[...] Η αλήθεια είναι πως στάθηκα τυχερή. Δεν πεινάσαμε ιδιαίτερα στην Κατοχή κι εγώ συνέχιζα να ζω στον ονειρικό μου κόσμο. Θυμάμαι πως στα Δεκεμβριανά είχαν έρθει αντάρτες και είχαν επιτάξει το σπίτι μας. Τους θυμάμαι τεράστιους, με μούσια και φισεκλίκια. Ηταν νέα παιδιά βέβαια, αλλά στα δικά μου παιδικά μάτια έδειχναν γέροι και άγριοι. Επαιζα με ένα κουκλόσπιτο και έλεγα δυνατά τις ιστορίες που έπλαθα και τα λόγια όσων έμεναν στο κουκλόσπιτο. Και οι αντάρτες κάθονταν γύρω μου σιωπηλοί και με άκουγαν... νομίζω, ήταν το πρώτο μου κοινό εκείνοι οι αντάρτες.
- απόσπασμα από τη συνέντευξη της Ξένιας Καλογεροπούλου στην ΕφΣυν (Νόρα Ράλλη) - ΕΔΩ