«Προσβολή δημοσίας αιδούς», μια… μαρτυρία για την παρουσίαση του δίσκου της Σίσσυς Δουτσίου

Από τη βραδιά της παρουσίασης του άλμπουμ της Σίσσυς Δουτσίου, «Προσβολή Δημοσίας αιδούς» η απορία που δε θα απαντηθεί, μάλλον, ποτέ είναι πώς θα άκουγε ένας περαστικός του κέντρου τον μοναδικό τρόπο που η Σίσσυ απέδωσε τα τραγούδια του άλμπουμ από την ταράτσα του Ρομάντσο…

Παρασκευή 13 Ιουνίου, βράδυ το live, Κυριακή απόγευμα, πάνω από το πληκτρολόγιό μου, ακόμη η επήρεια της εμπειρίας ζωντανή αποδεικνύει ότι αυτό που ζήσαμε εκείνο το βράδυ ήταν κάτι παραπάνω από μια «παρουσίαση δίσκου».

Τα «τερατάκια» της παράστασης, χωρίς πρόσωπα μας κοιτούν. Η τεράστια μάσκα που θύμιζε κεφάλι μέδουσας πάνω στη σκηνή. Η Σίσσυ Δουτσίου απαγγέλει, παίζει, ερμηνεύει, τραγουδάει, μιλάει στο κάθε πρόσωπο από όσους την κοιτάμε από κάτω. Στο βάθος της σκηνής ο Τάσος επιμελείται των ηχητικών. Στον τοίχο, πίσω τους, βίντεο, πλάνα, εικόνες που όσο κι αν τις λατρεύω ως ιδέα εκείνο το βράδυ έμειναν στη σκιά των «εικόνων» που δημιουργεί η τέχνη της Σίσσυς Δουτσίου.
Μετά το πρώτο τραγούδι (Νέκταρ) το κοινό άρχισε να συνωστίζεται όσο πιο μπροστά. Οι συνήθεις παρλαδόροι της γαλαρίας κάθε συναυλίας ησύχασαν. Κάτι γίνεται πάνω σ’ αυτή τη σκηνή. Κάτι που μας αφορά.

Ένας ψιλολέκας στην «Αθήνα», το δεύτερο τραγούδι κοιτάει γύρω του, φυσάει τον καπνό από το τσιγάρο, σκύβει και φιλάει με πάθος τον σύντροφό του που τόση ώρα τον κρατάει από το χέρι.
Ασφάλεια.
Η κοπέλα, μπροστά μου, γυρίζει στο αγόρι που της κρατάει το χέρι του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, αγκαλιάζονται και κοιτάνε με λατρεία προς τη σκηνή.
Συγκίνηση.
Ένας άγνωστος με πλησιάζει και μου λέει: ρε συ αυτό που ζούμε τι είναι τώρα. Του χτυπάω φιλικά τον ώμο.
Ταύτιση.

Η μουσική μας συνεπαίρνει. Δε χορεύουμε. Έχουμε μπει μέσα στο ρυθμό και είμαστε κομμάτι μιας πραγματικότητας που ξεφεύγει από κάθε συναυλιακό δεδομένο είχα ζήσει ως τώρα – κι έχω ζήσει πολλά.

Έρχεται το «Ισόβια» και αν μέχρι εκείνη την ώρα γίναμε κομμάτι μιας νεοψυχεδέλειας η ερμηνεία της Δουτσίου με την κραυγή «εγώ είμαι αθώα» που σκίζει τη νύχτα της Αθήνα μας επαναφέρει στη γη. Πραγματικότητα. Δεν περνάμε καλά γιατί έχουμε «φύγει», περνάμε τέλεια γιατί η οι ζωές μας μέσα από την ποίηση της ερμηνεύτριας δεν παρερμηνεύονται. Οι ζωές μας, οι αγωνίες μας η αποδοχή ότι είμαστε μαζί, λιγότεροι από τους άλλους αλλά μαζί. Να! Αν κάποι@ χρειάζεται ένα μήνυμα για τον δίσκο και την παράσταση που ζήσαμε θα μπορούσε να είναι αυτό.

Γράφω αυτές τις γραμμές και ακούω τα κομμάτια του δίσκου με τη σειρά που μας τα παρέδωσε η Σίσσυ Δουτσίου στην ταράτσα του Ρομάντσο. «Θέλω να μάθω να σ’ αγαπώ» και … «έτσι θα έπρεπε να τιμούν τη ζωή οι άνθρωποι, όχι με την αγάπη αλλά με το σεξ, το ατελείωτο σεξ». Η post punk κιθάρα δίνει τον τόνο της έντασης.
«Ο εγωισμός ζαλίζει την επιθυμία» λέει και γυρίζω το κεφάλι μου γύρω γύρω στους ακαλύπτους και τα κτίρια με τα παράθυρα. Άραγε είναι κανείς από πίσω στα πρώην γραφεία που έγιναν ερμπιενμπί, ακούει; Συμμετέχει; Ενοχλείται; Θα καλέσει την αστυνομία;

«Ο συντηρητισμός νικά καθώς περνούν τα χρόνια» έρχεται το «Άνευ ορίων και άνευ όρων» και σκέφτομαι ότι πρέπει να είναι το λάιβ με τα λιγότερα κινητά να καταγράφουν. Κρίμα. Ίσως έπρεπε να καταγραφεί με ένα τρικάμερο να μείνει.

