Δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη συναυλία που πήγα, θυμάμαι όμως ότι η μεγαλύτερη από τις πρώτες μου ήταν αυτή της Διεθνούς Αμνηστίας στο Ολυμπιακό στάδιο. Θυμάμαι την παρέα, θυμάμαι ότι πλησιάσαμε όσο μπορούσαμε στην σκηνή, αλλά δεν καταφέραμε να φτάσουμε πολύ μπροστά. Θυμάμαι πώς γυρίσαμε στο Παλαιό Φάληρο με τα πόδια γεμάτοι ενέργεια.
Μετά θυμάμαι δεκάδες συναυλίες στο ΡΟΔΟΝ LIVE, θυμάμαι μια πλάτη ενός γκρι πουλόβερ, πλέξη κάλτσα που μου έκρυβε την Pj Harvey. Όσο κι αν έσπρωξα, όσο κι αν στριμώχτηκα, όσο και αν πάλεψα από αυτή τη βραδιά -εκτός κάποιων λαμπρών στιγμών, αυτή την πλάτη του ψηλέα θυμάμαι.
Θα θυμάμαι πάντα και τη βραδιά που αποχαιρετήσαμε το ΡΟΔΟΝ LIVE, όπως του άξιζε, παρέα και με μια αγαπημένη φίλη που αποχαιρετήσαμε επίσης λίγα χρόνια μετά…
Έχω πάει σε δεκάδες άλλα μικρά Live σε κλαμπάκια, μπαράκια, σκηνές, ανοιχτά θέατρα, κλειστά θέατρα και πάντα μου άρεσε να πηγαίνω μπροστά, εκτός από τις φορές που επίτηδες καθόμουν πίσω είτε γιατί ήμουν με κάποια κοπέλα και προτιμούσα αυτή από ό,τι συνέβαινε επί σκηνής, είτε γιατί ήθελα να ανασάνω λίγο αλλά και να παρατηρήσω τον κόσμο που έβλεπε τη συναυλία (ναι, είναι και αυτό μια πετριά, αλλά το έκανα, μερικές φορές!).
Τις πιο πολλές συναυλίες τις έχω παρακολουθήσει με τον “αδελφό” μου, τον Δημήτρη Σούλτα, αλλά και τον Ηλία Ασλάνογλου, την Ελένη Σκόπη, εννοώ με αυτούς πήγαινα παρέα. Στα Live όμως υπήρχε και μια άλλη παρέα που η σχέση μας χτιζόταν χάρη ακριβώς στην τρέλα μας για τη μουσική. Είναι δεκάδες τα ονόματα. Με κάποιους βρισκόμαστε ακόμη. Με κάποιους χαιρετιόμαστε σαν γνωστοί, χωρίς να είμαστε φίλοι απλούστατα γιατί οι φάτσες πάνε με τον χώρο. ΡΟΔΟΝ, Λυκαβηττός, ΑΝ, Τerravibe, Gagarin, FUZZ, TIKI, έτσι για να αναφέρω κάποιους.
Η σκέψη που έκανα πάντα, κυρίως στη δεκαετία του 90 σε κάποιες ανάπαυλες του gig, πίνοντας ποτά – πολλά ποτά είναι η αλήθεια μια εποχή – ήταν η παρακάτω: θα αντέχω να πηγαίνω σε συναυλίες όταν “μεγαλώσω”. Αναρωτιόμουν επίσης: πώς θα με βλέπουν οι αντίστοιχοι Γιάννηδες των 23, 25, όταν εγώ θα είμαι 40 ή 50.
Εγώ κοιτούσα τους τότε “μεγάλους” στα μάτια μου και τους θαύμαζα που ήταν εκεί και γούσταραν.
Σήμερα είμαι 47, και δεν ντρέπομαι να λέω ότι παθαίνω στερητικό αν κάνω καιρό να βρεθώ μπροστά σε μια σκηνή και να αισθανθώ το μπάσο από τα γούφερ να δονεί το στέρνο μου!
Δεν μπορεί να με καταλάβει κάποιος που δεν πηγαίνει σε συναυλίες, αλλά εγώ έτσι αισθάνομαι.
Όσο με κρατάνε τα πόδια μου θέλω να ακούσω τις μουσικές που με φτιάχνουν ζωντανά.
Καταλαβαίνω ότι μπορεί να “προηγούνται” οι πιτσιρικάδες, αλλά δε με νοιάζει. Πάντα το χώρο που μας ανήκει τον κερδίζουμε μόνοι μας, όσο αντέχουμε! Και τα εκατοστά, παστωμένος, πωρωμένος και ιδρωμένος ακούγοντας αυτό που γουστάρω εκεί μπροστά θα τα διεκδικώ όσο αντέχω!
Γιάννης Καφάτος / Viewtag
