Μπήκαμε στο βαθύ θέρος του έτους 2025 - 26 υπό την απειλή ενός… γιαλαντζί Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, που δεν τον πήραν στα σοβαρά ούτε οι παρανοϊκοί ηγέτες που τον πυροδότησαν, με κάποιους απ’ τους ανοϊκούς Ευρωπαίους να τον «μπουστάρουν», ωστόσο (σ. σ: μεταξύ τους, πρώτος και… καλύτερος, ο Έλληνας πρωθυπουργός), άλλους να τον πριμοδοτούν με την «διπλωματική» αφωνία τους, και με τους σκληρούς περιφερειακούς ένα γύρω, να γαυγίζουν ως συνήθως και να μην δαγκώνουν: ένα νοσηρό παιγνίδι αναγνωριστικής επίδειξης δυνάμεων ήταν, επί της ουσίας, κάτι σαν πολεμική άσκηση με πραγματικά πυρά, που το πλήρωσε με αίμα και με χρήμα – θέλοντας και μη, εμπλεκόμενη ή μη – η κοινωνία των πολιτών του άμοιρου κόσμου τούτου…
«Οι Έλληνες πολίτες αποδοκιμάζουν τους ηγέτες του πολέμου, δεν συμφωνούν με την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων, δεν θέλουν “εκπτώσεις” στα εθνικά θέματα», μας πληροφορούσε η εταιρία δημοσκοπήσεων Interview σε μια πρώτη απόπειρα καταγραφής των εντόπιων λαϊκών αντιδράσεων σ’ αυτό το… γιαλαντζί πολεμικό σκηνικό. Ωστόσο, καθώς φτάνουμε στη δεύτερη φράση της εν λόγω «καταγραφής», σ’ εκείνο το «δεν συμφωνούν με την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων», εγείρεται η υποψία πως η γενίκευση «των κυβερνήσεων» (σ. σ: όλων των κυβερνήσεων, δηλαδή, και όχι της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπου θα όφειλε να εστιάζει το ερώτημα μιας ανιδιοτελούς δημοσκόπησης – φωτογραφίας της στιγμής) προκύπτει ως γιαλατζί αποτέλεσμα ενός μαγειρεμένου ερωτήματος με στόχο την απενοχοποίηση της σημερινής κυβέρνησης και του προέδρου της κ. Μητσοτάκη:«γενίκευση» σημαίνει διάχυση ευθυνών και, εν τέλει, μερική απενοχοποίηση του «δέντρου» (του ενός) και ολική ενοχοποίηση του «δάσους» (του συνόλου), γι’ αυτό και αξιοποιείται κατά το δοκούν ως βασικό ενοχοποιητκό ή απενοχοποιητικό «εργαλείο» από τους αλχημιστές των Επικοινωνιακών, των Πολιτικών, των Νομικών και των Ιστορικών επιστημών. Κυρίως, όμως, από τους επαγγελματίες πολιτικούς και τους δημοσιογραφικούς ακολούθους τους.
Αντίθετα, «Ο Μπίμπι κι εγώ (σ. σ: «Μπίμπι», ο σφαγέας Νετανιάχου») μόλις περάσαμε μαζί την ΚΟΛΑΣΗ, πολεμώντας έναν πολύ σκληρό και λαμπρό μακροχρόνιο εχθρό του Ισραήλ», δήλωσε χωρίς απενοχοποιητικές… γενικεύσεις ο παρανοϊκός Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ (σ. σ: περιγράφοντας την εμπειρία του απ’ τον γιαλαντζί Γ’ Παγκόσμιο που, μαζί με τον… Μπίμπι, πυροδότησε) στους θαυμαστές ομολόγους του – ηγέτες των χωρών μελών του ΝΑΤΟ, κατά την διάρκεια της προχθεσινής συνόδου. Με τον Έλληνα πρωθυπουργό να τον ακολουθεί πέρα – δώθε κολλημένος στο πλάι του, κουνώντας την ουρά του σαν χαζοχαρούμενο σκυλάκι.
Μα, ω του θαύματος, «Δεν υπάρχει πια διεθνής κοινότητα, μόνο το δίκιο του ισχυρού», ακούστηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης ο κριτικός χρησμός του Αλέξη Τσίπρα, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους»!.. Στον τίτλο της αριστερόστροφης εφημερίδας μόνο, όπου διάβασα το δημοσίευμα για τη νέα «ηχηρή παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού, στον απόηχο των διεθνών, δραματικών εξελίξεων». Στο κείμενο που ακολουθεί, η παρέμβαση βρίθει διαχυτικών γενικεύσεων και ο παρεμβαίνων ξαναγίνεται ο γνωστός πολιτικός αλχημιστής: «Ζούμε σε μια περίοδο όπου οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Ρωσία (σ. σ: «οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Ρωσία» και όχι ο Τράμπ, ο Νετανιάχου και ο Πούτιν) έχουν αποφασίσει ότι οι διμερείς και διεθνείς διαφορές (σ. σ: οι αρπακτικές ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των ΗΠΑ, Ισραήλ, Ρωσίας γίνονται… διμερείς και διεθνείς διαφορές) θα επιλύονται πλέον μέσω της ισχύος και του πολέμου και όχι μέσω της διπλωματίας…» κλπ., κλπ.
Αναφέρομαι στον Τσίπρα όχι τυχαία: μετά και το διαφαινόμενο κοινοβουλευτικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ (στο 2,9% τον δίνει η προαναφερθείσα, μαγειρεμένη ή μη, δημοσκόπηση της Interview) είναι ο μόνος πολιτικός του πάλαι ποτέ κυβερνώντος κόμματος της Αριστεράς που ακούγεται, υπό την έννοια ότι δεν ακυρώνεται ο λόγος του απ’ το πολιτικό του εκτόπισμα, όταν ομιλεί. Ως πρώην πρόεδρος και πρωθυπουργός του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ ακούγεται προφανώς, και όχι ως ένας απ’ τους εναπομείναντες τωρινούς βουλευτές του. Και καθώς προβάλλεται και αυτοπροβάλλεται ως προαλειφόμενος ιδρυτής νέου κόμματος με φιλοδοξίες εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, θα του συνιστούσα να λέει, εφεξής, τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς διαχυτικές των ευθυνών (και των δικών του) γενικεύσεις και παραδοσιακές Τσιπρέϊκες αλχημείες του τύπου… «ο σημερινός αγώνας δεν αφορά τον σοσιαλισμό, αλλά τον δημοκρατικό καπιταλισμό απέναντι στις απειλές του αυταρχισμού και της ολιγαρχίας»…
Άλλως τον βλέπω να διανύει ένα μακρύ πολιτικό φθινόπωρο: από Σεπτέμβρη αρχόμενο, συναγωνιζόμενος (και αυτός και το νέο κόμμα του) το… μαγειρεμένο ή μη, δημοσκοπικό 4% του Στέφανου Κασσελάκη… Ανεπιτυχώς κατά πάσα πιθανότητα!..
