Όσα μου μάθανε οι Πανελλαδικές (που κάποτε τις λέγαμε Πανελλήνιες…)
του Χρήστου Ξανθάκη
του Χρήστου Ξανθάκη
Μια φορά κι έναν καιρό, έδινα κι εγώ εξετάσεις για το πανεπιστήμιο. Εξετάσεις που τότε τις λέγαμε Πανελλήνιες (κάπως τις λέγαμε τέλος πάντων) και ήταν σαν τις Πανελλαδικές
που δίνουν τώρα τα πιτσιρίκια. Με μικρές παραλλαγές, αλλά το συνολικό
πνεύμα δεν αλλάζει. Γράφεις καλά, παίρνεις βαθμό, περνάς. Δεν γράφεις,..
αντικρίζεις τα ραδίκια ανάποδα. Μπορεί και τα μπρόκολα…
Δυο χρονιές δίναμε τότε, δευτέρα και τρίτη Λυκείου - το μεγάλο λάθος του συγχωρεμένου του Ράλλη, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να ταλαιπωρούμαστε δις και όχι μια κι έξω. Ίσως για να μοιράζεται ο κάματος, κάπως έτσι θα το είχαν ζυγίσει στα μυαλά τους οι ιθύνοντες.
Είμαι δευτέρα Λυκείου, λοιπόν. Και άριστος μαθητής είμαι και όλα τα 'χα μάθει απέξω. Ως και ασκήσεις που είχε αφήσει άλυτες ο αδερφός μου (το μυαλό της οικογένειας) τις είχα καταφέρει. Αλλά, έσκασε μύτη ένα «αλλά» πελώριο κάποια στιγμή στο στόρι.
Αλλά μια εβδομάδα πριν τις εξετάσεις της Β' Λυκείου, αρχίσαν όλα να χορεύουν στην κεφάλα μέσα. Ούτε σελίδα, ούτε γραμμή δεν μπορούσα να διαβάσω. Ήταν η πρώτη κρίση πανικού της ζωής μου, αλλά τότε ούτε να το κατανοήσω ούτε να το ερμηνεύσω. Έκανα το παπί, πήγα έγραψα στον αυτόματο πιλότο. Και πάλι ωστόσο άριστα έγραψα. Τοπ κλας!
Τη Γ' Λυκείου ούτε ξέρω πως την τελείωσα. Ακόμη και τώρα την σκέφτομαι σαν ένα όνειρο ή σαν εφιάλτη, τέλος πάντων, καταλαβαινόμαστε. Πήγα, έγραψα πάλι υπνωτισμένος. Χημεία, Φυσική, Έκθεση, τελευταίο μάθημα τα Μαθηματικά. Λύνω, λύνω, λύνω, φτάνω και στο τελευταίο θέμα, είναι μια Ακολουθία, τη λύνω κι αυτή, βρίσκω αποτέλεσμα 11.
Πονηρεύομαι όμως, γιατί κατα 99 % οι Ακολουθίες ήταν συν άπειρον, μείον άπειρον ή μηδέν. Βάζω λοιπόν τα δυνατά μου, στρώνομαι και συγκεντρώνομαι, την «ξαναλύνω», τη σενιάρω, βγάζω μηδέν. Δίνω το γραπτό. και όπως καταλαβαίνετε, το σωστό ήταν 11! Και κάπως έτσι δεν πέρασα Ιατρική, που ήθελε ο πατέρας μου (μεγάλωσε ορφανός και είχε μια αγωνία να μας «εξασφαλίσει»...), πέρασα Φυσικό.
Ε, λοιπόν, δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός, αλλά εμένα κάποιος Θεός με φύλαξε. Γιατί αν είχα περάσει Ιατρική που δεν γούσταρα καθόλου, έτσι όπως ήμουνα χάλια μαύρα με τα νεύρα τσίτα, θα με είχε πάρει ο διάολος. Ενώ στο Φυσικό, το πήγα με ρέγουλο, χαλαρά. Έκανα τη δουλειά μου, χωρίς άγχη και υστερίες.
Οπότε και πτυχίο πήρα και κατάφερα να καλλιεργήσω τον επαρχιώτη εαυτό μου, για να γίνει άνθρωπος και να φτάσει σε ανώτερα επίπεδα συνείδησης και προβληματισμού. Κι όταν ήρθε η κρίσιμη ώρα, η ώρα των επαγγελματικών επιλογών, το ‘στριψα στη δημοσιογραφία σαν κύριος. Σαν έτοιμος από καιρό!
Υ.Γ. 1: Το πτυχιάκι το πήρα με λίαν καλώς. Για να μην ακούω γκρίνιες.
Υ.Γ. 2: Ο αδελφός μου, που ήταν πλάσμα πιο ευσυνείδητο, δεν κατάφερε να αποτύχει στις εισαγωγικές και πέρασε Ιατρική. Αλλά αφού πήρε το πτυχίο του, το 'στριψε κι αυτός κι έγινε ένας παγκοσμίου φήμης οικονομολόγος.
