Να αρχίσουμε με ερωτήματα. Πονάει αυτούς που πρέπει η απεργία των δημοσιογράφων; Γνώμη μας: καθόλου! Προβληματίζει; Κάνει ζημιά στις επιχειρήσεις; Δημιουργεί συνθήκες έλλειψης ενός πολύτιμου αγαθού; Γνώμη μας: μερικώς έως καθόλου. Βολεύει κάποιους; Γνώμη μας: ενδεχομένως. Γιατί οι εκδότες των ελλειμματικών εφημερίδων και περιοδικών γλιτώνουν μερικά μεροκάματα, έξοδα πιεστηρίου και μερικούς ρόλους χαρτιού που τα τελευταία χρόνια έχει ακριβύνει και επιβαρύνει τα έξοδα των εντύπων.
Προκαλεί η απεργία προβλήματα στους καναλάρχες; Γιατί να προκαλεί; Τι χάνουν; Τα κανάλια λειτουργούν κανονικά ή σχεδόν κανονικά. Έχουν κατά τα άλλα πλήρη λειτουργία, ομαλή ροή, παίζουν οι σειρές, οι ταινίες, οι ταξιδιωτικές εκπομπές –οτιδήποτε που δεν αφορά ενημέρωση· δημοσιογραφική ενημέρωση. Και οι διαφημίσεις τρέχουν.
Συνεπώς, γιατί να αποδεχθούν εκδότες και καναλάρχες τα αιτήματα των εργαζομένων στην παραγωγή πληροφορίας; Δεν έχουν απώλειες και, περισσότερο, δεν τους πιέζει το κοινό τους για κάτι που του λείπει. Γιατί εδώ και δεκαετίες οι κινητοποιήσεις δημοσιογράφων, τυπογράφων και άλλων τεχνικών δεν προκαλεί στέρηση όπως παλιά, όταν με τις απεργίες στέγνωνε η επικαιρότητα, χανόταν η επαφή με την ημερήσια ζωή, σκοτείνιαζε η ενημέρωση. Τώρα τι;
Συνεπώς, γιατί να αποδεχθούν εκδότες και καναλάρχες τα αιτήματα των εργαζομένων στην παραγωγή πληροφορίας; Δεν έχουν απώλειες και, περισσότερο, δεν τους πιέζει το κοινό τους για κάτι που του λείπει. Γιατί εδώ και δεκαετίες οι κινητοποιήσεις δημοσιογράφων, τυπογράφων και άλλων τεχνικών δεν προκαλεί στέρηση όπως παλιά, όταν με τις απεργίες στέγνωνε η επικαιρότητα, χανόταν η επαφή με την ημερήσια ζωή, σκοτείνιαζε η ενημέρωση. Τώρα τι;
Πάμπολλες ιστοσελίδες συνεχίζουν να πληροφορούν για ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στον κόσμο. Το κάνουν ανεμπόδιστα και ατιμώρητα για αυτούς που εξακολουθούν να δουλεύουν είτε ανωνύμως είτε επωνύμως και οι τελευταίοι, μάλιστα, κομπάζοντας, όπως για παράδειγμα ο Άρης Πορτοσάλτε που λέει ότι «εγώ δεν απεργώ» εξηγώντας έναν δήθεν λόγο. Για αυτό οι επαναλαμβανόμενες απεργίες δεν φτάνουν στο στόχο τους. Ο οποίος, εν προκειμένω, είναι κυρίως η υπογραφή της εξαφανισμένης κοντά δυο δεκαετίες συλλογικής σύμβασης.
Οπότε τι; Μήπως ο κλάδος χρειάζεται μια απεργία κατά των ασυγκίνητων απεργοσπαστών; Μια απεργία που, τουλάχιστον, θα τους ξεμπροστιάσει μπροστά στο κοινό που εξακολουθεί να τους διαβάζει, να τους ακούει και να τους βλέπει.
Οπότε τι; Μήπως ο κλάδος χρειάζεται μια απεργία κατά των ασυγκίνητων απεργοσπαστών; Μια απεργία που, τουλάχιστον, θα τους ξεμπροστιάσει μπροστά στο κοινό που εξακολουθεί να τους διαβάζει, να τους ακούει και να τους βλέπει.
