Σκόρπιες ειδήσεις απ’ το μέτωπο του ρήαλ εστέητ:
“Ρεκόρ προσφοράς καταλυμάτων για βραχυχρόνια μίσθωση τον Ιούνιο. Ανήλθαν σε 246.000, σε 1,078 εκατ. έφθασαν οι προσφερόμενες κλίνες. Στα τέλη του 2024, οι διαθέσιμες κλίνες σε όλα τα ξενοδοχεία της χώρας ήταν αισθητά λιγότερες απ’ αυτές που προσφέρονταν στην αγορά βραχυχρόνιας μίσθωσης”.
(από την “Καθημερινή”)
-“Στο δωδεκάμηνο Αυγούστου 2024-Ιουλίου 2025 οι αρχικές άδειες μόνιμου επενδυτή (golden visa) που χορηγήθηκαν σε Τούρκους έφθασαν τις 2.449, αριθμός αυξημένος κατά 152 % σε σχέση με πέρυσι.
Όσον αφορά στους Ισραηλινούς, οι άδειες που χορηγήθηκαν τον Ιούλιο, έφθασαν τις 510, από 260, με το ποσοστό της αύξησης να διαμορφώνεται στο 96 %”.
(από την “Καθημερινή”)
*“Άπιαστο όνειρο η αγορά κατοικίας για τους Έλληνες. Στη 2η χειρότερη θέση κατατάσσει τη χώρα έρευνα της Deloitte, αναδεικνύοντας την ένταση του Στεγαστικού.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την έρευνα, ένας Έλληνας εργαζόμενος χρειάζεται να καταβάλει 15,3 φορές τον ετήσιο ακαθάριστο μισθό του για να αποκτήσει ένα διαμέρισμα 70 τ.μ. στην Αθήνα.
Πρόκειται για την αμέσως χειρότερη επίδοση μετά απ’ το Άμστερνταμ όπου το αντίστοιχο μέγεθος ανέρχεται στις 15,4 φορές, κατατάσσοντας την πρωτεύουσα της Ολλανδίας στην κορυφή της δυσκολίας.
Η ετήσια έρευνα της Deloite εξετάζει τις τάσεις της αγοράς σε 28 χώρες της Ευρώπης αλλά και σε Ισραήλ και Τουρκία”.
(από τη “δημοκρατία”)
Και δύο προσωπικές εντυπώσεις από τον ρεπόρτερ Ξανθάκη, που οργώνει όλη την Αθήνα για να φωτογραφίσει λαχταριστά γκραφίτι. Εντοπίζοντας, ενίοτε, και άλλες λιχουδιές που αξίζει να απαθανατιστούν.
Όπως, για παράδειγμα, η αγγελία που είδα κολλημένη σε τηλεφωνικό κουβούκλιο της Δροσοπούλου το Νοέμβριο του 2013, τότε που η ελληνική κτηματαγορά είχε πέσει σε κώμα και κόντευε ν’ ακολουθήσει τη Λίμαν Μπράδερς στα θυμαράκια.
Έγραφε εκεί και μην αρχίσει κάνα γίδι τις εξυπνάδες, τη φωτό την έχω κρατήσει:
“ΠΩΛΕΙΤΑΙ. Δροσοπούλου 1…, Υπόγειο γκαρσονιέρα 17 τ.μ.
1 υπνοδωμάτιο, μπάνιο, κουζίνα, καινούργιο θερμοσίφωνα, ειδικό για ενοικίαση ή απλώς χώρος αποθήκευσης”.
Καλά ως εδώ;
Καλά ως εδώ!
Και πάμε στην τιμούλα, που λένε στα καταστήματα νεωτερισμών.
Να πούμε ένα εικοσαρικάκι;
Μπα!
Να πούμε ένα δεκαπεντάρι;
Τσου!
Να πούμε δέκα γαμώ την τρέλα μου, ας το πάρει το ποτάμι;
Χα, χα, χα, χα, χα, χα!
Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, τριάμισι χιλιάρικα τη προσφέρανε την γκαρσονιέρα, σκέτο γκίβαγουεη που λένε οι ινφλουένσερ. Για να γλιτώσουν απ’ τα χρέη, τα δάνεια και τον ΕΝΦΙΑ του κοσμαγάπητου Μπένυ…
Φαστ φόργουορντ στο σήμερα, σε φρέσκο σαφάρι φωτογραφικό, από τη Σόλωνος αυτή τη φορά.
Κοιτάω τη βιτρίνα μεσιτικού γραφείου (κάπως πρέπει να επενδύσω τον δυσθεώρητο μισθό μου!), βλέπω βίλες, βλέπω οικόπεδα, βλέπω διαμερίσματα, βλέπω και μια πώληση πάρκινγκ.
“Για να δούμε τι γίνεται”, σκέφτομαι, “που έχει πάει το πράγμα”.
Και αντικρίζω ένα μπερεκέτι:
“ΠΩΛΕΙΤΑΙ, parking 15 τ.μ., κλειστό, Κολωνάκι”.
Τιμούλα, παλικάρια και γοργόνες μου;
Καμιά τριανταρού;
Μπα!
Καμιά σαρανταρού;
Τσου!
Καμιά πενηνταρού, ασταδγιάλα με γδάρατε;
Χα, χα, χα, χα, χα, χα!
Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, ενενήντα ολόκληρα χιλιάρικα το δίνουνε το πάρκινγκ, λεφτά με τα οποία αγόραζες προνομιούχο δυάρι (μπορεί και τριάρι…) στο Κολωνάκι το προαναφερθέν 2013, όταν έτρεχε το πόπολο να ξεφορτωθεί σπίτια και διαμερίσματα.
Αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά, πως τα ντουβάρια είναι η μόνη ασφαλής επένδυση στη χώρα της χαράς και ότι η μάνα του Χοσέ πολύ μπλεγμένα τα ‘χε στο μυαλό της και στο πορτοφόλι της όταν εμπιστευόταν τους αλογομούρηδες του ΧΑΑ.
Πάρα πολύ…
Υ.Γ.: Κι άλλη μια αγγελία που φωτογράφισα προ ολίγων ημερών στο κέντρο της Αθήνας:
“Σύνταγμα, πάροδος Περικλέους, 1ος όροφος, 400 τ.μ., επαγγελματικοί χώροι για golden visa”.
Με τις υγείες σας!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
