Η εξέδρα της τοπικής ομάδας προσφέρει μηδενικές συγκινήσεις, η Τρούρο Σίτι φυτοζωεί στην πέμπτη κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Οι παμπ είναι ΟΚ για μια μπίρα και κουβεντολόι, αλλά ώς εκεί. Στο σπίτι επιβίωση και καλή (;) καρδιά. Στη δουλειά ανασφάλεια, στην κοινωνία εξουσία.
Κορνουάλη, νοτιοδυτική Αγγλία, 2025. Το πνεύμα του Τομ Σόγερ και του Χακλμπέρι Φιν κατέλαβε «ξαφνικά» καμιά 50αριά άνδρες –ελάχιστες γυναίκες– ηλικίας από 15 έως 80 ετών. Σαν ήρωες του Μαρκ Τουέιν κυνηγάνε τη συγκίνηση σε κάτι μυστηριακό, απόκοσμο και επικίνδυνο. Εφτιαξαν τον άτυπο σύλλογο «Carbis Bay Crew» και κάθε Σαββατοκύριακο καταδύονται με ζήλο στα σκοτεινά έγκατα της Γης. Εκεί γαληνεύουν.
Με άλλα λόγια, εξερευνούν τις στοές δεκάδων εγκαταλελειμμένων ορυχείων χαλκού και κασσίτερου, ορυκτά για τα οποία ήταν κάποτε διάσημο το Carbis Bay, μια μικρή παραθαλάσσια πόλη στον ομώνυμο κόλπο. Κανείς δεν θυμάται ότι «το 2021 φιλοξενήθηκε εδώ η 47η Σύνοδος του G-7» – τρέχα γύρευε τι μένει απ’ τα άναψε-σβήσε των προβολέων της δημοσιότητας.
Γιατί το κάνουν αυτό;
Ο ένας, 48χρονος υπάλληλος παντοπωλείου, γιατί συναντάει την Ιστορία. «Βλέπεις καθαρά την Ιστορία της Κορνουάλης. Οσα έγιναν έχουν παγώσει στον χρόνο. Βλέπεις παντού κομμάτια της κληρονομιάς μας» λέει. Κανένας από τους συντρόφους του δεν εξηγεί, ούτε σχολιάζει. Ο άλλος, συνταξιούχος μηχανικός στα 61 του, θηρεύει άνοδο της αδρεναλίνης. «Είμαι φιλοπερίεργος εκ φύσεως. Η γυναίκα μου, που δεν κατεβαίνει μαζί μου, μου λέει ότι μια μέρα η περιέργεια θα σκοτώσει τη γάτα».
Κι ένας τρίτος, 66χρονος εργαζόμενος σε πλωτή εξέδρα άντλησης πετρελαίου στον Ατλαντικό, το κάνει για να επικοινωνήσει με τον νεκρό αδελφό του. «Σκοτώθηκε σε τροχαίο. Είχε φτιάξει ιμάντες δικής του κατασκευής, έμπαινε στα ορυχεία μόνος του και επέστρεφε με φανταστικές πέτρες. Μου έλεγε να τον ακολουθήσω, του έλεγα ότι είναι τρελός. Μόνο τώρα καταλαβαίνω τι έκανε». Τι έκανε όμως ακριβώς; Πάλι τα λόγια δεν αρκούν.
Αυτές τις μέρες προβάλλεται στο Ηνωμένο Βασίλειο το ντοκιμαντέρ «Τα χαμένα αγόρια του Κάρμπις Μπέι» («The lost boys of Carbis Bay»). Ισως κάτι να ξέρει ο σκηνοθέτης, ο βραβευμένος Νταν Σίμπκινς. «Η ταινία μου μιλάει για κάτι περισσότερο από ένα χόμπι. Μιλάει για την αναζήτηση ενός σκοπού και για τη σημασία της κοινότητας» λέει.
Χωρίς ήλιο, χωρίς ιεραρχία, χωρίς εξηγήσεις. Μόνο με την ίδια κίνηση από όλους: στην αρχή, μες στο ξημέρωμα, πριν ανάψουν τους φακούς στα κράνη για την καταρρίχηση, πετάνε με ορμή μια πέτρα στο σκοτεινό στόμιο του μεταλλείου.
Να φοβηθούν τα ξωτικά, να φύγουν.
Γιώργος Ι. Αλλαμανής
