Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017

Η επιστροφή του μίστερ Τάπερμαν

Όταν ο αιφνίδιος πρωτοσέλιδος αρθρογράφος Κώστας Σημίτης δικαιώνει τη Μαλβίνα, 20 χρόνια μετά…

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Θεωρώ πολύ πιθανόν η εποχή μας να ονομαστεί από τις γενιές που θα έρθουν εποχή της ειρωνείας*.  Όχι, βέβαια, εκείνης της ιδιοφυούς ειρωνείας που χαρακτήριζε τον εικοστό αιώνα, αλλά μιας ειρωνείας η οποία έχει να κάνει με την επιβολή, τη  διαστροφή και την ηλιθιότητα που χαρακτηρίζουν την άξεστη εποχή μας. Μια εποχή κατά την οποία η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος διαφθοράς και διαπλοκής που, μεταξύ άλλων,.. έθρεψε και τη μιντιοκρατία ως κυβερνητικό παρακράτος, δεν σήμανε το τέλος του πολιτικού   πολιτισμού της μεταπολίτευσης. Ούτε την ασφαλή εγκαθίδρυση του άλλου: του νεότερου, του λαϊκότερου, του υγιέστερου, πολιτικού πολιτισμού που, αντικειμενικά, θα μπορούσε να σηματοδοτεί και να εκφράζει μια ανεμπόδιστη  κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα.

Υπογραμμίζω σκόπιμα την φράση «υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα» για να τονίσω τον καταλυτικό ρόλο του σημερινού πρωθυπουργού στην ραγδαία ανάδυση της Αριστεράς από το πολιτικό περιθώριο στην κεντρική πολιτική σκηνή και, εν τέλει, στην κυβέρνηση: στην πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς – εάν υφίσταται πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς… Ειδικότερα, να τονίσω τον, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικά σημαντικό ρόλο του ηγέτη (αρχηγού επί το… δεξιότερον) όσον αφορά την επιδραστικότητα των κομμάτων και των κινημάτων. Σε αντιδιαστολή με την αιφνίδια… αποκάλυψη του αιφνίδιου  πρωτοσέλιδου αρθρογράφου της εφημερίδας «Τα Νέα» Κώστα Σημίτη, ότι η «νέα παράταξη» δεν χρειάζεται αρχηγό…

*******
Όποιος εξομολογείται τις μισές αμαρτίες του, απαλλάσσεται  από εκείνες που αποσιωπά, λέει ο μαιτρ της ειρωνείας Ρολάν Μπαρτ. «Οι αρχηγοί (σ. σ: οι ηγέτες) ανήκουν στο παρελθόν», φθέγγεται  εν κατακλείδι του πρωτοσέλιδου άρθρου του στα «ΝΕΑ»  ο Κώστας Σημίτης, ελπίζοντας απαλλαγή για το μισό ψέμα που κρύβει ο… αμαρτωλός αφορισμός του: το ψέμα ότι «η νέα παράταξη» δεν χρειάζεται ηγέτες. Ψέμα που αποτολμάται για να κρύψει την αλήθεια, ότι η «νέα παράταξη» δεν διαθέτει ηγέτες. Έτσι, σε προέκταση της κρυμμένης αλήθειας πίσω απ’ το ψέμα, «η εκλογή σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να οδηγήσει στη διαμόρφωση ενός κόμματος κατά το πρότυπο των αρχηγικών κομμάτων». Και εν κατακλείδι, «Οι αρχηγοί ανήκουν στο παρελθόν».

Όμως οι πολιτικοί ηγέτες, στο διηνεκές, ανήκουν στα κόμματα, στα κινήματα, στις παρατάξεις, στις κυβερνήσεις, στα έθνη, στις φυλές, των οποίων ηγούνται. «Ανήκουν στο παρελθόν» δε, μόνο όταν τα κόμματα, τα κινήματα, οι παρατάξεις, οι κυβερνήσεις, τα έθνη, οι φυλές των οποίων ηγούνταν, αποτελούν παρελθόν. Όπως ο ίδιος ο… αρθρογράφος. Και το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα με το οποίο σταδιοδρόμησε ως πολιτικός μετά το θάνατο του ηγέτη του «κινήματος», Ανδρέα Παπανδρέου.

*******
Γενικότερα, το πρωτοσέλιδο άρθρο του Κώστα Σημίτη, άρθρο σχεδόν αφασικό, γραμμένο στον φατικό** λόγο των τηλεοπτικών παραθύρων, μοιάζει να γράφτηκε από απόφοιτο του «ΙΕΚ Τάπερμαν»!.. Η δικαίωση της Μαλβίνας, είκοσι χρόνια μετά: η  επιτυχία της Μέρκελ αποδίδεται στη Γερμανία στο γεγονός ότι «σοσιαλδημοκράτιζε»***
Εντάξει, είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο συμπίλημα πάσχιζε να ενθαρρύνει το εγχείρημα ενός φύρδην – μίγδην αντισύριζα προεκλογικού μορφώματος («χωρίς εμμονή σε κοινωνικές και κρατικές δομές που καθορίζονται από οργανωτικά και διοικητικά πρότυπα μιας άλλης εποχής») έτοιμου να στηρίξει και πάλι τον συστημικό νεοφιλελευθερισμό και την επιβίωση της μιντιοκρατίας ως κυβερνητικού παρακράτους, ακόμα και χωρίς… ηγέτη: οι αρχηγοί ανήκουν στο παρελθόν (!)

Ωστόσο, το είπαμε, ζούμε στην εποχή της ειρωνείας και αυτή  περιπαίζει ήδη τον πρωτοσέλιδο αρθρογράφο και τη ρήση του,   «οι αρχηγοί (σ.σ: οι ηγέτες) ανήκουν στο παρελθόν»: φίλε, υπάρχει ο Αλέξης Τσίπρας και, τι ειρωνεία, είναι ο πρωθυπουργός της χώρας σου και, σύμφωνα με τους πλέον αξιόπιστους διεθνείς πολιτικούς παρατηρητές, «ένας από τους λιγοστούς πραγματικούς πολιτικούς ηγέτες του παρόντος κόσμου».
Μόλις προχθές μάλιστα, αρθρογράφε μου, επέστρεψε από την Ουάσιγκτον, (μετά και τη  συνάντησή του με τον αμφιλεγόμενο ηγέτη των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τράμπ) απ’ όπου έστειλε παντού στον κόσμο το μήνυμα ότι η Ελλάδα επέστρεψε, αφήνοντας πίσω όχι μόνο την κρίση, αλλά και το οικονομικό μοντέλο που οδήγησε σε αυτήν.
Το δικό σου μοντέλο εννοούσε, πρωτοσέλιδε αρθρογράφε μου. Το δικό σου… μοντέλο.

*Φράση από τη «Νύχτα της Λισαβόνας» του Εριχ Μαρία Ρεμάρκ
**Φατικός-phatic-phatos: διεθνής όρος για την τυπική επικοινωνια που δεν αποβλέπει στην μετάδοση κυριολεκτικών πληροφοριών
*** Φράση τύπου «Τάπερμαν» απ’ το άρθρο Σημίτη στα ΝΕΑ


- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής