Όταν έχεις γεννηθεί στην επαρχία, τις περισσότερες φορές η σχέση που έχεις με την πόλη σου, είναι η σχέση ενός έφηβου με την μάνα του. Νιώθεις ότι σε καταπιέζει, προσπαθείς να κουβεντιάσεις, αλλά οι ιδέες της σου φαίνονται αναχρονιστικές και άκυρες, ανυπομονείς να ταξιδέψεις μόνος μακριά της και να της στέλνεις πού και πού ένα «είμαι καλά».
Μερικές φορές την ακυρώνεις στα μάτια των άλλων για να δείξεις ότι εσύ ξέφυγες, ότι είσαι καλύτερος, πιο μοντέρνος, ότι ανήκεις σε έναν νέο κόσμο κι εκείνη αντιπροσωπεύει κάτι παλιό που θέλεις να ξεχάσεις. Παρ’ όλ’ αυτά, κάθε φορά που σου ετοιμάζει το αγαπημένο σου φαγητό νιώθεις ξανά τη ζεστασιά της, τη μοναδικότητα της ρίζας σου που σε ενώνει για πάντα μαζί της. Κι ας είναι ένα παραδοσιακό γιουβέτσι που απέχει πολύ από τα gluten free, low fat ή vegan γεύματα που είναι της μόδας.
Πώς νιώθεις λοιπόν όταν βλέπεις τη μητέρα σου περικυκλωμένη από φλόγες; Κι ακόμα χειρότερα όταν, ενώ έχει πιάσει φωτιά το πατρικό σου διαμέρισμα, διαβάζεις γύρω σου «φωτιά στην πολυκατοικία!»
Δεν ήταν η πολυκατοικία που κατακάηκε. Δεν ήταν η Αχαΐα απλώς. Ήταν η Πάτρα. Οι γειτονιές της που απέχουν μόλις 2-3 χιλιόμετρα από το κέντρο. Δεν ήταν μια πυρκαγιά σε δασικές εκτάσεις – που επίσης αποτελεί τραγωδία – αλλά μια ανεξέλεγκτη φλεγόμενη απειλή γύρω από την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας. Δεν ήμουν ποτέ τοπικίστρια. Αλλά δεν είμαι και έφηβη για να βλέπω στην πόλη μου μόνο όσα μου τη σπάνε. Την αγαπώ με τα όμορφα και τα άσχημά της. Και τώρα κάποιες – πολλές – από τις ομορφιές της έγιναν στάχτη κι αποκαΐδια.
Όσο για εμάς που βρισκόμασταν εκεί, για δυο μέρες ζήσαμε ένα πολεμικό σκηνικό με τον ουρανό μαύρο από τους καπνούς, τις στάχτες να μπαίνουν στα σπίτια μας και το 112 να ηχεί κάθε τόσο σαν σειρήνα. Ένα 112 που έστελνε σε δρόμους ήδη αποκλεισμένους ή περίμενε να εκκενώσεις «από Πάτρα προς Πάτρα». (Αλήθεια τώρα;) Εκείνο που τελικά επικράτησε ήταν τα μηνύματα μεταξύ μας: «φύγε», «έλα σ’ εμένα, εδώ δεν υπάρχει κίνδυνος», «πώς είστε», «τι βλέπεις;», «που είναι η φωτιά τώρα;», «θα φτάσει Δασύλλιο;»
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου που υπογράφει Λίνα Ιντζεγιάννη στο lifo.gr (ΕΔΩ). Τίτλος του «Οι φωτιές στην Πάτρα έκαψαν κάτι μέσα μου».
