Η αφορμή για τον τίτλο και το περιεχόμενο του άρθρου είναι εντελώς βιωματικά αφού προέκυψαν μετά από ένα κράξιμο που έφαγα όταν έκανα ένα ποστάρισμα στο φουμπου. Το ποστ λοιπόν έλεγε, μέσω ερώτησης, πώς οι δημοσιογράφοι δεν έχουν μποϊκοτάρει έναν πολιτικό που ενώ πήγε οικειοθελώς να δώσει μια συνέντευξη κατέληξε να βρίσει με σκαιό τρόπο και χαρακτηρισμούς τη δημοσιογράφο που – επαναλαμβάνω – μόνος του πήγε να του πάρει συνέντευξη.
Οι απαντήσεις από κάτω περισσότερο περιέγραφαν την επάρκεια, την εμπάθεια, την αγραμματοσύνη, κλπ της ίδιας της κυρίας που έπαιρνε τη συνέντευξη και περί του νταηλικιού που της πούλησε ο αρχηγός κόμματος ουδέν.
Τρεις μέρες μετά είδα ότι κάποιοι μάλιστα μου τα σούρνανε κι εμένα που «δεν είδα πόσο προκλητική ήταν» κλπ.
Λοιπόν για να είμαστε ξεκάθαροι. Η βία και τα νταηλίκια δεν είναι ανεκτά από καμία ανθρώπινη οντότητα είτε είναι άντρας, γυναίκα, αρχηγός κόμματος, αρχηγός της ομάδας, χορευτής, πατινέρ, γραφίστας, σκηνοθέτης, ηθοποιός, πολιτικός, ζαχαροπλάστης κλπ.
Στα δημοσιογραφικά τώρα, που μάλλον τα γνωρίζω μιας και ζω απ΄ αυτή τη δουλειά έτη πολλά, να πούμε ότι προφανώς εμείς οι δημοσιογράφοι κανονικά πρέπει να ρωτάμε όταν κάνουμε μια συνέντευξη.
Οι συνεντευξιαζόμενοι έχουν τις εξής επιλογές: Απαντούν στις ερωτήσεις μας είτε τους αρέσουν είτε όχι, δεν απαντούν στις ερωτήσεις που θεωρούν ότι τους ενοχλούν/προσβάλουν κλπ, δεν πάνε σε συνεντεύξεις εφόσον ο δημοσιογράφος που τους κάλεσε δεν τους ταιριάζει, ή αν τους ανέβει το αίμα στο κεφάλι – επειδή άνθρωποι είναι και αυτοί – με την πίεση, ειρωνεία, εριστικότητα κλπ φεύγουν.
Πάντως δεν βρίζουν, δεν χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς, χτυπάνε (ευτυχώς εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε ζήσει και αυτή την κατάντια) και γενικώς δεν αναπαράγουν την κουλτούρα του νταή: Ξέρεις ποιος είμαι εγώ…
Ο καθένας μας είναι οι επιλογές, τα όχι και τα ναι που έχει πει, το ήθος και ο χαρακτήρας μας.
Η βία της καθημερινότητας από εμάς προέρχεται και αναλόγως το υπόβαθρο που έχει ο καθένας και η καθεμία μπορεί να πάρει διαστάσεις σαν αυτές που διαβάζουμε στις ειδήσεις. Οφείλουμε όλοι να κάνουμε κάτι για σταματήσει αυτός ο κύκλος.
Πέστε να με φάτε λοιπόν θα είμαι με το θύμα κάθε νταή. Είτε αυτός είναι πολιτικός, είτε δημοσιογράφος είτε μανάβης κλπ – μην ξαναραδιάζουμε πιθανούς καταλόγους.
Πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να εξαλειφθούν τα φαινόμενα και οι πρακτικές των νταήδων. Οι νταήδες μόνο κακό μπορούν να κηρύξουν. Δεν μπορούν να είναι μέρος καμίας λύσης αφού είναι από μόνοι τους πρόβλημα. Σε όλα τα επίπεδα.
Πέστε να με φάτε λοιπόν αλλά τους νταήδες θα τους ξεφωνίζω κι ας με ξεφωνίζουν κι εμένα. Θα συνεχίσω να προσπαθώ να μπορώ να λέω την αντίθετη άποψη.
Γιάννης Καφάτος / Viewtag
