Υπάρχει μια τυπική φράση, ένα «ακλόνητο» (όχι-και-τόσο) επιχείρημα, πάντα ψηλά στη λίστα των φανατικών επικριτών του Αλέξη Τσίπρα. «Είναι Αριστερά αυτό το πράγμα; Έχει καμία σχέση με την παρακαταθήκη και το ήθος του Κύρκου ή του Παπαγιαννάκη;», αναρωτιούνταν κάθε τρεις και λίγο κατά τη διάρκεια της μετεωρικής ανόδου του Τσίπρα στην εξουσία. Υπονοώντας διαπιστευτήρια στη νεολαία του Ρήγα Φεραίου, βάζοντας στο μίξερ ίσως και λίγο Ηλία Ηλιού κι ΕΔΑ, χωρίς ακριβώς να εξηγούν γιατί τους νοιάζει μια Αριστερά την οποία είχαν αφήσει προ πολλού πίσω τους ή στην οποία δεν ανήκαν ποτέ.
Δίκιο είχαν. Ο Αλέξης Τσίπρας, όντως, είχε μια μεγάλη διαφορά με αυτά τα θρυλικά τοτέμ του προοδευτικού χώρου. Δεν έδωσε έναν τίμιο, αξιοπρεπή αγώνα που κατέληγε στο 2%, εκτός Βουλής ή με έναν βουλευτή, όπως είχε το ΚΚΕ Εσωτερικού από το 1977 ως το 1985 λίγο πριν διαλυθεί. Ή στο θρίλερ του 3% που πρωταγωνιστούσε ο ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε εκλογική αναμέτρηση προ των ημερών του. Ο Τσίπρας υπηρέτησε την κυβερνώσα Αριστερά. Για την ακρίβεια, έκανε την Αριστερά κυβερνώσα. Κι αυτό δεν του συγχωρήθηκε ποτέ από τρεις ανθρωπότυπους:
- όσους ήθελαν την μοντέρνα Αριστερά μέρος του ντεκόρ για να ικανοποιήσουν τα εμφυλιακά τους σύνδρομα,
- εκείνους που αποκήρυξαν τη νιότη τους έχοντας πια συντηρητικοποιηθεί και περάσει στην άλλη πλευρά
- κι όσους υποδέχθηκαν τους ΣΥΡΙΖΑίους σαν «χωριάτες με λασπωμένα χέρια που ήρθαν να λερώσουν τα καθαρά τραπεζομάντηλα της εξουσίας» όπως είχε γράψει κάποια στιγμή ο Νίκος Ξυδάκης.
ΟΙ απολογισμοί των τελευταίων 24ωρων, με αυτό το εγγενές μακάβριο στοιχείο τους - σαν νεκρολογίες κάποιου ένα μήνα πριν κλείσει τα 49 του, συμφωνούν στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε μια από τις σημαντικότερες πολιτικές φιγούρες της Μεταπολίτευσης.
- απόσπασμα από κείμενο στο News247 (EΔΩ)
