Ας το βάλουμε σε τάξη, γιατί εδώ δεν έχουμε απλώς υπερβολή. Έχουμε εκτροπή ρόλων. Οι τηλεοπτικές εκπομπές έχουν μετατραπεί σε πεδίο ελεύθερης δράσης για συνταξιούχους, πρώην συνδικαλιστές της αστυνομίας, που εμφανίζονται ως ρεπόρτερ, σχολιαστές, «πηγές», αναλυτές και –όταν περισσεύει χρόνος– λαογράφοι. Υποκαθιστούν δημοσιογράφους, μεταφέρουν ανεξέλεγκτες πληροφορίες, μιλούν για δικογραφίες, πρόσωπα και επιχειρήσεις, λέγοντας πράγματα που κανένας επαγγελματίας δημοσιογράφος δεν θα τολμούσε να πει βάσει κώδικα δεοντολογίας.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το τηλεοπτικό πολυεργαλείο: συνδικαλιστής, τηλεοπτικός μαϊντανός, «ρεπόρτερ». Ο ίδιος, φυσικά, τη δουλειά του κάνει. Χτίζει αναγνωρισιμότητα, αυξάνει τη δημοτικότητά του και –αργά ή γρήγορα– θα χωθεί σε κάποια εκλογική λίστα. Θεμιτό για εκείνον. Απολύτως προβληματικό για την ενημέρωση.
Τα κανάλια, από την άλλη, βρίσκουν τσάμπα ρεπόρτερ. Χωρίς συμβάσεις, χωρίς ευθύνη, χωρίς δεοντολογία. Έναν άνθρωπο που μέσα στην ίδια εκπομπή μπορεί να μιλά για τραγωδία με ορειβάτες στα Βαρδούσια, για αιματηρό περιστατικό στο Γκύζη και, στο καπάκι, να κάνει «λαογραφικό ρεπορτάζ» για τις στολές του Καποδίστρια. Όλα στο ίδιο μίξερ. Όλα ισοπεδωμένα.
Με αυτή τη λογική, του χρόνου γιατί να μη δούμε συνδικαλιστές εφοριακούς, συνταξιούχους τελωνειακούς ή και αστρολόγους να αντικαθιστούν δημοσιογράφους; Ένα κινητό στο χέρι, ένα πάνελ ανοιχτό και «βγείτε να τα πείτε».
Το κρίσιμο ερώτημα, όμως, δεν είναι τι κάνουν τα κανάλια ούτε τι κάνουν οι ίδιοι. Είναι άλλο:
Η ΕΣΗΕΑ βλέπει; Και αν βλέπει, τι κάνει;
Η απάντηση, όσο δυσάρεστη κι αν είναι, φαίνεται απλή: δεν προστατεύει τους επαγγελματίες δημοσιογράφους. Και όταν δεν υπάρχει θεσμική προστασία, το κενό γεμίζει. Με μαϊντανούς, με συνδικαλιστές-σχολιαστές, με «γραφεία Τύπου» βαφτισμένα δημοσιογράφους.
Όχι από σύμπτωση. Ούτε από εγκατάλειψη από οικονομικό και πολιτικό συμφέρον…
- από το Newspost
