As soon as you’re born they make you feel small
By giving you no time instead of it all
‘Til the pain is so big you feel nothing at all
Μεγάλη μούρη ο Ρόουαν Άτκινσον, όλοι το ξέρουν αυτό.
Στην Ελλάδα τον γνωρίζουν οι πάντες, από τον αξεπέραστο Μίστερ Μπιν κυρίως αλλά και από την ανεπανάληπτη Μαύρη Οχιά.
Είχε, όμως, κι άλλες τηλεοπτικές στιγμές, εξίσου απολαυστικές, έστω κι αν περάσανε κάτω απ’ το ραντάρ.
Βλέπε το “Thin blue line”, σατιρική σειρά της μίας μόλις σαιζόν, καθώς το χιούμορ της ήταν υπερβολικά βρετανικό για να θερμάνει τα αλλοδαπά ακροατήρια.
Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, συμβαίνουν και στις καλύτερες κωμωδίες…
Ένιγουεη, που λένε και στο νησί, ο ρεπόρτερ Ξανθάκης την ανακάλυψε, την παρήγγειλε (δεν παρανομώ!), ήρθε το DVD, έκατσε την είδε.
Προ ετών μιλάμε, όταν λεφτά υπήρχαν κανονικά και με το νόμο, όχι όπως σήμερα που είναι πιο εικονικά κι απ’ τα περιβαλλοντικά έργα του Ellinikon The Project.
Τέλος πάντων, εγώ γούσταρα, κι ακόμη γουστάρω, μια φορά στα τρία τέσσερα χρόνια ανασύρω τα δισκάκια απ’ τη βιβλιοθήκη μου και γελάω.
Ξεκαρδίζομαι με τον Ρόουαν Άτκινσον που είναι επικεφαλής σε ένα περιφερειακό αστυνομικό τμήμα κι έχει ν’ αντιμετωπίσει σε καθημερινή βάση ένα σκασμό απίθανες καταστάσεις και ακόμη πιο απίθανους τύπους.
Συνηθισμένα πράγματα, δηλαδή, για τους μπατσ…, συγγνώμη κύριε Πλεύρη μου, για τους φύλακες του νόμου και της τάξεως!
Τέλος πάντων, είναι μια σκηνή, μ’ έναν μπαγλαμά που λέει, λέει, λέει μαλακίες και τον έχει πρήξει τον Άτκινσον και έχει ανεβάσει γράδα και έχει ανεβάσει θερμοκρασία και τα ‘χει πάρει στην κράνα και δεν αντέχει άλλο και πετάει την κορυφαία ατάκα:
“Με συγχωρείται κύριε, έχετε ποτέ επισκεφθεί τον πλανήτη Γη;”
Σα να του ‘λεγε, συγγνώμη άνθρωπέ μου, διατηρείς την ελάχιστη έστω επαφή με την πραγματικότητα ή είσαι κάνας εξωγήινος που μόλις βγήκε από τη μαύρη την τρύπα και κοιτάει από ψηλά τον πλανήτη μας και εξάγει αυθαίρετα συμπεράσματα για το πως τη βγάζουμε εδώ κάτω;
Σαν τους εμπνευστές του νέου αντεργατικού νομοσχεδίου ένα πράγμα…
Σαν τους εμπνευστές του νέου αντεργατικού νομοσχεδίου, που υποτίθεται ότι νοιάζονται κιόλας για τους “απασχολήσιμους” (γειά σας κυρία Διαμαντοπούλου, η μάχη για τη διαδοχή καλά;) και τις οικογένειές τους.
Ποιες οικογένειες δηλαδή, που άμα δουλεύεις 13ωρο και δυο ώρες πήγαινε έλα για να φτάσεις στη δουλειά (πάνε πια οι ευλογημένες εποχές της τηλεργασίας…), συν μία ώρα για κάνα φαΐ, συν οκτώ ώρες ύπνο (πιστέψτε με, με 13ωρο χαβαδάκι ή σλάφεν χρειάζεσαι ή χάπια…), κλατς, πάει συμπληρώθηκε το εικοσιτετράωρο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, πότε ακριβώς θα ζευγαρώσεις αγαπητή αναγνώστρια και αγαπητέ αναγνώστη για να αναπαραχθείς και να μην εξαφανισθούμε ως έθνος σε πεντέξι δεκαετίες;
Σάββατο μεσάνυχτα μετά απ’ το θρίλερ, που λέγανε και στα έιτιζ ή ό,τι προλάβομεν στο ασανσέρ μέσα και στο κλιμακοστάσιο;
Κι αν τέλος πάντων, με ηρωική προσπάθεια προκύψεις έξτρα καρπερός, προκύψεις έξτρα καρπερή (πρόσχωμεν!) και τα καταφέρεις, πως θα το μεγαλώσεις το διαβολίνι;
Με πορδές;
Κι άλλα λεφτά θα χρειάζεσαι για να τρώει και να ντύνεται ανθρώπινα κι άλλα λεφτά για γιατρούς και φάρμακα κι άλλα λεφτά για γράμματα, σπουδάματα, του Θεού τα πράματα.
Άρα θα πρέπει να δουλέψεις επιπλέον.
Άρα θα πρέπει να επεκτείνεις το 13ωρο σε 15ωρο.
Άρα θα πρέπει να ξεχάσεις τι σημαίνει ζωή έξω απ’ το γραφείο, το μαγαζί, τη φάμπρικα.
Αν ζούσαμε στην παλιά Σοβιετία, θα σε βαφτίζανε σταχανοβίτη και θα πλημμύριζε το στήθος σου παράσημα.
Στη νέα Σοβιετία του εικοστού πρώτου αιώνα, είσαι απλώς το νούμερο ένα κορόιδο που γελάνε τ’ αφεντικά πίσω από την πλάτη του…
Υ.Γ. 1: Αν ψάχνετε για κάτι πιο ιντελεκτουέλ, έχω κι απ’ αυτό. Ορίστε τα στιχάκια του Τζων Λένον για το 13ωρο:
As soon as you’re born they make you feel small
By giving you no time instead of it all
‘Til the pain is so big you feel nothing at all
Υ.Γ. 2: Να είσαι νέος Έλληνας επιστήμονας στο εξωτερικό και να βλέπεις τον πατέρα σου, τη μάνα σου, τ’ αδέρφια σου να λιώνουν στο 13ωρο. Το καλύτερο επιχείρημα για το brain gain, ξεκάθαρα!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (16.10.2025)
