Γενιά της Αντίστασης, τσεκ.
Γενιά του Πολυτεχνείου, τσεκ.
Γενιά της Αλλαγής, τσεκ.
Τζενερέσιο Χ, τσεκ.
Τζενερέσιο Ζ, τσεκ.Για τους φασαίους δεν θα πω κάτι, γιατί διατρέχουν τις ηλικίες ως άλλοι σαλονικιοί μετροπόντικες (σόρυ, νοτ σόρυ!), οπότε δεν ανήκουν σε μία και μοναδική γενιά. Αλλά καταλαβαινόμαστε υποθέτω.
Τέλος πάντων εμείς καταλαβαινόμαστε, αλλά αυτή την αμερικανιά με τις γενιές εγώ δεν την καταλαβαίνω. Μόνο τους λαϊφσταϊλάδες βολεύει, άντε και τα τζιμάνια της Παντείου, αλλά σηκώνει πιο πολύ νερό κι από τον θεσσαλικό κάμπο επί ημερών Αγοραστού. Θα επανέλθω στον συγκεκριμένο κύριο αργότερα, ολίγη υπομονή, έχουμε ακόμη δρόμο.
Πες όμως ότι το καταπίνουμε το κόνσεπτ των γενεών και ψάχνουμε να βρούμε μετά απ’ την Τζενερέσιο Ζ, όσους και όσες και όσα δηλαδή γεννηθήκανε το νέο αιώνα, τι θα ακολουθήσει. Τα πιτσιρικάκια, ας πούμε, που τώρα είναι πέντε και επτά και δέκα και δώδεκα ετών, όταν βγουν στην εφηβεία και αρχίσουν να κάνουν σαματά πως θα τα βαφτίσουμε;
Ε λοιπόν, έχω τη λύση!
Ρεπόρτερ Ξανθάκης αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, δεν ξύνω πατσιές δεν γανώνω χαλκώματα. Όλη μέρα δουλεύω για πάρτη σας, για σας τρέχω, για σας τσουκανιέμαι και αφού εξέτασα χιλιάδες ποσιμπίλιτις (Σούνακ, alert!) κατέληξα στο παρατσούκλι: Η γενιά του σπορέλαιου!
Γιατί; Διότι, θα είναι η πρώτη γενιά στη μακραίωνη ελληνική ιστορία, από τον Όμηρο και δώθε ένα πράμα, που θα πάει περίπατο το ελαιόλαδο από τη διατροφή της. Ούτε επί Ξέρξη δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, ούτε επί Ιουλίου Καίσαρος, ούτε επί Κρούμου, ούτε καν επί Μωάμεθ του Πορθητού. Μόνο επί Κατοχής ανελήφθη εις τους ουρανούς το ελαιόλαδο (εκτός κι αν είχες σπίτι να πουλήσεις…), αλλά και πάλι τρία χρόνια κράτησε το μαρτύριο. Ενώ τώρα, έχω την εντύπωση ότι πάμε για έτη πολλά, για έτη ικανά έστω να διαμορφώσουν τη συνείδηση και το χαρακτήρα μιας ολόκληρης γενιάς. Και επιμένουν οι γ@μημένοι οι New York Times να δημοσιεύουν εμβριθή άρθρα για το πόσο καλή είναι και πόσο μας βοηθάει η μεσογειακή δίαιτα…
Χθες είδα ακόμη ένα, στη μακρά σειρά της σχετικής κειμενογραφίας και θυμήθηκα κάτι που είχε ποστάρει ένας φίλος μου. Ότι δηλαδή βγήκε πρόσφατα να πάει σούπερ μάρκετ μετά από ούτε και ο ίδιος ξέρει πόσον καιρό (λόγω πανδημίας, ψώνιζε αποκλειστικά μέσω δικτύου και το συνήθισε) και πήγε στο τάδε ράφι και πήγε στο δείνα ράφι κι έφτασε και στα λάδια τέλος πάντων και είδε αυτό που αγόραζε συνήθως, ποιοτικό κάργα συν έξτρα παρθένο, και αντί για οκτώ ευρώ τιμολογείτο άνω των δώδεκα και κάπως του ‘πεσε το μαλλί, όσο του είχε απομείνει ρε γαμώτι, και έφτασε ταμείο και εξομολογήθηκε τον πόνο του στην ταμεία και του είπε εκείνη τα χειρότερα:
Κύριέ μου, σκεφτείτε ότι εμείς, που έχουμε και την έκπτωση των υπαλλήλων, ούτε να τα ακουμπήσουμε δεν μπορούμε πλέον τα ελαιόλαδα. Στα παιδιά στο σπίτι, βάζω σπορέλαιο στη σαλάτα!Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια παλικάρια μου, ότι στη χώρα της ελιάς και του χρυσοπράσινου φύλλου (Μίκης, alert!), θα μεγαλώνουν πλέον τα βλαστάρια μας μακριά απ’ το λαδάκι. Στις βιτρίνες θα το βλέπουνε, στις προθήκες θα το αντικρίζουνε και θα ρωτάνε «τι είναι αυτό, μαμά;». Κι άμα περάσει ο καιρός και τύχει να το δοκιμάσουνε, θα πάθουνε ό,τι παθαίνουν όλα τα πιτσιρίκια που τρέφονται με σκατολοϊδια:
Μπλιάξ και πάλι μπλιάξ και φέρε μπαμπά το μπιτόνι με το γράσσο, να ξεπλύνω το στόμα μου!
Υ.Γ.: Επειδή σας είχα υποσχεθεί Αγοραστό πιο πάνω, οφείλω να σημειώσω ότι κρατιέται με νύχια και με δόντια χαμηλά η αγορά του χοιρινού κρέατος. Ως τις ευρωεκλογές, ας πούμε, και ακολούθως με πρόσχημα ότι έρχονται οι τουρίστες και αφορμή ότι καταστράφηκε οι χοιροπαραγωγή της Θεσσαλίας, θα εκτοξευθεί το σουβλάκι στα πέντε ευρώ. Βοήθειά μας!
