Και οι τρεις εμφανίσθηκαν ως πρίγκιπες, με τη χλαμύδα του ονόματος. Αλλά η συμπεριφορά τους όταν έχασαν όσα κέρδισαν στην Κληρονομική Δημοκρατία του βαλκανικού νότου, ήταν διαφορετική.- Ο Κώστας Καραμανλης, με σύνεση, δεν είπε λέξη για τη διακυβέρνησή του μετά την, αξιοπρεπή, ήττα του 2009 – και μετά από 15 χρόνια εγκατέλειψε αυτοβούλως τη Βουλή.
- Ο Γιώργος Παπανδρέου – που το 2011 αποπέμφθηκε από την πρωθυπουργία χωρίς το κόμμα του να χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή – προσπάθησε να πλασάρει ότι «έσωσε τη χώρα». Δεν του βγήκε γιατί ουδείς του ζήτησε να σώσει κανέναν – τον ψήφισαν για να εφαρμόσει το πρόγραμμα που υποσχέθηκε.
Ο Αντώνης Σαμαράς – αφού έκανε επίδειξη μικροπρέπειας αρνούμενος να παραδώσει στον Τσίπρα, όταν τον νίκησε το 2015 – έκανε τη χειρότερη επιλογή διαδόχου του και άρχισε να λειτουργεί ως μετεμψύχωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Παύλου Μελά, Μέχρι τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης – που του οφείλει την ανέλιξή του – τον ξήλωσε από τη ΝΔ, με τον ταπεινωτικό τρόπο που ξήλωσε τον Σημίτη ο διάδοχός του στο ΠΑΣΟΚ.
Τρεις πρώην Πρωθυπουργοί, τρεις διαφορετικές αντιλήψεις για το «μετά». Ως συνέχειά τους, ο Αλέξης Τσίπρας δεν μοιάζει στον παραμικρό με τον πρώτο – που του είχε κάποια συμπάθεια – και μετά τη απροσδόκητη συντριβή του το 2023 ακολουθεί ένα μοντέλο που συνδυάζει τους άλλους δυο:
- Καμία ανάληψη ευθύνης για τα λάθη και επιδίωξη «δικαίωσης» με την εκ νέου ενθρόνιση στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Με νέο κόμμα που θα διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ. Συμβάλλοντας στην ήττα του διάδοχου – ίσως πριν καν κριθεί από το εκλογικό σώμα.
Ωστόσο μέχρι τώρα τα διαδοχικά – και ενδιαφέροντα – επεισόδια της μεταμόρφωσής του και η συναναστροφή με «σπουδαίους ανθρώπους», δεν δείχνουν να του ανοίγουν πλειοψηφικές προοπτικές. Είναι περισσότερο μια πορεία προς κάποια, θολή ακόμη, Ιθάκη. Απλώς του δίνει το ωραίο ταξίδι, ακόμη και αν δεν υπάρχει, ή δεν θα τη φτάσει ποτέ.
- απόσπασμα από κείμενο που υπογράφει ο Γιώργος Λακόπουλος στο ieidiseis (ολόκληρο ΕΔΩ)
