Εμείς, τώρα, είμαστε με το Ισραήλ ή με το Ιράν; Είμαστε με τον Τράμπ, τον Πούτιν, το ευρωπαϊκό… big 3 (Μακρόν, Στάρμερ, και Μέρτς) ή με τον Κινέζο, τον Σι Τζινπίνγκ; Και με ποιόν είναι όλοι αυτοί; Με τον Ισραηλινό Νετανιάχου ή με τον Ιρανό… ομόλογό του, τον Πεζεσκιάν; Πού ανήκουν – πού ανήκουμε, βρε αδελφέ, στη «Δύση» ή στην «Ανατολή»;
«Ανήκομεν εις την Δύσιν», τόνιζε εμφατικά το 1977 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, απευθυνόμενος προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και υποστήριζε τον διάσημο, εν τέλει, αφορισμό του με την αφελή ειλικρίνεια επαρχιώτη δασκάλου: «Η Ελλάς, θέλετε από παράδοση θέλετε από συμφέροντα, ανήκει στον δυτικό κόσμο, όπως άλλοι λαοί ανήκουν στους Αδεσμεύτους, ανήκουν στους Ανατολικούς, ανήκουν στους Αφρικανούς... Υπό αυτή την έννοια, ανήκομεν εις την Δύσιν...».
Όχι, «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», αντιδρούσε πάραυτα ο μέγας Ανδρέας του ΠΑΣΟΚ, αμφισβητώντας τη χρησιμότητα της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ και εμμένοντας στην άποψη – σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο».
Σήμερα, 48 χρόνια μετά, η συγκεκριμένη διένεξη φαντάζει γραφική, αφού η πάλαι ποτέ γεωπολιτική έννοια «Δύση» αμφισβητείται ακόμα και ως ιδεολόγημα: «Ταλαιπωρημένοι και απογοητευμένοι με την ιδέα της “Δύσης”, οι Αμερικανοί στοχαστές και υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων αναζητούν κάτι λιγότερο ιδανικό, κάτι με το οποίο μπορούν να εργαστούν στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας», έγραφε, προ επταετίας ήδη, ο συντηρητικός Πορτογάλος πολιτικός επιστήμων Bruno Macaes* στο The American Interest, σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του με τίτλο «Η μετατόπιση του αμερικανικού άξονα από τη Δύση».
Το έναυσμα για το άρθρο αυτό ήταν το... μπουρλότο της νεο-προστατευτικής δασμολογικής πολιτικής που εξαπέλυσε ο Ντόναλντ Τράμπ κατά της συνόδου των ομολόγων του της G7 (σ. σ: το 2018 στη Λα Μαλμπέ του Κεμπέκ, στη διάρκεια της πρώτης προεδρικής του θητείας) μια κίνηση που προκάλεσε την ακραία σύγκρουσή του με τον Καναδό πρόεδρο Τζάστιν Τριντό και τον στιγματισμό του ως βασικού εκφραστή του κλονισμού της γεωπολιτικής έννοιας «Δύση» σε βαθμό κατάρρευσης!..
Έκτοτε, υποστηρίζει ο Bruno Macaes (συνεργάτης του Ινστιτούτου Hudson, είχε χρηματίσει υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Πορτογαλίας στην περίοδο της οικονομικής κρίσης) «η παγκόσμια τάξη μεταμορφώνεται ολοένα και περισσότερο σε μια τάξη όπου η κρίσιμη διαίρεση δεν είναι αυτή μεταξύ της Δύσης και των υπόλοιπων, αλλά μάλλον αυτή μεταξύ των ιδεαλιστικών δυνάμεων, που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο κατ' εικόνα τους – Βρυξέλες (σ. σ: «Βρυξέλες είναι η… «Ευρωπαϊκή Ένωση», αν δεν καταλάβατε) Μόσχα, Πεκίνο και ολοένα και περισσότερο Δελχί – και της ρεαλιστικής δύναμης πέρα από τις θάλασσες (σ. σ: των ΗΠΑ), της οποίας ο κύριος στόχος είναι να τις περιορίσει όλες, διατηρώντας παράλληλα τις πηγές της δικής της ισχύος.
