωπικού φορτίου που σηκώνει, αλλά και του ενσυναισθητικού τρόπου με τον οποίο το διαχειρίζεται) άλλαξε το πολιτικά υπνωτισμένο κοινωνικό status της χώρας, απελευθέρωσε παραιτημένες, βολεμένες, απογοητευμένες, λαϊκές δυνάμεις. Όπως ο Μπρέχτ στον «Κύκλο με την Κιμωλία», φώτισε άπλετα και τους έδειξε τα περίτεχνα κόλπα της εκφυλισμένης εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, που δε διστάζουν να ακολουθήσουν άνομες πρακτικές, προκειμένου να αποδώσουν «δικαιοσύνη» ανάλογη με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της τάξης που εκπροσωπούν… Και συνεχίζει να το κάνει, αγκαλιασμένη από ένα πολιτικό κοινό που τώρα την βλέπει και ως ιδανική πολιτική ηγέτιδα και την τοποθετεί πολύ πάνω κι απ’ τον πρωθυπουργό της χώρας.
Ωστόσο, οι εθνικοί μας…ταγοί (ο Μητσοτάκης, ο… επιστρέφων Τσίπρας, ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελλος, ο Βελόπουλος και οι λοιποί συστημικοί επαγγελματίες της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας) παραμένουν τυφλοί στο μεγαλείο τους, ταΐζοντας πολιτικό σανό την κοινή γνώμη: Ε, λοιπόν, όχι!.. Απ’ ότι φάνηκε – δημοσκοπικά, έστω – αυτή τη φορά η κοινωνία δεν «μάσησε» ούτε τον σανό που μοίρασε ο Μητσοτάκης στο Βελλίδειο, ούτε τις πατριωτικές… πυξίδες που λανσάρισε ο Τσίπρας στο συνέδριο του Economist…
