Ακούω για το λεγόμενο «σέκοντ σκριν», ένα σκασμό χρόνια. Μπορεί και δέκα, μπορεί και δεκαπέντε. Είναι αυτή η φάση, όπου βλέπεις τηλεόραση (η μία οθόνη) και ταυτόχρονα σχολιάζεις στο κινητό σου (η δεύτερη οθόνη). Ένα φαινόμενο που ξεκίνησε δειλά δειλά και αμήχανα και έχει πλέον γιγαντωθεί. Με αποτέλεσμα, όταν μεταδίδονται δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές να παίρνουν φωτιά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από το μπλα μπλα των τηλεθεατών. Ιδίως το Τουίτερ, που είναι και το πιο ευέλικτο όλων…
Αυτά με την ψυχαγωγία και την μυθιστορία. Με την ενημέρωση δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρώτον διότι η τηλεοπτική ενημέρωση υποφέρει στη χώρα μας και δεύτερον γιατί δεν έχει γίνει καμιά προσπάθεια διασύνδεσης της τιβί με τα σόσιαλ. Μακριά κι αγαπημένα και να μη μας γράφετε είναι η κατάσταση και μην το σκέφτεστε καν για «δεύτερη οθόνη», θα μας πάρει και θα μας σηκώσει.
Στη Βρετανία από την άλλη, έχουμε ένα υπόδειγμα όσμωσης με τα ολιγόλεπτα επεξηγηματικά βιντεάκια του Ρος Άτκινς, που παρουσιάζονται στο BBC υπό τον γενικό τίτλο «Outside Source». Εκεί λοιπόν, ο άνκορμαν βάζει στη σειρά μια σειρά από μεγάλα γεγονότα του καιρού μας (από τις κολοσσιαίες φωτιές στην Αυστραλία ως την μεταναστευτική κρίση στα σύνορα της Λευκορωσίας με την Πολωνία) και δίχως να προδίδει την τηλεοπτικά μανιέρα κλείνει το μάτι στα νέα «μέσα» και στη νέα αποχή της ενημέρωσης.
Η αποδοχή του; Στην αρχή το κοινό ήταν κάπως απορημένο, αλλά τον τελευταίο καιρό κοντεύουν να γκρεμιστούν τα τσιμέντα από τη δημοφιλία. Όχι μόνο στις συχνότητες του BBC, αλλά και στα σόσιαλ, όπου τα βιντεάκια του Άτκινς τα βλέπουν εκατομμύρια φορές. Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο για το περιβόητο κορωνοπάρτι στη Ντάουνινγκ Στριτ, που ξεπέρασε τα έντεκα εκατομμύρια προβολές. Με απλή, καθαρή, ισορροπημένη δημοσιογραφία, δίχως να μπατάρει η βάρκα και χωρίς να γίνεται καρνάβαλος. Δύσκολο για όλες τις χώρες, αλλά ακόμη πιο δύσκολο για την Ελλάδα, όπου ανθεί όλο το έτος η φαιδρά πορτοκαλέα…
Χρήστος ΞανθάκηςMedioΠΙΛΑΦΟ / newpost