Ακούσαμε μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα έναν νυν κι έναν πρώην πρωθυπουργό.
Ακούσαμε και τις αναλύσεις επί αυτών που είπαν αμφότεροι.Ακούσαμε νούμερα – αριθμούς εννοώ μην πάει ο νους στο πονηρό…
Ακούσαμε ποσοστά επί ποσοστών.
Δε μπορώ να πω ο κύριος Τσίπρας τεχνοκρατικά μίλησε και μας εξήγησε το όραμά του.
Ο κύριος Μητσοτάκης πάλι, αυστηρά αγέρωχος από τα ανεμοδαρμένα ύψη της απόλυτης εξουσίας του έδωσε ό,τι χωράει σε ένα 1,6 δις – την ώρα που με τους φόρους που πληρώνουμε τα πλεονάσματα είναι σχεδόν 5πλάσια.
Από τα μνημόνια και ‘δώ έχουμε μπουχτίσει στα νούμερα (και εδώ αναφέρομαι και στα κυριολεκτικά και στα μεταφορικά – εκεί που πάει ο νους σου).
Αριθμοί με πηγές και αναφορές στην αξιοπιστία τους. Αριθμοί που «βγαίνουν» αλλά η ζωή μας δε βγαίνει έτσι παλικάρια.
Οι αριθμοί ευημερούν – οι άνθρωποι υποφέρουν. Κλισέ που κρύβει την αλήθεια της καθημερινότητάς μας.
Όμως έστω, οι αριθμοί του πρωθυπουργού είναι σωστοί, είναι αυτοί που θα του δώσουν μια νέα ώθηση στην κατακρεουργημένη του εικόνα από τα σκάνδαλα με υπογραφές από το κόμμα του – κι ας πετάει τη μπάλα στην εξέδρα με την ατάκα περί «διαχρονικών παθογενειών». Τα δέχομαι όλα τα νούμερα … που υποτίθεται θα κάνουν τις ζωές μας καλύτερες …
Λείπει όμως κάτι! Λείπει η ελπίδα, το όραμα, η ασφάλεια για το αύριο.
Οι πολιτικοί μας πλέον μιλάνε με νούμερα και τσιτάτα για να πάρουν λάικ στα σόσιαλ μίντια. Δεν μιλάνε στις καρδιές μας.
Οι περισσότεροι αρέσκονται σε μπλα μπλα μπλα που θα εξασφαλίζουν τη θέση τους, την καρέκλα τους, τη θητεία τους και ξεχνάνε ότι χωρίς τα προνόμια της θέσης τους δε θα μπορούσαν να είναι τόσο άνετοι όσο εμφανίζονται στα πάνελ και στις αναρτήσεις τους.
Θέλουμε ένα όραμα, ένα σχέδιο που να αισθανόμαστε ότι μας συμπεριλαμβάνει και ότι δεν θα μένουμε μονίμως στην απέξω αν δεν είμαστε του κόμματος, της παρέας και της κάθε λογής κλίκας. Θέλουμε έμπνευση και να νιώσουμε ότι μπορούμε να βγάλουμε τον μήνα χωρίς να δανειστούμε από τον επόμενο!
Ως λαός είμαστε διαιρεμένος – κάτι που μας συμβαίνει από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και ‘δώθε – και ο καθένας κοιτάζει πώς θα εξοντώσει (μεταφορικά για την ώρα στο παρόν αλλά και κυριολεκτικά στο παρελθόν) όσους δεν είναι «μαζί του».
Είμαστε μόνοι. Εμείς και οι λογαριασμοί στο τραπέζι της κουζίνας. Και οι περισσότεροι από αυτούς που μπορούν δεν κάνουν κάτι για να αλλάξει αυτό.
Γιάννης Καφάτος / Viewtag