Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Είμαστε στο καφενείο του Λουκά, στο Παγκρατάκι, Σάββατο βράδυ και βλέπουμε Εσθονία-Ελλάδα. Το δείχνει και η ΕΡΤ, αλλά για το παρεάκι πήγαμε. Κάθομαι δίπλα σε έναν σοφό ποδοσφαιράνθρωπο και μέγα γάτο εν γένει και δεν μπορούμε να πιστέψουμε την αθλιότητα της..
εμφάνισης εκ μέρους της ελληνικής ομάδας. Το μαλλί μας πέφτει! Γελάμε, μουντζώνουμε, κουτσομπολεύουμε, περνάει η ώρα. Φτάνει το λεπτό το ενενηκοστό, το σφυράει ο ρέφερι, χαιρετιόμαστε, με τη γενική εντύπωση ότι η εθνική μας έκανε ένα από τα χειρότερά της παιχνίδια την τελευταία δεκαπενταετία. Και την άλλη μέρα το πρωί ανοίγω τις αθλητικές εφημερίδες και διαβάζω για τους γίγαντες και τους τιτάνες με τη γαλανόλευκη φανέλα, που δίδαξαν μπάλα στην οικουμένη!
Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι δίκιο ο Κλιντ Ήστγουντ και πως οι απόψεις είναι πιο πολλές κι από τα κωλομέρια των Μακεδονομάχων. Ο καθένας έχει τη δική του, ο καθένας είναι διατεθειμένος να πολεμήσει γι’ αυτή, ο καθένας κλείνει τ’ αυτιά του και σ’ αφήνει να μιλάς στον τοίχο. Οπότε δεν έχει και πολύ νόημα να κάνουμε τώρα απολογισμό ούτε της ομιλίας του Τσίπρα, ούτε της συνέντευξής του. Όποιος ή όποια ήθελε να τα δει τα είδε, μεγάλα παιδάκια είμαστε τα βγάλαμε τα συμπεράσματά μας. Αλλά είτε μας αρέσει είτε όχι, το σημαινόμενο ήταν ένα:
Η κυβέρνηση θα παίξει το χαρτί οικονομία και η αντιπολίτευση θα παίξει το χαρτί Μάτι.Στο τραπέζι θα πέσουν και τα δύο και θα αποφασίσει η «μάνα», ο ψηφοφόρος δηλαδή, ποιο είναι το πιο ισχυρό. Ποιο έχει τη μεγαλύτερη αξία στη ζωή του και στη συνείδησή του. Και ποιο θα τον συνοδεύσει στο παραβάν όταν θα πάει να ρίξει το κουκί στην κάλπη. Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε και δεν κάνουν ούτε για επιθεωρήσεις τύπου Σεφερλή.
Εκεί ακριβώς όπου θα χάλαγε κόσμο ο Μακεδονομάχος, που αποφάσισε να ξεβρακωθεί και να δείξει τα οπίσθιά του στα όργανα της τάξεως. Για να χαρίσει ένα αδιανόητο ενσταντανέ στο μάγο του φακού Άρη Μεσσήνη, που στον ουρανό το γύρευε και στη γη το βρήκε. Με κωλαράκι μέσα, με εικόνα της Μεγαλόχαρης, με σημαία της Βεργίνας, με ολίγη από εσάνς δακρυγόνου, με σαγιονάρα δίχαλο παραλιακή, όλα κομπλέ. Τις αφήνεις φίλε μου τέτοιες ευκαιρίες να πάνε χαμένες; Δε νομίζω!
Όπως δεν θα μπορούσε να αφήσει ο πρωθυπουργός την πάσα που του πρόσφερε ο Θόδωρος Φέσσας. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ που αποχώρησε από το Βελλίδειο με το που άνοιξε το στόμα του και άρχισε να μιλάει ο Τσίπρας. Και καλά ότι κάνει αντίσταση στα κουμμούνια, που θέλουν να καταργήσουν τον υποκατώτατο μισθό και να ανεβάσουν τον βασικό. Την ίδια ώρα ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ, ο εκπρόσωπος του πιο σκληρού, αδυσώπητου και ανάλγητου καπιταλισμού στον πλανήτη, καθόταν σαν φρόνιμος μαθητής κι άκουγε και την τελευταία λέξη.
Και το ωραιότερο όλων; Βγήκε ο ΣΕΒ όταν κατάλαβε την παπάρα που παίχτηκε και είπε ότι ο Φέσσας έφυγε γιατί καθυστέρησε η ομιλία του Τσίπρα και ήθελε να προλάβει την πτήση για Αθήνα. Να τσοντάραμε όλοι και όλες ρε παιδιά, να έπαιρνε ένα ταξί ο άνθρωπος αν βιαζόταν τόσο και θέλει ν’ αντικρίσει τη ροδαυγή στο κλεινόν άστυ. Να του έστρωνε έναν καναπέ στη Μητρόπολη ο Άνθιμος, που είναι και ελεήμων. Να του δίνανε το πρωθυπουργικό αεροσκάφος να εξυπηρετηθεί, Φέσσας είναι αυτός δεν είναι κάνας τυχαίος. Αλλά πρώτα μαγκιά και ύστερα κο-κο-κο, ούτε στα νηπιαγωγέία ρε φίλε, για να μην πω ούτε στους παιδικούς σταθμούς!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr