Πάμε μια στιγμούλα να δούμε τι μας λέει το ίντερνετ για τη λέξη “μέθεξη”:
Σημαίνει επικοινωνία, ψυχική ένωση, ψυχική συνάντηση, επαφή. Επικοινωνία μεταξύ νοητής και αισθητής πραγματικότητας. Επικοινωνία με τον κόσμο των αισθήσεων και των ιδεών. Αυτή είναι η “μέθεξη” σε τρεις κωδικές φρασούλες και σε αντίθεση με ο,τι πιστεύει ο πολύς κόσμος δεν είναι και πολύ εύκολο να σου συμβεί. Ξέρω, ξέρω, τις ξέρω τις μαλακίες του Τίμοθυ Λήρυ και των λοιπών ηλιθίων από του Γουέστ Κόουστ (παλαιών και νέων ηλιθίων, ήμουνα συνδρομητής στο “Mondo 2000”…), αλλά δεν το πετυχαίνεις κοκόνες μου με τα βαρβάτα ναρκωτικά και την τσίτα μπόμπα τεχνολογία.
Με αυτά ως την “έξαψη” φτάνεις και πολύ σου είναι… Στα δικά μου, όμως, μιας και γνωρίζω ότι ψοφάτε για ιστοριούλες από το πρόστυχο παρελθόν του ρεπόρτερ. Προσωπικώς, λοιπόν, μέθεξη για πρώτη φορά ένιωσα το χειμώνα του ’82 στη “Ρεμπέτικη Ιστορία” της οδού Ιπποκράτους. Με Ξηντάρη και την κομπανία του στο πάλκο, συν έναν παππού αιωνόβιο για όπενινγκ ακτ να παίζει κανονάκι. Να σε πηγαίνει βόλτα με το “Μινόρε της Αυγής”, να μη θες ποτέ σου να γυρίσεις πίσω. Κι ύστερα ο Γιώργος στο μπουζούκι, στον μπαγλαμά και στο μικρόφωνο να σε σηκώνει ψηλά, πέρα απ’ τα σύννεφα και τους αστερισμούς. Αν ήσουν εκεί, έστω και για μια ώρα, δεν θα το λησμονήσεις ποτέ…
Και προχωράμε με τα νουμεράκια, για να μην απογοητεύσουμε τον άγιο προστάτη ημών των Φυσικών, τον αξεπέραστο και ανυπέρβλητο Λόρδο Κέλβιν.
Διαβάζω στη χτεσινή “Καθημερινή”:
“Σε μία δεκαετία έκλεισαν περισσότερα από τα μισά κλαμπ στη Βρετανία, Το 2013, το Ηνωμένο Βασίλειο είχε 1.700 κλαμπ, ενώ μέχρι τον Ιούνιο του 2024 υπήρχαν λιγότερα από τα μισά, μόλις 787, σύμφωνα με στοιχεία των αναλυτών CGA by NIQ και AlixPartners. Η πανδημία COVID-19, η οποία ουσιαστικά έθεσε εκτός λειτουργίας τον κλάδο για μήνες, επιτάχυνε την παρακμή, πλήττοντας περισσότερο από το ένα τρίτο των κλαμπ της Βρετανίας, σύμφωνα με την Ενωση Βιομηχανιών Νυχτερινής Διασκέδασης (NTIA)”Η δικιά τους η μέθεξη εκεί έκοβε βόλτες, όπως όλες και όλοι γνωρίζουμε, τι να κάνουν οι άνθρωποι ούτε μπουζούκια είχαν (εκτός από εκείνα όπου κόλλαγε ένσημα ο Νικόλαος Ντε Γκρες!), ούτε ρεμπετάδικα.
Στα δικά μας τα μέρη από την άλλη, ρίχνω μια ματιά στις “Αθηναϊκές Νύχτες” (φύλλο 19 ης Νοεμβρίου του 1992) και βλέπω καμιά εκατοστή “κέντρα διασκεδάσεως” στον σχετικό κατάλογο προς ενημέρωσιν των αναγνωστών. Χώρια όσα δεν χώρεσαν, μιας και δεν ανταποκρίνονταν στις χαρντκοράδικες προδιαγραφές της εφημερίδας.
Και σήμερα;
Μπαίνεις στο ahtinorama.gr και βλέπεις για Αθήνα, πέντε μουσικές σκηνές, 7 μπουζουκοπίστες και ένα ρεμπετάδικο.
Άντε να δεχτώ ότι λόγω εποχής έπεσε ο σχετικός περονόσπορος και τα χειμώνα λειτουργούσαν τα διπλά.
Και πάλι, σε σχέση με το ’92 είμαστε όχι στον πάτο αλλά στο τρίτο υπόγειο μαζί με τις κατσαρίδες και τα αρούρια.
Χωρίς ελπίδα μέθεξης καμιά…
Θα μου πεις, κάτσε μισό λεπτό, ο Γιώργος Νταλάρας δήλωσε ότι τα μπουζούκια δεν προσφέρουν στον πολιτισμό! Θα σου απαντήσω ότι όσοι και όσες έχουν κάνει χιλιόμετρα στη νύχτα, γνωρίζουν πολύ καλά ότι πολιτισμός μπορεί να είναι και ένα βλέμμα, ένας αναστεναγμός, μια χειρονομία.
Ένα σπασμένο πιάτο, μια γουλιά σπίρτο, ένα τσιγάρο σέρτικο. Η ανάταση της ψυχής προκύπτει με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, όχι μόνο με βαθυστόχαστες καταγγελίες και εμβριθείς διαπιστώσεις. Μερικές φορές, οφείλεις να χαθείς στο σκοτάδι αν θέλεις να συναντήσεις το Μικρό Πρίγκιπα που πάντοτε έκρυβες μέσα σου.
Ή έστω τον Μικρό Νικόλα…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (29.5.2025)
