Ο Σεραφείμ Φυντανίδης, που έσβησε ξαφνικά στο Ιπποκράτειο ανήμερα Χριστουγέννων, υπήρξε ένας από τους μεγάλους «εφημεριδάδες» στη νεότερη ιστορία του ελληνικού Τύπου. Αυτός, ο Αλέκος Φιλιππόπουλος («Απογευματινή», «Έθνος» μετά την επανέκδοσή του σε μικρό σχήμα), ο Λέων Καραπαναγιώτης («Νέα») και ο Χρήστος Πασαλάρης (ο άνθρωπος που έφτιαξε στον «Ελεύθερο Τύπο» των καλών ημερών, επί ιδιοκτησίας Βουδούρη) ήταν – έστω και αν διαφωνείς με κάποιους ή κάποιες επιλογές τους – οι κορυφαίες διευθυντικές μορφές των τελευταίων δεκαετιών σε ημερήσιες εφημερίδες και όλοι πρόσφεραν κάτι ξεχωριστό, μια αλλαγή, στην έντυπη δημοσιογραφία.
Στα πρώιμα χρόνια (αλλά και στα κατοπινά) της «Ελευθεροτυπίας», ο δημοσιογραφικός λόγος απέκτησε μια σπάνια ελευθερία, σε βαθμό που αρθρογράφοι είχαν το δικαίωμα να κριτικάρουν ακόμα και τη γραμμή της εφημερίδας ή άλλους αρθρογράφους της ίδιας. Η «Ελευθεροτυπία» έγινε το αντίπαλο δέος για έναν δημοσιογραφικό κολοσσό, τον ΔΟΛ, και έφερε ανανεωτικό αέρα στον Τύπο από άποψη και μορφής και περιεχομένου
Όσο και αν ο θάνατος σε πολλές περιπτώσεις εξιδανικεύει, για τον Σεραφείμ Φυντανίδη τα εγκώμια για τη συνεισφορά του σε μια δημοσιογραφία περισσότερο ελεύθερη, λιγότερο καθεστωτική, δεν έχουν καμιά υπερβολή.
* Δημοσιεύθηκε στον Harddog στις 25 Δεκεμβρίου 2014, ανήμερα του θανάτου του ιστορικού διευθυντή της Ελευθεροτυπίας
