Το καλύτερο όλων για το βιβλίο «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα, το διάβασα στον επίλογο του μικρού, αλλά εξόχως πυκνού κριτικού σημειώματος του σπουδαίου… βιβλιοφάγου και βιβλιογράφου φίλου μου, Παντελή Μπουκάλα, στην Καθημερινή: «Στην “Ιθάκη” το περιεχόμενο είναι ήδη στο εξώφυλλο: στη φωτογραφία του συγγραφέα. Μονολεκτικό το όλον μήνυμα: “Εγώ”. Ίσως αυτός θα ήταν πιο ταιριαστός τίτλος. Το “Αλεξιάς” το πρόλαβε η Αννα Κομνηνή»…«Εγώ» λοιπόν – ο Αλέξης Τσίπρας κατ’ εικόνα και καθ' ομοίωσιν του ιδίου απ’ τον ίδιο – είναι η «καβαφικών παρά ομηρικών συμπαραδηλώσεων», όπως εύστοχα σημειώνει ο Παντελής, «Ιθάκη» του πρώην πρωθυπουργού... Έτσι, δεν είναι διόλου περίεργο ότι αυτό που προκύπτει ως ανάγνωσμα του εν λόγω βιβλίου δεν είναι ο Τσίπρας που φαντασιώνονταν, ακολουθούσαν, ψήφιζαν, στήριζαν οι αναρίθμητοι παραδοσιακοί αριστεροί οπαδοί του στην περίοδο της πενταετούς κυβερνητικής του θητείας, ούτε ο Τσίπρας που, από το 2023 μέχρι σήμερα, φαντασιώνονταν οι εναπομείναντες εξ αυτών, αλλά ένας άλλος: Ένας πολιτικός!..
Ένας επαγγελματίας πολιτικός, σαν αυτούς στους οποίους ο σπουδαίος φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ απέδιδε την δυστυχία της ανθρωπότητας: «Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική»… Ένας πολιτικός που, όπως γράφει ο Παντελής Μπουκάλας, «αδράνησε πλήρως επί διετία ως βουλευτής, χωρίς καμιά διάθεση «να αφουγκραστεί τον λαό», και τώρα «επανακάμπτει χρησιμοποιώντας τα τόσο πρόωρα Απομνημονεύματά του σαν εμβρυουλκό του νέου κόμματός του και συγχρόνως σαν σιλωαμική κολυμβήθρα»…
«Αυτοκριτικός;», αναρωτιέται ακολούθως ο Παντελής. Και αποδεικνύοντας πόσο γνωρίζει το… αυτοβιογραφούμενο «Εγώ», απαντάει αμέσως: Αυτό (σ. σ: η αυτοκριτική) δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί να κρίνει ποιος επιστράτευσε περισσότερες φορές, ναρκισσιστικότερα, τον απατηλό βιβλικό όφι: ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Μητσοτάκης; Ο Οδυσσέας ιστορήθηκε φιλέταιρος, παρότι ολοκλήρωσε τον νόστο του χωρίς έναν σύντροφο πλάι του. Μιλάει με κανέναν από τους παλιούς εταίρους του ο κ. Τσίπρας, πλην του κ. Καμμένου;».
Όχι μόνο «δεν μιλάει με κανέναν από τους παλιούς εταίρους του» ο αυτοιστορούμενος στην «Ιθάκη» του Αλέξης Τσίπρας, αλλά τους απαξιώνει και τους στιγματίζει, όπως γράφει ο έμπειρος συνάδελφος Γιώργος Λακόπουλος στο δικό του κριτικό κείμενο για το βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού: Βαρουφάκης, Τσακαλώτος, Κατρούγκαλος, Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, Πολάκης, Κουβέλης, Αλαβάνος – που τον ανέδειξε – και ο Κασσελάκης, ρίχνονται προτιμησιακά στην πυρά. Με όσους δεν θέλει να ρισκάρει αναμέτρηση, όπως ο Νίκος Παππάς, είναι «επιεικής», σημειώνει.
Κι ύστερα, «Όσοι στιγματίζονται στο βιβλίο, εκκολάφθηκαν στο κλίμα που ο ίδιος (σ. σ: ο κ. Τσίπρας) διαμόρφωσε στην Κουμουνδούρου, μετά την επιτυχία του 2012, αλλά και στην πορεία προς τις εκλογές του 2015», προσθέτει, επισημαίνοντας ότι «σε κάθε περίπτωση οι αφοριζόμενοι υπήρξαν συνεργάτες του και οι «ατυχείς» επιλογές ήταν δικές του. Και ότι «αν σήμερα δηλώνει «μετανιωμένος» γι’ αυτές, ιστορικά δεν απαλλάσσεται. Ιδίως αν ληφθεί υπόψη ποιους προόριζε ξανά για υπουργούς αν κέρδιζε το 2023»…
Εντάξει, για την εμφαινόμενη ένδειξη παντελούς απουσίας δημοκρατικής ενσυναίσθησης του αυτοϊστορούμενου… «Οδυσσέα» στη φράση του «Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στα χέρια του Στέφανου Κασσελάκη» (σ. σ: φράση με την οποία αναφέρεται στην εκλογή του κ. Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ απ’ την συντριπτική πλειοψηφία των μελών του κόμματος) δεν λέμε τίποτα… Δεν λέμε τίποτα επίσης, ούτε για την – επιπέδου τηλεοπτικού πρωϊνάδικου – αναφορά του στον Τάιλερ Μάκμπεθ, ούτε για την καραμπινάτη δολοφονία χαρακτήρα του κ. Βαρουφάκη που, σύμφωνα με την αρθρογράφο του Guardian Έλενα Σμίθ, αποπειράται…
Σας παραπέμπουμε, μόνο, σε ένα τελευταίο απόσπασμα του μικρού αλλά εξόχως πυκνού κριτικού σημειώματος του Παντελή Μπουκάλα για το βιβλίο του κ. Τσίπρα: «Αυτό που μετράει σε κάθε βιβλίο», λέει ο Μπαγιάρ, (σ. σ: ο Γάλλος ψυχαναλυτής και καθηγητής Λογοτεχνίας Πιερ Μπαγιάρ) «είναι τα βιβλία που βρίσκονται δίπλα του» – κι εδώ, αναγκαστικά, ευχόμαστε να είχαν διαβάσει οι πολιτικοί μας πολύ περισσότερα βιβλία, κάθε είδους, απ’ όσα (δεν) αποκαλύπτει ο πενιχρός δημόσιος λόγος τους…
