Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν αυτός που είχε κάνει σύνθημα τη λιτότητα. Σε εκείνον ανήκει και η φράση «Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε». Αρα ή θα έπρεπε να καταναλώνουμε λιγότερα είτε να παράγουμε περισσότερα. Που σημαίνει στην πράξη να δουλέψουμε περισσότερο.
Η ζωή απέδειξε πως η υπερκατανάλωση και η σπατάλη δεν ήταν έργο των εργαζομένων, δηλαδή της πλειονότητας των πολιτών, αλλά του κράτους, που μοίραζε ανισομερώς τον παραγόμενο πλούτο και ξόδευε προς όφελος συμφερόντων τα κρατικά έσοδα, και μιας κοινωνικής κατηγορίας, που συγκέντρωνε τον πλούτο και ζούσε παρασιτικά χωρίς να παράγει το ελάχιστο.
Παρ’ όλα αυτά, η ρετσινιά κόλλησε και έμεινε. Οι Ελληνες είναι τεμπέληδες. Δεν δουλεύουν – κοροϊδεύουν. Ή, αν δουλεύουν, δουλεύουν λιγότερο από όσο χρειάζεται. Δεκαετίες το ακούμε αυτό. Ακόμα και η ανεργία έτσι ερμηνευόταν κυρίως από τη Ν.Δ. και το συντηρητικό κόσμο: «Δεν έχεις δουλειά γιατί δεν θέλεις να δουλέψεις».
Ο μύθος οργίασε στα χρόνια των μνημονίων. Αυτή τη φορά τον έλεγαν οι δανειστές και τον αναπαρήγαν δουλικά τα εγχώρια φερέφωνά τους. «Οι Ελληνες είναι τεμπέληδες. Γι’ αυτό χρεοκόπησε η χώρα τους». Η αλήθεια όμως ήταν και είναι εντελώς διαφορετική. Οχι μόνο οι εγχώριες αλλά και οι ευρωπαϊκές στατιστικές υπηρεσίες, η ίδια η Eurostat, αποδεικνύουν με στοιχεία και επιστημονική τεκμηρίωση, τουλάχιστον από το 2010, ότι οι Ελληνες δουλεύουν περισσότερο από όλους τους Ευρωπαίους.
Ακριβώς το ίδιο λένε τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας για το 2024 που δημοσιοποιήθηκαν χθες. Ενα σημαντικό μάλιστα ποσοστό εργαζομένων, το 12,4%, ξεπέρασε το 48ωρο σε εβδομαδιαία εργασία. Αλλά αν αυτό ισχύει –ισχύει και μάλιστα με χειρότερους όρους, καθώς υπάρχει και η κρυφή υπερεργασία–, τότε γιατί δεν προκόβουμε ούτε ως πολίτες ούτε ως κράτος; Γιατί αυτή η υπερεργασία δεν διασφαλίζει στους εργαζόμενους μια αξιοπρεπή –αν όχι μια άνετη– ζωή και στο κράτος έσοδα για κοινωνική πολιτική;
Η απάντηση είναι απλή. Υπερεργασία σημαίνει μεγαλύτερη εκμετάλλευση του εργαζομένου. Αρα μεγαλύτερα κέρδη για τον εργοδότη. Υπερεργασία –και μάλιστα με κρατικές ευλογίες– σημαίνει ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου προς όφελος των εργοδοτών και των οικονομικά ισχυρών.
Με απλά λόγια, όσο περισσότερο θα δουλεύει ο εργαζόμενος τόσο περισσότερο θα πλουτίζει το αφεντικό του σε βάρος του ιδίου και της κοινωνίας. Κι αυτό στην Ελλάδα του Μητσοτάκη και της Ν.Δ. είναι η κανονικότητα.
ΕΦ.ΣΥΝ. / Αποψη