Η ματαιοδοξία δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στην πολιτική. Όπως επίσης καθόλου σπάνιος δεν είναι και ο ρόλος του σωτήρα και δη του αυτόκλητου.
Μέσα στην κρίση, ακόμα και άνθρωποι που ήταν βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στον βούρκο της μεταπολιτευτικής διακυβέρνησης έπαιξαν τους σωτήρες και μάλλον έχασαν.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης όμως, αν και αυτόκλητος σωτήρας, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Δεν μπλέχτηκε με την ενεργό πολιτική παρά μόνο πριν δύο χρόνια, αλλά ήταν απολύτως αναγνωρίσιμος από την τηλεοπτική δημοσιογραφική του καριέρα. Στον πλανήτη του Σταύρου αυτό αρκούσε ως επιχείρημα για να τον θεωρήσει το εκλογικό σώμα «νέο» και «λύση»
Η ψευδαίσθηση κράτησε λίγο και στις εκλογές της περασμένης Κυριακής το Ποτάμι μεταβλήθηκε σε ξεροπόταμο. Ήδη ο ίδιος και τα στελέχη του αναζητούν τους λόγους, ενώ αυτοί οι λόγοι “φωνάζουν” από την ίδρυση του.
Πρώτ’ απ’ όλα το απολύτως θολό ιδεολογικό στίγμα. Και λίγο Σημίτης και λίγο Ομπάμα και..
λίγο Θάτσερ και λίγο Λεωνίδας Κύρκος και λίγο Φρίντμαν και λίγο (πολυ λίγο όμως) Κέυνς και λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου. Κανείς, ούτε τα ίδια τα στελέχη του δεν μπορούσαν να ορίσουν αυτό το στίγμα. Κάποια στιγμή ο Σταύρος μίλησε για “μεταρρυθμιστικό κέντρο”, αλλά μ’ αυτο φαίνεται να έπεισε τον εαυτό τουκαι μερικούς υποψήφιους στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Ο δεύτερος λόγος ήταν το εμφανές και συνεχές φλερτ με τους νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι δεν είναι δημοφιλείς πουθενά στον πλανήτη. Έγιναν βασικά στελέχεη νεοφιλελεύθεροι με τη βούλα. Μόνο που εγγυημένο με τη βούλα είναι το καρπούζι, για το νεοφιλελεύθερο δυναμικό ισχύει το “μάπα το καρπούζι” Οι δε δηλώσεις της Αντιγόνης Λυμπεράκη π.χ. ότι “οι φτωχοί ψηφίζουν λάθος”, έβγαλε στον αφρό έναν κακοφορμισμένο επαρχιώτικο ελιτισμό. Και όλα αυτά σε μία εποχή όπου ο μισός πληθυσμός ή λιμοκτονεί ή βλέπει πολύ κοντά αυτό το ενδεχόμενο.
Τις ίδιες επιδόσεις είχε και ο Σταύρος Θεοδωράκης, που θεωρούσε μάλιστα ότι απευθύνεται με ευκολία και σε ένα πιο νεανικό ακροατήριο. Δεν είναι δυνατόν να απαντάς σε ερώτηση ενός νέου για το βασικό μισθό και να του λες αν του δώσεις αύξηση αυτά θα τα ξοδέψει σε τρόφιμα και σε βενζίνη που είναι εισαγόμενα. Το σύνθημα “μην τρώτε, γιατί τα τρόφιμα είναι εισαγόμενα” δεν είναι δείγμα μεγάλης πολιτικής ευφυίας.
Τα στελέχη του “Ποταμιού” έπασχαν και πάσχουν από έναν ελιτισμό που δεν έχει καν αστικές ρίζες. Είναι ο ελιτισμός του “θέλω να γίνω αστός στη θέση του αστού” Και αυτό πολλές φορές καταλήγει σε κωμωδία.
Μια από τις ενδεικτικές στάσεις απέναντι στην κοινωνία είναι η αποθέωση της ιδιότητας “καθηγητής Πανεπιστημίου”. Όχι γιατί δεν υπάρχουν εξαιρετικοί και ικανότατοι καθηγητές, αλλά γιατί αυτή η ιδιότητα δεν σημαίνει εξ ορισμού και ιδιαίτερες ικανότητες στη Διοίκηση. Άλλωστε καθηγητές ήταν και Κώστας Σημίτης και ο Αλαγοσκούφης και ο Χριστοδουλάκης και ο Χαρδούβελης.
Στην τηλεόραση, αν δεν κάνεις ζωντανό πρόγραμμα, έχεις την πολυτέλεια του μοντάζ. Και τον Σταύρο τον βλέπαμε (καλο)μονταρισμένο. Με την κάθοδο του στην πολιτική είδαμε τον Σταύρο αμοντάριστο, γυμνό.
Το σήμα κατατεθέν του ήταν το «Καλησπέρα- καλησπέρα». Προφητικό μάλλον. Κάτι σαν «καρέτα- καρέτα» και «μονάχους- μονάχους» δηλαδή. Είδη υπό εξαφάνιση. «Καληνύχτα- καληνύχτα», Σταύρο…
- altsantiri.gr