Συναντιόμαστε και οι δύο με μάσκες, μέσα σε μαγαζί κινητής τηλεφωνίας. Με βλέπει, με παρατηρεί καλά – καλά και με… αναγνωρίζει! Ανοίγει τα χέρια να με αγκαλιάσει, τα ανοίγω και εγώ λίγο.. αμήχανα. Δέκατα δευτερολέπτου πριν αρχίσουμε τις αγκαλιές και τους ασπασμούς, σκεφτόμαστε το «πρωτόκολλο» και περιοριζόμαστε να… τσουγκρίσουμε μόνο τις γροθιές μας.
Το χαμόγελό του δεν το βλέπω πίσω από τη μάσκα, ούτε αυτός τη δική μου έκφραση στη φάτσα, αλλά καταλαβαίνω ότι χάρηκε πολύ που βρεθήκαμε…
Μου ρίχνει μια γροθιά οικειότητας στον ώμο, ανταποδίδω με την ίδια θέρμη…
Όλη αυτήν την ώρα προσπαθώ απεγνωσμένα να αναγνωρίσω ποιος είναι πίσω από μάσκα, αλλά τελικά με βγάζει αυτός από τη δύσκολη θέση.
- «Χαθήκαμε αγόρι μου, που γυρνάς εσύ»; ρωτάει. «Ακόμα θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι στο Κουφονήσι και τις τρέλες που κάναμε με τα φουσκωτά μας. Χάρηκα πολύ που σε ξαναείδα κομάντο μου. Βιάζομαι τώρα, αλλιώς θα πηγαίναμε να κεράσω καφεδάκι και να τα πούμε. Άντε γεια, και να μου φιλήσεις την Αλεξάνδρα».
Αποχαιρετιστήκαμε εγκάρδια (με τους… αγκώνες) και έφυγε….
Εν τω μεταξύ δεν έχω πάει ποτέ στα Κουφονήσια, δεν έχω φουσκωτό, και δεν ξέρω καμιά Αλεξάνδρα να πάω να φιλήσω.
Ποιος είπε ότι με τις μάσκες δεν κάνεις νέες γνωριμίες; Και έχει… και φουσκωτό!