Δεν είναι η πρώτη φορά που κολλάω με το Grey’s Anatomy.
Την είχα ξαναπατήσει και πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, τότε που χάλαγε κόσμο σε όλη την υφήλιο.Νταξ, δεν ήταν πυρετός όπως το “Wire” ή έρωτας όπως οι “Sopranos“, αλλά όπως θα έλεγε κι ο Βλαδίμηρος (όχι αυτός που νομίζεις ηλίθιε…), στρογγυλοκάθεται στο ανώτατο στάδιο της σαπουνόπερας.
Να μην τα πολυλογώ, εδώ και δυο μηνάκια που τον χάνεις που τον βρίσκεις τον ρεπόρτερ στις εννιά το βράδυ, κολλημένος στη μικρή οθόνη είναι, επτά ημέρες τη βδομάδα, όλα τα επεισόδια ταμάμ.
“Και η Πανάθα;”, ακούω να ρωτάει εκ του μακρόθεν το τρικαλινό κολλητάρι, που δεν χάνει ούτε λεπτό από τις τηλεοπτικές παρουσίες του τριφυλλιού.
Μη ανοίξω το στόμα μου τώρα για την ομαδάρα, που κοντεύει να καταλήξει θυγατρική του Λεβαδειακού…
Τέλος πάντων, στον δωδέκατο κύκλο είμαστε αυτές τις μέρες, εννοώ τον δωδέκατο προβάλλει το MAK TV (πάλαι ποτέ Μακεδονία TV, πριν μπουν στη μέση οι Banda Entopica) γιατί η σειρά έχει αισίως φτάσει στον εικοστό δεύτερο, μπορείτε να τον δείτε συνδρομητικώς στο Disney+, αν σας έχουν μείνει τίποτις λεφτά από το ταξίδι στη Νέα Υόρκη για την αβάν πρεμιέρ του “Καποδίστρια”.
Στον δωδέκατο κύκλο λοιπόν, συμβαίνουν, ως συνήθως σημεία και τέρατα, σαπουνόπερα γαρ, κάθε σκηνή κι ένα μικρό δράμα, κάθε μπρέηκ κι ένας μίνι πόλεμος. Νταξ, δεν είναι Αισχύλος, αλλά δεν τη θέλουμε για να μας αναστατώσει, για να μας νανουρίσει τη θέλουμε.
Και να προσφέρει κάνα μαθηματάκι που και που, τόσο σ’ εμάς τους καναπεδόπληκτους όσο και στην ελληνική Αριστερά…
Να το σπάσω, όμως, σε πενηνταράκια.
Σε πρώτο επίπεδο, το Grey’s Anatomy είναι μια αποθέωση της woke κουλτούρας:
- Δε μασάνε από τίποτα και από κανέναν οι γιατρίνες και είναι οι ουσιαστικές πρωταγωνίστριες του σήριαλ.
- Χαλαρά σε πρώτο πλάνο τα ομόφυλα ζευγάρια, με φιλιά και περιπτύξεις άνευ λογοκρισίας.
- Μαύροι και άσπροι γιατροί και γιατρίνες, μαζί στη δουλειά, στο παρεάκι και στο κρεβάτι, νο κουέστσιονς άσκντ.
- Ακομπλεξάριστη αντιμετώπιση της αναπηρίας και των προβλημάτων της, χωρίς πατερναλισμούς και μίρλα.
- Οι κάθε είδους εθισμοί αντιμετωπίζονται ως αυτό που πραγματικά είναι και όχι ως κατάρες απ’ το διάστημα που έστειλαν οι εξωγήινοι για να μας εξοντώσουν.
Σωστά, πολύ σωστά, αλλά δεν συνέβη κάτι τέτοιο.
Γιατί;
Διότι οι δημιουργοί της σειράς φρόντισαν να συμπεριλάβουν στο καστ έναν πρώην ταγματάρχη του αμερικάνικου στρατού, που είδε πράματα και θάματα σε διάφορα μέτωπα, κομπλέ με PTSD και εφιάλτες απ’ τα πεδία μάχης.
Έναν ταγματάρχη, ωστόσο, που διόλου δεν αμφισβητεί τον ρόλο και τη δράση των ενόπλων δυνάμεων, κάτι που επίσης δεν κάνει και η σειρά στο σύνολό της.
Κάργα woke από τη μία, δηλαδή, αλλά στα συμφέροντα της πατρίδος δεν πάμε κόντρα από την άλλη.
Χώρια που ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες θα βρούμε και μια τελειωμένη θεούσα, με τα ζητήματά της και αυτή και τις εμμονές της.
Και λοιπόν;
Ζωές σώζει πρωί βράδυ, ούσα ικανή χειρουργός, δεν γυρνάει στους διαδρόμους του νοσοκομείου με τη Βίβλο στο χέρι να κάνει κήρυγμα!
Και πάει λέγοντας…
Ας ρίξουν, λοιπόν, μια ματιά τα καϊνάρια της ελληνικής Αριστεράς στο Grey’s Anatomy και ας λάβουν μερικά μαθήματα για το πως οικοδομείς τις συμμαχίες σου και πως καλλιεργείς τη δημοφιλία σου.
Μερικές ωρίτσες θα τους πάρει, όχι παραπάνω.
Κι αν έχουν τα ματάκια τους ανοιχτά, τ’ αυτάκια τους τεντωμένα και τις παρωπίδες τους κατεβασμένες, ποιος ξέρει, μπορεί η σαπουνόπερα να τους φανεί ελαφρώς πιο χρήσιμη από τους εκατό τόμους μαζί όλων τους των κομματικών βιβλίων…
Υ.Γ.: Ξέρω, ξέρω, ελάχιστα λέει το Grey’s Anatomy για τις φριχτές αδικίες του αμερικάνικου συστήματος υγείας. Αλλά αν έλεγε, θα ήταν το “Wire” αγάπες μου, θα ήταν το “Wire”…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
