Περί βίας (της καθημερινότητας) αυτή η μαλακία να την πέφτουν οδηγοί σε ανθρώπους που μας ξεβρωμίζουν, και που εφτασε σε πυροβολισμούς τι φάση; Εχουμε καταλάβει ότι η βία μας περιβάλλει και αρχίζει να μας πνίγει; Ακόμη δεν ανοιξαν τα σχολεία και καταγράφηκε ο πρώτος ξυλοδαρμός. Πρέπει κάπως να αντισταθούμε, δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα.
Στο μετρό στο τσακ έσβησαν δυο καβγάδες χωρίς καν εμφανή λόγο.
ΟΚ είμαστε θυμωμένοι, αγχωμένοι, χρεωμένοι, αλλά κάπως πρέπει να αντισταθούμε. Κάπως…
Η βία έχει πολλές μορφές πολιτικές και κοινωνικές, όμως εδώ μιλάμε για τους πυροβολισμούς – στην πιο ακραία τους μορφή – τους ξυλοδαρμούς, τους τσαμπουκάδες που όποι@ θεωρεί ότι μπορεί δι’ αυτών να επιβάλλει το δικό τ@ το κάνει κι όποιον πάρει ο χάρος.
Πόσος θυμος δηλητηριάζει το είναι μας ρε γμτ. Το έχεις σκεφτεί ποτέ έτσι;
Πόσες ώρες ψυχανάλυσης χρειάζεται κάποιο πρόσωπο για να μπορέσει όχι μόνο να καθαρίσει απο την τοξικότητα του θυμού αλλά και μπορέσει να επιβιώσει σ’ αυτο το άρρωστο περιβάλλον διατηρώντας την προσωπικότητα του αλώβητη.
Λύσεις δεν έχω. Προβληματισμούς προσπαθώ να μοιραστώ και έτσι να αφουγκραστώ κάθε συνομιλητή μου.
Η κοινωνικη βία ξέρουμε από πού πηγάζει και είναι κατά βάση θέμα πολιτικής βούλησης να αμβλυνθεί/απαλειφθεί. Η βία όμως της καθημερινότητας είναι αυτή που μας πνίγει σα θηλιά. Πριν “τραβήξει” καποιος το σκαμνί και αρχίσουμε να αιωρούμαστε χωρίς ανάσα και εν τέλει χωρίς ζωή πρέπει να την αποτινάξουμε από πάνω μας.
Να μιλάμε! Να μη σιωπούμε. Να αντιδρουμε. Να μη γινόμαστε το “τέρας” που μας τρομάζει. Είναι μερικές σκέψεις/προτάσεις.
Θέλει όμως δύναμη. Θέλει συντροφικότητα και αλληλεγγγύη. Μόν@ είμαστε ευάλωτ@
Γιάννης Καφάτος / Viewtag