Κανονικά λόγω τίτλου, έπρεπε να ξεκινήσω σήμερα με Ασλάνογλου, αλλά νομίζω ότι καλύτερα ταιριάζει η “Αποκάλυψη” του Ιωάννη σε ομορφιές όπως εκείνες του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Πάμε, λοιπόν, ατάκα κι επί τόπου, λα τα μινόρια:
“Και σάλπισε ο πέμπτος άγγελος, και είδα ότι έπεσε ένα αστέρι από τον ουρανό στη γη, και του δόθηκε το κλειδί τού φρέατος της αβύσσου.
Και άνοιξε το φρέαρ της αβύσσου· και ανέβηκε καπνός από το φρέαρ σαν καπνός από ένα μεγάλο καμίνι· και σκοτείνιασε ο ήλιος και ο αέρας από τον καπνό τού φρέατος.
Και από τον καπνό βγήκαν στη γη ακρίδες, και δόθηκε σ’ αυτές εξουσία, όπως έχουν εξουσία οι σκορπιοί της γης.
Και ειπώθηκε σ’ αυτές να μη βλάψουν το χορτάρι της γης ούτε κανένα χλωρό είδος ούτε κανένα δέντρο· παρά μονάχα τούς ανθρώπους, που δεν έχουν τη σφραγίδα τού Θεού επάνω στα μέτωπά τους.
Και δόθηκε σ’ αυτές η εντολή να μη τους θανατώσουν, αλλά να βασανιστούν πέντε μήνες· και ο βασανισμός τους ήταν σαν τον βασανισμό τού σκορπιού, όταν χτυπήσει άνθρωπο”.
Σωστά τα λέει ο ευαγγελιστής, κάνα πεντάμηνο το κόβω κι εγώ να βασανίζονται οι “πρωταγωνιστές” του αίσχους ΟΠΕΚΕΠΕ, τόσο προβλέπεται το ζόρι στην Ελλάδα 2.0 για τους επαγγελματίες πολιτικούς, “κάθονται λίγο πίσω”, πίνουν κάναν Φραπέ (συγγνώμη φραπέ…) στη σκιά, παίζουν κάνα ΚΙΝΟ παρέα με τους συνταξιούχους και ύστερα πάει περίπατο η μνήμη των ποπολάρων και ξαναβγαίνουν άπαντες και άπασες στον αφρό, έλα μωρέ και τίποτα δεν έγινε, ασταδγιάλα πια με τη γκρίνια, τη μίρλα και την τοξικότητα, τίποτε άλλο δεν ξέρετε εσείς οι κουμμούνες, όλο να γκρεμίζετε και ποτέ να χτίζετε!
Οπότε, δεν έχει και πολύ νόημα να μιλάμε για πρόσωπα.
Δεν έχει, τελεία.
Όπως ξέρετε άλλωστε, δεν είναι αυτός ο γκαϊλες μου, μιας και πιστεύω ακράδαντα πως και ο χειρότερος να αποχωρήσει από μια θέση πάντοτε παραμονεύει στη γωνία ο χείριστος για να θρονιαστεί στην καρέκλα.
Όχι παλικάρια και γοργόνες, ήρθε η ώρα να φύγουν λίγο από το πρώτο πλάνο οι φάτσες και να κάτσει στο εδώλιο ο πραγματικός ένοχος.
Αυτό το σίχαμα, αυτό το εξάμβλωμα, αυτή η απέραντη αηδία που μας σερβίρουν χρόνια τώρα ως την αποθέωση του ελληνικού πνεύματος ανά τους αιώνας:
Η Αριστεία!
Που μας την καρφώσανε σαν την πρόκα στην κεφάλα, ότι είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να πάει μπροστά η χώρα, για να προκόψουμε όλοι και όλες, για να γυρίσει ο ήλιος, για να ηγηθούμε της τέταρτης βιομηχανικής επαναστάσεως.
Και καταλήγουμε να παίρνει ο άλλος επιδοτήσεις για καλλιέργεια μπανάνας στον Όλυμπο!
Συγγνώμη δηλαδή, ούτε καν ο Μπρέζνιεφ, που ήθελε να εγκαταστήσει καθρέφτες στο διάστημα για να κάνει ζούγκλα τη Σιβηρία δεν θα μπορούσε να φαντασθεί κάτι τέτοιο.
Αλλά ξέχασα, εκεί ήταν Σοβιετία, αυτό το καταραμένο καθεστώς που ονειρεύονταν να επιβάλλουν στην μαμά πατρίδα οι πάσης φύσεως Λαφαζάνηδες…
Δεν σας άρεσε η Σοβιετία πουλάκια μου, φάτε Χασάπη τώρα και πεντακόσιες εκατόν τριάντα πέντε χιλιάδες αιγοπρόβατα στην εξώπορτά σας.
Φάτε βοσκοτόπια που κάνουν τις πάμπας να μοιάζουν μικρότερες κι από κιλίμι, φάτε βιολογικά μέλια ικανά να γλυκάνουν τη μισή Ασία, φάτε ελιές περισσότερες κι από την άμμο όλων των ωκεανών, φάτε, φάτε, φάτε!
Κι όταν τελειώσετε κι αμολήσετε ένα ρέψιμο περιποιημένο, θυμηθείτε εκείνα εκεί τα φύκια της Αριστείας που πουλάγατε για μεταξωτές κορδέλες.
Γιατί θα καταπιείτε κι αυτά, θέλετε δε θέλετε!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices /Newpost