Τα διάφανα μαύρα γάντια που φοράει η Σίσσυ Δουτσίου μου κάνουν εντύπωση – εκείνη την ώρα που ακούω για τους «χοντρούς μεσήλικες» και αναρωτιέμαι αν με περιλαμβάνει η καταγγελτική αφήγηση. Με αθωώνω και συνεχίζω να λικνίζομαι.
«Ο συντηρητισμός πεθαίνει στη μοναξιά του ποιητή». Μόνο που ο ποιητής, η ποιήτρια εν προκειμένω, έχει κι εμάς συνοδοιπόρους πλέον. Οι άγνωστοι, οι φίλοι που ανέβηκαν στην ταράτσα, οι εραστές, οι μόνοι τους, για λίγο έγιναν «εμείς» που τις αγωνίες μας συμπεριέλαβε και απέδωσε η Σίσσυ Δουτσίου.

Η βραδιά κλείνει – σχήμα λόγου αφού νομίζω ότι ακόμη είμαι εκεί – με την «Προσβολή δημοσίας αιδούς».
«Δεν αντέχω άλλο – δεν μπορώ να αναπνεύσω…» όλοι το έχουμε πει και κυρίως το έχουμε νιώσει ακόμη και για άλλους λόγους από εκείνους που έκαναν την ποιήτρια να το εντάξει στο τραγούδι της.

Χειροκροτήματα, μπράβο και άλλα χειροκροτήματα. Μια μυσταγωγική βραδιά έχει τελειώσει.
Προσωπικά δεν μπορούσα μετά από την εμπειρία που ξεπερνάει την «ακρόαση» ή την «παρακολούθηση» να μείνω στο χώρο. Χρειαζόμουν να περπατήσω να μεταβολίσω όλα τα συναισθήματα που εκρήγνυνταν μέσα μου.

Το να γράψω ότι διάβασες παραπάνω δεν ξέρω τι ανάγκη εξυπηρετεί. Μπορεί καμία. Αλλά σκέφτομαι ότι μερικές φορές χρειάζεται μια μαρτυρία. Αυτό προσπάθησα. Να υπάρχει μια καταγραφή. Δεν έκανα καμία λέξη bold – ό,τι έγινε ήταν …bold. Κατέγραψα. Αλλά πώς να καταγράψεις την ποίηση όταν δεν είσαι ποιητής; Μήπως είναι ύβρις;
Ανακαλύψτε την «Προσβολή δημοσίας αιδούς», πλημμυρίστε από συναισθήματα – που συχνά καταπιέζουμε – και μην χάσετε όποιο επόμενο live με τη Σίσσυ Δουτσίου!

Γιάννης Καφάτος / Viewtag

Υ.Γ. Η βραδιά είχε βεβαίως και τους άλλους καλλιτέχνες που πλαισίωσαν τη Σίσσυ Δουτσίου για την παρουσία των οποίων αντιγράφω από την ανάρτηση της ίδιας της ποιήτριας/περφόρμερ:

Ο Tasos Sagris & @whodoes_electronic_music άνοιξαν τη βραδιά με το δικό τους μοναδικό multimedia spoken word project ηλεκτρονικός ήχος, συναίσθημα, έρωτας και η σημασία της πολιτικής στις ζωές μας. Η κινηματογραφική διάσταση της ποίησης. Η @cilia_kat τραγούδησε παράξενες ιστορίες της πόλης και της υπαίθρου, μια σκεπτικιστική αθωότητα που δεν αφήνει σχεδόν ποτέ κανένα τέλος να σχηματιστεί στους στίχους της, όπως έχει πει και η ίδια κάπως έτσι είναι και η ζωή γεμάτη χαρακτήρες και καταστάσεις που παραμένουν ανολοκλήρωτες.

Η @misstrichromi με αυτό το ρομαντικό και με κάποιο τρόπο νεοψυχδελικό ηχόχρωμα στη φωνή της καταφέρνει πάντα να κάνει μια δήλωση ψυχής. Μας αποκάλυψε τον κόσμο μιας προσεκτικής δεσποινίδος που παρατηρεί γύρω της διάφορες λεπτομέρειες που για πολλούς είναι αόρατες ή αδιάφορες, αλλά για εκείνη έντονα ορατές και πολύ ουσιαστικές. Αυτή τη φορά, μαζί της ήτανε η @nalyssagreen στα πλήκτρα και ως δεύτερα φωνητικά. Η αιθέρια φωνή της και το γλυκό παίξιμό της στα πλήκτρα έδωσαν μια επιπλέον διάσταση στις ονειρικές συνθέσεις της Δεσποινίς Τρίχρωμης.
Ο @capette_ ήτανε το τέλειο κλείσιμο της βραδιάς. Queer ποπ με ηλεκτρονικά στοιχεία, η προσωπική του προσέγγιση στον έρωτα και τη διαφορετικότητα που είναι ικανή να μας κάνει να χορεύουμε.