Τον μεταλλικό νυχτερινό ήχο, αυτόν σαν να ανακατεύονται σίδερα, τον ακούμε σε ώρες που χαλαρώνουμε μπροστά στην τηλεόραση, που ετοιμαζόμαστε για κατάκλιση ή και που κοιμόμαστε ύπνο βαθύ, αδιατάρακτο. Άλλες φορές πέρα από την ακουστική έχουμε και οπτική επαφή –όταν για παράδειγμα επιστρέφουμε από τη βραδινή μας έξοδο και το ανεπιθύμητο όχημα («γ#μώ την τύχη μου!») μας κόβει τον δρόμο, μας καθυστερεί και μας εκνευρίζει σταματώντας κάθε 20-30 μέτρα για να σηκώσει κάδους με σκουπίδια.
Χθες βράδυ άκουσα το απορριμματοφόρο στις 4 το πρωί –χωρίς υπερβολή. Ξύπνησα, σκέφτηκα πως αυτοί οι άνθρωποι μας ξεβρωμίζουν την ώρα που εμείς απολαμβάνουμε τα καθαρά μας σεντόνια, και ξανακοιμήθηκα πάντα απολαυστικά, αλλά και ενοχικά για την κοινωνία μας που όταν δεν τους σκοτώνει τους δέρνει και όταν δεν τους δέρνει τους περιφρονεί.
Κάποτε τους λέγαμε «σκουπιδιάρηδες», μετά αμβλύναμε τις οξείες γωνίες του όρου, τους αποκαλούμε «εργάτες καθαριότητας», αλλά πάντα δίχως τον σεβασμό που τους πρέπει για την ανεκτίμητη υπηρεσία που προσφέρουν από τα παλιά χρόνια. Δηλαδή, πολύ πριν οι πόλεις και τα χωριά αποκτήσουν συγκεντρωτικούς κάδους και τα απορριμματοφόρα –τα «σκουπιδιάρικα» που λέγαμε– ήταν φορτηγά με ανοικτές καρότσες, είχαν έναν εργαζόμενο πάνω τους για να στοιβάζει τα σκουπίδια, διέθεταν μια κρεμασμένη παλλόμενη κουδούνα στην άκρη για να σηματοδοτεί τον ερχομό τους και οι νοικοκυρές έβγαιναν στον δρόμο με τον ατομικό γκαζοτενεκέ των σκουπιδιών η καθεμιά προκειμένου να τον δώσουν για άδειασμα τού «υλικού» (χωρίς καν σακούλες, τότε) και να τον παραλάβουν πίσω για την επόμενη ημέρα.
Την αξία της προσφοράς αυτών των ανθρώπων αντιλαμβανόμαστε στις σπάνιες φορές που απεργούν και, κυρίως, σε κάποιες περιπτώσεις που κλείνουν οι χωματερές. Τότε που οι κάδοι γεμίζουν και χάσκουν με τα καπάκια τους μισάνοιχτα από το υπερχείλισμα και τα σκουπίδια έξω από αυτούς να σχηματίζουν δυσώδη βουνά, με ξεσκισμένες σακούλες από γάτες (γιατί όχι και από ποντίκια;) και χυμένα στο δρόμο αποφάγια, καρπουζόφλοιδες ή χαρτιά τουαλέτας.
Είναι οι φορές που φωνάζουμε –ουρλιάζουμε– για τη δημόσια υγεία, για τις αρρώστιες, για τις μολύνσεις. Για όλα αυτά δηλαδή, που απειλούν καθημερινά εκείνους και εκείνες που σκοτώνονται ή ξυλοφορτώνονται. Και οποίοι κάποιες φορές υποφέρουν όχι μόνο από τα σκουπίδια των κάδων, αλλά ενίοτε και από ανθρώπους-σκουπίδια.
Διονύσης Βραϊμάκης / Harddog