Αυτό ακριβώς επιχειρεί ο πρόεδρος της… «ρεαλιστικής δύναμης πέρα από τις θάλασσες», Ντόναλντ Τράμπ, από τις πρώτες μέρες της δεύτερης θητείας του στον Λευκό Οίκο – σήμερα ακόμα περισσότερο, με την εμπλοκή του στην σύρραξη Ισραήλ – Ιράν: από την ενθάρρυνση του Νετανιάχου (σ. σ: κατά την επίσκεψή του Ισραηλινού Προέδρου στον Λευκό Οίκο, τον προηγούμενο Φεβρουάριο) να εφαρμόσει το επιχειρησιακό σχέδιο επίθεσης κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν – που τότε του είχε παρουσιάσει – ως την προχθεσινή θεατρική on camera ρήξη του με τους ηγέτες της G7 στα Βραχώδη Όρη και την αποχώρησή του απ’ αυτήν «αρνούμενος να υπογράψει κοινή δήλωση για αποκλιμάκωση των συγκρούσεων Ιράν – Ισραήλ», ο Ντόναλντ Τράμπ στοχεύει στον περιορισμό της γεωπολιτικής ισχύος όλων των «ιδεαλιστικών δυνάμεων, που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο κατ' εικόνα τους – Βρυξέλες, Μόσχα, Πεκίνο Δελχί κ.α. – διατηρώντας παράλληλα τις πηγές της δικής της ισχύος»!..
Εν κατακλείδι, διανύουμε το τελευταίο στάδιο κατάρρευσης της «Δύσης» όπως την ξέραμε. Μια πολυδιάσπαση, έναν κατακερματισμό που, σε σκωπτική μικρογραφία, προσομοιάζει με τον κατακερματισμό της κεντροαριστεράς στη χώρα μας – μια φάση όπου κανένας δεν ανήκει σε κανέναν: «Μια περίοδο ανατάραξης όλων των ισορροπιών ανάμεσα σε τρία κοσμοκρατορικά κέντρα (ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία)», στη γλώσσα της Ιστορίας, «και συνεπώς αναδιάταξης όλων των υπόλοιπων μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων». Οι οποίες, θέλοντας και μη, ασκούνται σε κινήσεις περιορισμένης ισχύος, προκειμένου να αποτρέψουν τον Τράμπ να πατήσει το κουμπί…
Να πέσει η βόμβα «bunker buster» στο «πυρηνικό βουνό» Φορντό του Ιράν, δηλαδή και να σημάνει το ολοκληρωτικό μπάχαλο στις ισορροπίες μεταξύ «Δύσης» και «Ανατολής» και… Βορρά και Νότου!
ΥΓ: Ακόμα και η «ισχυρότερη συμμαχία της Ιστορίας», όπως είχε χαρακτηρίσει τότε το ΝΑΤΟ ο πρώην γραμματέας του κ. Στόλτενμπεργκ, εμφανίζεται όχι αρκετά ισχυρή για να ανακόψει την έμπρακτη αμφισβήτηση της δυτικής κυριαρχίας. Κι όχι μόνο: τόσο η Κίνα και η Ρωσία, όσο και όλες οι περιφερειακές δυνάμεις (Τουρκία, Ινδία, Πακιστάν, Ιράν κ.λπ.), γνωρίζουν ότι η Δύση «ασθενεί έως θανάτου», και μάλλον υπολογίζουν ότι είναι η στιγμή για αποφασιστικά βήματα προς μια άλλη παγκόσμια αρχιτεκτονική, με ενδυνάμωση των νέων κέντρων. Με μεγάλη σαφήνεια θα δηλωθεί ότι «ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από τη Δύση, και η Δύση δεν μπορεί να τον κυριαρχεί πλέον».
*Ο Bruno Macaes είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Hudson και είχε χρηματίσει υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Πορτογαλίας στην περίοδο της οικονομικής κρίσης
