Με θυμάμαι πεντέμισι χρόνων να..
πηγαίνω Δημοτικό και, καθώς είχα γεννηθεί απολύτως φαλακρό και αδύνατο «σαν της Μπιάφρας» (που ’λεγε η γιαγιά μου) και έως τα τότε ίσα που είχαν βγει κάτι ξανθά μπουκλάκια, ενώ παρέμενα το ίδιο ξερακιανό, όλα τα μεγαλύτερα παιδάκια στο σχολείο -και οι μανάδες τους!- μου χάιδευαν συνέχεια το κεφάλι. Από λύπηση; Από θαυμασμό στα μπουκλάκια; Οπως και να ’χει, διόλου δεν μου άρεσε να με πιάνει ο ένας κι ο άλλος κι ευχόμουν να ’μουν αγόρι, να τους χώσω μια κλοτσιά στο καλάμι και να ξεμπερδεύω. Ενεκα όμως που μου είχαν μάθει πως τα κοριτσάκια πρέπει να ’ναι «γλυκά κι ευγενικά», υπέμενα και απλώς τους έριχνα το πιο φαρμακερό μου βλέμμα. Δυστυχώς, προς μεγάλη μου απογοήτευση, αυτό έφερνε ακριβώς το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα: «Αχ! Τι γλυκά που θυμώνει το μικρούλι!», έλεγαν. Και δώσ’ του κι άλλα πειράγματα και μπουκλοχαϊδέματα.
Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως αυτό είναι κάτι που ισχύει σχεδόν για κάθε γυναίκα. Πως, ό,τι κι αν κάνει, δύσκολα θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα: αν είναι ευγενική, γλυκιά και άνετη με τη φύση της, το πιθανότερο είναι να την πούνε πουτάνα. Αν είναι σοβαρή, αυστηρή και κοιτάει τη δουλειά της, θα την πούνε σκύλα ή κακομοίρα. Τρίτο, συνήθως, δεν έχει.
Πριν από λίγους μήνες, ένας φίλος με παρακάλεσε να πάρω ένα ρουχαλάκι για την εγγονή του, επειδή «ως κοριτσάκι, ξέρεις καλύτερα». Για πρώτη φορά, λοιπόν, μπήκα σε κατάστημα με παιδικά ρούχα. Που, ανάθεμα την ώρα! Μπαίνω και τι να δω; Κάτι τιγρέ κολάν ή λεοπαρδαλέ γουνάκια ή λαμέ μαύρα (για όνομα!) ή ροζ με φουφούλες και καρδούλες και φιογκάκια. «Συγγνώμη», λέω στην πωλήτρια, «τι ακριβώς κοριτσάκια έρχονται να ψωνίσουν εδώ; Μόνο όσα θα γίνουν ντομινατρίξ ή χαριτωμένες “γατούλες”; Ενα απλό, λευκό φορεματάκι δεν έχετε; 'Η μαύρα πορνοδιαστροφέ ή ροζ καρδουλέ, τίποτε άλλο;». Η κοπέλα γέλασε και με αποτελείωσε: «Και, αν με πιστεύετε, οι μητέρες μάς ζητάνε ακόμα πιο έντονα αυτά τα σχέδια».
Στο νηπιαγωγείο των παιδιών άλλης φίλης, για... «πρότζεκτ», ζήτησαν από τα κοριτσάκια να φέρουν κουζινικά και από τα αγοράκια εργαλεία μαστορικής.
Πριν από λίγες μέρες, πολύ γνωστή εταιρεία με βιταμινούχα σκευάσματα ανέβασε μια διαφήμιση όπου αγοράκια παίζουν καλή μπάλα και ένα δόλιο κοριτσάκι (με φουντίτσες στα μαλλιά -εννοείται!) παρακαλάει να παίξει μαζί τους και (εννοείται!) δεν βάζει κανένα γκολ. Οταν Ελληνίδα ποδοσφαιρίστρια της Α΄ Εθνικής (και προς τιμήν της) τους έστειλε πως κάτι τέτοιο είναι σεξιστικό και ντροπιαστικό, της απάντησαν ότι υπερβάλλει γιατί «είναι θέμα βιολογίας και όχι κοινωνιολογίας ότι κατά κανόνα οι άνδρες είναι καλύτεροι στο ποδόσφαιρο (και σε κάθε άθλημα που απαιτεί δύναμη) από τις γυναίκες». (Τώρα, αν εγώ πω πως είναι θέμα ακατάληπτης μπουρδολογίας, θα φανώ σκύλα;).
Πριν από λίγους μήνες, για 2η μόλις φορά στην ιστορία τους, πήρε Νόμπελ γυναίκα. Οικονομίας. Μαζί με άλλους δύο -ο ένας ήταν σύζυγός της. Μεγάλη αγγλική εφημερίδα έγραψε: Νόμπελ Οικονομίας πήρε ο τάδε, ο τάδε και η γυναίκα του! Δεν ανέφερε καν το όνομά της... Εσθερ Ντάφλο τη λένε. Και Μαρί Κιουρί την 1η νομπελίστρια (που πάλι ως σύζυγο του Πιερ την ανέφεραν).
Τις προάλλες, ο πρωθυπουργός πήγε στον Εβρο. Εκεί που χτυπά πλέον γαλανόλευκα η καρδιά της Ελλάδας. Εκεί, φορώντας τα Prada μποτίνια του, είπε: «Ο Εβρος στέκεται όρθιος!».
Προσοχή μόνο, μη σου πέσει ο Εβρος σου Κυριάκο μου.
Κι άντε να σε συντρέξουμε μετά εμείς, γυναίκες πράμα -άθεες και καπνίστριες.
(... Εχουμε και την τιμητική μας κυριακάτικο, τρομάρα σας!)
Νόρα Ράλλη / ΕφΣυν
