Απλά είναι τα πράγματα παιδιά, μην τα παιδεύουμε πολύ, έχει και ζέστα.
Μία είναι η βασική διαφορά, ανάμεσα στην Αριστερά και στη Δεξιά:Αριστερά σημαίνει να μικρύνει η ψαλίδα ανάμεσα σε φτωχούς και πλουσίους.
Δεξιά σημαίνει να μεγαλώσει.
Αυτό παιδιά και τίποτε άλλο, τα υπόλοιπα με τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, τα περιβαλλοντικά και τις ευαισθησίες μια χαρά τα φέρνουν βόλτα και οι Φιλελεύθεροι.
Οι κανονικοί Φιλελεύθεροι της Δύσεως, όχι οι Ακροκεντρώοι του Μπανανιστάν…
Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογούμε, επειδή η Δεξιά κάνει τα κουμάντα στον πλανήτη εδώ και αιώνες (αυτό που πουλάγανε για Αριστερά στη Σοβιετία, καλό ήταν για αντίπαλο δέος αλλά απείχε πολύ, πάρα πολύ από τη δική μου αντίληψη του ζητήματος), η ψαλίδα δεν λέει με τίποτα να κλείσει.
Νταξ, μετά απ’ τον Δεύτερο Παγκόσμιο, λόγω ενοχών και λόγω αντίπαλου δέους που λέω πιο πάνω, τα ψίχουλα των φτωχών γίνανε καρβελάκι, μόλις, όμως, υψώσανε ανάστημα οι Άραβες και τσίτωσαν τις τιμές του πετρελαίου, άρχισε πάλι η ληστεία εν μέση οδώ.
Κι επειδή τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του, πόσα πια ρε μπρο να τσουρνέψεις απ’ τα φτωχαδάκια;
Τι κάνουμε λοιπόν, για να διογκωθούν οι περιουσίες των πλουσίων;
Κι αυτό απλό είναι:
Λεηλατούμε τη μεσαία τάξη!
Κι επειδή μιλάω για καλοκαίρι στον τίτλο, αυτό το καλοκαίρι το ελληνικό που κάποτε ήταν ευλογία και πλέον κατήντησε κατάρα, η λεηλασία γίνεται με δύο τρόπους:
- Είτε ξεφτιλίζουμε τους δημόσιους χώρους μέχρι εκεί που δεν παίρνει
- Είτε μετατρέπουμε τους δημόσιους χώρους σε ιδιωτικούς και ακολούθως τους καθιστούμε απλησίαστους.
Ένα παράδειγμα για τον πρώτο τρόπο; Γράφει χτες στα σόσιαλ ο συνάδελφος Γιώργος Τούλας:
“Τα πιο δημοκρατικά μέρη στην πόλη είναι οι δημόσιοι χώροι που απέμειναν δημόσιοι.
Χθες βράδυ στην πλαζ της Αρετσούς, με την πόλη να εξατμίζεται στον ορίζοντα, σε αυτή τη θάλασσα που κάποτε κολυμπούσαμε άφοβα, καμιά εικοσαριά μεγάλοι και παιδιά, δυσκολεμένοι, που δεν μπορούν προφανώς να ξεμακρύνουν ούτε μέχρι την Επανομή δροσίζονταν στα νερά της”.
Ή όπως έλεγε και το γκραφίτι (γνωστή η αγάπη μου!), πολύ χαρακτηριστικά:
Άμα θες ανάπτυξη, τράβα να κάνεις μπάνιο στην Ελευσίνα…
Πάνε οι παλιές, καλές εποχές που αναπολούν οι αθηναιογράφοι, σημειώνοντας:
“Πάντως ένας μεσοαστός από τη χαμηλότερη κλίμακα του μέσου όρου ως την υψηλότερη, μπορούσε πριν από πολλά καλοκαίρια να πάει για μπάνιο π.χ. στα Αστέρια της Γλυφάδας. Μπορούσε επίσης να πάει στο Χίλτον και να καθίσει στο «Βυζαντινό» να πιεί έναν καφέ και να πάρει ένα ελαφρύ γεύμα. Δεν ήταν αυτά προνόμια των πλουσίων. Ήταν μεσοαστικές συνήθειες».
Ενώ τώρα;
Ορίστε η κατάληξη του βζιιιιν:
“Δεν χρειαζόταν μια περιουσία για να χαρείς υπηρεσίες στις πλαζ της Αττικής. Υπήρχε μια στοιχειώδης δημοκρατία στις οργανωμένες παραλίες. ‘Ήταν άλλο να ήσουν μεσοαστός τότε και άλλο τώρα.
Και η προοπτική δεν είναι ευοίωνη”.
Ούτε καν το κουμμούνι ο ρεπόρτερ δεν τα ‘γραφε πιο σπαρακτικά.
Νταξ, θα πέταγα εγώ και κάνα “γαμώ την τρέλα μου” για νοστιμιά, αλλά καταλαβαινόμαστε υποθέτω.
Όπως κατανοούμε τους αρθρογράφους, που αφού φάγανε τα λυσσακά τους με τους αναρχοάπλυτους και δώσανε τίμιο αγώνα για την πατρίδα μας την Ευρώπη, ανακαλύπτουν τώρα “έναν πραγματικό αφελληνισμό σε τμήματα του αστικού ιστού αλλά και περισσότερους ειδυλλιακούς θύλακες στη νησιωτική και ηπειρωτική χώρα”.
Αλήθεια παλικάρια μου;
Αλήθεια, ανοίξατε τα ματάκια σας με χρονοκαθυστέρηση σαν τα κατσούλια και ανακαλύψατε που ακριβώς μας οδήγησε το μένος σας για “εκσυγχρονισμό” και “μεταρρυθμίσεις”;
Στην απώλεια εκείνων των παραδείσων, όπου μια φορά κι έναν καιρό καλοπέρναγε, διασκέδαζε και αναψυχόταν η μεσαία τάξη.
Tough luck που λένε και στην πατρίδα της Κιμπερλάρας, από εδώ και πέρα κοκόνες μου θα κάνετε μπάνιο μόνο στον ιδρώτα σας.
Ή στο λιμάνι του Πειραιώς έστω, ελπίζοντας ότι θα σας ευεργετήσουν τα χημικά και θα μεταμορφωθείτε σε ήρωα της Marvel…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / newpost
