Δεκάδες άνθρωποι στη Σιβηρία ταξίδεψαν προς τον Δημιουργό τους έχοντας κατεβάσει μονορούφι μία λοσιόν σώματος με υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ και πολύ συμφέρουσα τιμή έναντι της βότκας. Ο Ηλίας Αναστασιάδης έκανε κάτι αντίστοιχο την εποχή που τζόγαρε. Στοιχημάτιζε σε εικονικές κυνοδρομίες. Τάιζε έναν σκύλο που δεν υπήρχε. Υπάρχει, τουλάχιστον, γιατρειά για αυτό το πράγμα;
Δεν τον ρώτησα αυτό, αλλά κάτι άλλο. «Μαθαίνεις ότι σε τρεις μήνες πεθαίνεις. Και εσύ έχεις να τζογάρεις πάνω από χρόνο. Δεν θα πας να παίξεις μία Γ’ Κορέας, έτσι για το ξεχαρμάνιασμα;» Το σκέφτηκε όσο κρατάει ένα χάχανο. «Οχι, πάει τελείωσε για μένα». Και τότε αρχίσαμε να συζητάμε στα σοβαρά.
Ο Ηλίας Αναστασιάδης είναι δημοσιογράφος. Αντικειμενικά καλός γραφιάς, σε βαθμό που.. λες ότι, εντάξει, αν το παλικάρι γράφει έτσι στα 33 του, στα 50 του δεν θα δουλεύει σε υπολογιστή, αλλά σε αργαλειό, να βγαίνει όμορφο το εργόχειρο. Και σε γενικές γραμμές, τα κομμάτια που έχουν γραφτεί για τον Ηλία είναι πολύ καλά. Καλογραμμένα και ατμοσφαιρικά. Αυτό συμβαίνει επειδή η περίπτωση του σε παίρνει από το χέρι και σου υπαγορεύει όσα θα γράψεις για αυτήν.
Ο Αναστασιάδης, λοιπόν, έγινε γνωστός σε αυτό που λένε ευρύ κοινό, όταν κυκλοφόρησε η «Δευτέρα», το βιβλίο που έγραψε για την εξάρτηση και την απεξάρτηση από τον τζόγο. Το ξεκίνησα χαλαρά ένα Σάββατο πρωί και σε τρεις ώρες του έστειλα μήνυμα για να τον γεμίσω τύψεις επειδή μου ρουφούσε το ρεπό.
- διαβάστε τη συνέχεια στο protagon (ΕΔΩ)