Η αλήθεια είναι ότι δεν προσπάθησα πολύ. Εύκολα η κόρη μου δέχτηκε να πάμε παρέα στο Κύτταρο στη συναυλία του Δημήτρη Πουλικάκου, την Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2024. Οι Thee Holly Strangers είχαν ανέβει στη σκηνή και μας ζέσταναν, οι Απροσάρμοστοι μας ίδρωσαν λίγο περισσότερο και μετά ήρθε η ώρα του Θείου Νώντα, ή Γέροντα Παλούκιου, του Δημήτρη Πουλικάκου.
Το Κύτταρο στα καλύτερά του ηχητικά, γεμάτο με έναν κόσμο που εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για «ετερόκλητο» κοινό.
Τελικά νομίζω ότι οι ετικέτες για το κοινό του Πουλίκα είναι εξίσου άστοχες με το να προσπαθήσεις να βάλεις σε μια κατηγορία και τον ίδιο.
Τα τελευταία, νομίζω αρκετά χρόνια, τα παίρνω στο κρανίο και μανουριάζω με γνωστούς που λένε για τον «χ» καλλιτέχνη ή «ψ» μπάντα: Καλά ακόμη παίζουν;..
Μα τι να κάνει ένας τύπος που έχει ζήσει τη ζωή του πάνω σε σκηνές, σε στάδια, πλατείες, μπουάτ; Να παίζει μπιρίμπα, μπριτζ ή να παίρνει το 100 για να παραπονεθεί για το θόρυβο που κάνουν οι απέναντι και παίζουν δυνατά μουσική… στις 12 τη νύχτα;
Ο Δημήτρης Πουλικάκος με πλήρη επίγνωση του σήμερά του μας προσέφερε μια πολύ ξεχωριστή βραδιά. Δεν ήταν μια βραδιά νοσταλγίας αλλά ένα δυναμικό Live με τις παρλάτες και τα τραγούδια του, τα σχόλια και τα στιχουργήματα που τον έκαναν αγαπητό, με τους καλεσμένους του (Μανώλη Μητσιά, Αλέξη Καλοφωλιά και Αλέξανδρο Μυλώνα*), με μια μπάντα που κένταγε.
Κανείς δεν παρίστανε ότι ήταν κάποιος που ήταν κάποτε κάτι άλλο. Η αλήθεια του Πουλικάκου και των συνεργατών του είναι αυτή που ενεργοποιεί τις πολλές γενιές που τον παρακολούθησαν στριμωγμένοι και ιδρωμένοι στο ιστορικό Κύτταρο, την Παρασκευή του Γενάρη του 2024.
Ζήσαμε μια μοναδική στιγμή με έναν μύθο της ελληνικής ροκ σκηνής να ροκάρει με έναν αυθεντικό μαγικό τρόπο και να μας παίρνει μαζί του σε ταξίδια με νότες και λέξεις.
Ο Δημήτρης Πουλικάκος μπορεί να σημάνει την ανακωχή μεταξύ του έφηβου γιου ή κόρης με τον πατέρα και τη μάνα τους, και να τους κάνει να πουν εβίβα με αγνώστους γύρω τους και να φύγουν έχοντας χτίσει μια στιβαρή ανάμνηση.
Το κοινό γύρω μου ήταν, ηλικιακά, από 17 ετών που είναι η ηλικία της κόρης μου μέχρι ανθρώπους στην ηλικία του πατέρα μου που τους βαστάνε τα πόδια τους και πήγαν να δουν και να ακούσουν τον εκπρόσωπο της δικής τους νιότης. Παρέες πιτσιρικάδων μουρμούραγαν τα λόγια, μεγαλύτεροι χόρευαν, ένα δυο ζευγάρια μετά από κάθε τραγούδι τραβούσαν κι ένα παθιασμένο φιλί. Χαρούμενοι άνθρωποι με το βλέμμα στη σκηνή.
Ο Πουλικάκος σαν μαγνήτης ή σαν άλλος σαμάνος μας παρέσυρε σε ένα σύμπαν που όλοι θέλαμε να μπούμε, όχι για να γίνουμε κάτι άλλο, αλλά για να βιώσουμε αλλιώς ό,τι μας συμβαίνει. Αυτή είναι η μαγική συνταγή που έχει η μουσική να μας θωρακίζει γεμίζοντας μας με συναισθήματα. Αυτή είναι η ουσία του Live, αυτός είναι ο τρόπος του Δημήτρη Πουλικάκου.
Το Live στο Κύτταρο του Δημήτρη Πουλικάκου ήταν πραγματικά μια αληθινή στιγμή γεμάτη ποίηση και μουσική και ροκ ατμόσφαιρα. Τυχεροί όσοι βρεθήκαμε εκεί!
Το κοινό γύρω μου ήταν, ηλικιακά, από 17 ετών που είναι η ηλικία της κόρης μου μέχρι ανθρώπους στην ηλικία του πατέρα μου που τους βαστάνε τα πόδια τους και πήγαν να δουν και να ακούσουν τον εκπρόσωπο της δικής τους νιότης. Παρέες πιτσιρικάδων μουρμούραγαν τα λόγια, μεγαλύτεροι χόρευαν, ένα δυο ζευγάρια μετά από κάθε τραγούδι τραβούσαν κι ένα παθιασμένο φιλί. Χαρούμενοι άνθρωποι με το βλέμμα στη σκηνή.
Ο Πουλικάκος σαν μαγνήτης ή σαν άλλος σαμάνος μας παρέσυρε σε ένα σύμπαν που όλοι θέλαμε να μπούμε, όχι για να γίνουμε κάτι άλλο, αλλά για να βιώσουμε αλλιώς ό,τι μας συμβαίνει. Αυτή είναι η μαγική συνταγή που έχει η μουσική να μας θωρακίζει γεμίζοντας μας με συναισθήματα. Αυτή είναι η ουσία του Live, αυτός είναι ο τρόπος του Δημήτρη Πουλικάκου.
Το Live στο Κύτταρο του Δημήτρη Πουλικάκου ήταν πραγματικά μια αληθινή στιγμή γεμάτη ποίηση και μουσική και ροκ ατμόσφαιρα. Τυχεροί όσοι βρεθήκαμε εκεί!
Και για φινάλε, το βίντεο από την εκτέλεση του Guns Of Brixton του Πουλίκα, μαζί με τον Αλέξη Καλοφωλιά (Τhee Holy Strangers – The Last Drive)
*Να εξηγήσω τι σημαίνει ο αστερίσκος στο όνομα του Αλέξανδρου Μυλωνά: Κρίμα που δεν παίζει πιο συχνά. Οι μπλουζιές στο πιάνο και η φωνή του ήταν ακόμη μια τόσο γαμάτη διαδρομή στο “ταξίδι” μας στο Κύτταρο!!!
Γιάννης Καφάτος / Viewtag