Για να μην νομίζετε παιδιά ότι όλα κρίνονται χτες, σήμερα, αύριο, μεθαύριο και αντιμεθαύριο. Όλα κρίνονται στο μυαλό σας, στην καρδιά σας και στα σκώτια σας.
Τα υπόλοιπα είναι μαλακίες.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
αντικρίζεις τα ραδίκια ανάποδα. Μπορεί και τα μπρόκολα…
Δυο χρονιές δίναμε τότε, δευτέρα και τρίτη Λυκείου - το μεγάλο λάθος του συγχωρεμένου του Ράλλη, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να ταλαιπωρούμαστε δις και όχι μια κι έξω. Ίσως για να μοιράζεται ο κάματος, κάπως έτσι θα το είχαν ζυγίσει στα μυαλά τους οι ιθύνοντες.
Είμαι δευτέρα Λυκείου, λοιπόν. Και άριστος μαθητής είμαι και όλα τα 'χα μάθει απέξω. Ως και ασκήσεις που είχε αφήσει άλυτες ο αδερφός μου (το μυαλό της οικογένειας) τις είχα καταφέρει. Αλλά, έσκασε μύτη ένα «αλλά» πελώριο κάποια στιγμή στο στόρι.
Αλλά μια εβδομάδα πριν τις εξετάσεις της Β' Λυκείου, αρχίσαν όλα να χορεύουν στην κεφάλα μέσα. Ούτε σελίδα, ούτε γραμμή δεν μπορούσα να διαβάσω. Ήταν η πρώτη κρίση πανικού της ζωής μου, αλλά τότε ούτε να το κατανοήσω ούτε να το ερμηνεύσω. Έκανα το παπί, πήγα έγραψα στον αυτόματο πιλότο. Και πάλι ωστόσο άριστα έγραψα. Τοπ κλας!
Τη Γ' Λυκείου ούτε ξέρω πως την τελείωσα. Ακόμη και τώρα την σκέφτομαι σαν ένα όνειρο ή σαν εφιάλτη, τέλος πάντων, καταλαβαινόμαστε. Πήγα, έγραψα πάλι υπνωτισμένος. Χημεία, Φυσική, Έκθεση, τελευταίο μάθημα τα Μαθηματικά. Λύνω, λύνω, λύνω, φτάνω και στο τελευταίο θέμα, είναι μια Ακολουθία, τη λύνω κι αυτή, βρίσκω αποτέλεσμα 11.
Πονηρεύομαι όμως, γιατί κατα 99 % οι Ακολουθίες ήταν συν άπειρον, μείον άπειρον ή μηδέν. Βάζω λοιπόν τα δυνατά μου, στρώνομαι και συγκεντρώνομαι, την «ξαναλύνω», τη σενιάρω, βγάζω μηδέν. Δίνω το γραπτό. και όπως καταλαβαίνετε, το σωστό ήταν 11! Και κάπως έτσι δεν πέρασα Ιατρική, που ήθελε ο πατέρας μου (μεγάλωσε ορφανός και είχε μια αγωνία να μας «εξασφαλίσει»...), πέρασα Φυσικό.
Ε, λοιπόν, δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός, αλλά εμένα κάποιος Θεός με φύλαξε. Γιατί αν είχα περάσει Ιατρική που δεν γούσταρα καθόλου, έτσι όπως ήμουνα χάλια μαύρα με τα νεύρα τσίτα, θα με είχε πάρει ο διάολος. Ενώ στο Φυσικό, το πήγα με ρέγουλο, χαλαρά. Έκανα τη δουλειά μου, χωρίς άγχη και υστερίες.
Οπότε και πτυχίο πήρα και κατάφερα να καλλιεργήσω τον επαρχιώτη εαυτό μου, για να γίνει άνθρωπος και να φτάσει σε ανώτερα επίπεδα συνείδησης και προβληματισμού. Κι όταν ήρθε η κρίσιμη ώρα, η ώρα των επαγγελματικών επιλογών, το ‘στριψα στη δημοσιογραφία σαν κύριος. Σαν έτοιμος από καιρό!
Υ.Γ. 1: Το πτυχιάκι το πήρα με λίαν καλώς. Για να μην ακούω γκρίνιες.
Υ.Γ. 2: Ο αδελφός μου, που ήταν πλάσμα πιο ευσυνείδητο, δεν κατάφερε να αποτύχει στις εισαγωγικές και πέρασε Ιατρική. Αλλά αφού πήρε το πτυχίο του, το 'στριψε κι αυτός κι έγινε ένας παγκοσμίου φήμης οικονομολόγος.
Για να μην νομίζετε παιδιά ότι όλα κρίνονται χτες, σήμερα, αύριο, μεθαύριο και αντιμεθαύριο. Όλα κρίνονται στο μυαλό σας, στην καρδιά σας και στα σκώτια σας.
Τα υπόλοιπα είναι μαλακίες.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr