Εδώ διαβάζει τις ετικέτες των απορρυπαντικών όταν κάνει την ανάγκη του ο ρεπόρτερ Ξανθάκης (σόρυ, δεν παίρνω κινητό στην τουαλέτα!), δεν θα διάβαζε τους φαντασμαγορικούς τίτλους για τον τριήμερο “καύσωνα”;
Και πάρε “εντείνεται η θερμική έξαρση” και δώσε “ακραία θερμική επιβάρυνση” και κοίτα πως θα φτάσει “στα ύψη ο υδράργυρος”, τέτοια τσόντα ούτε ο Σειρηνάκης στις “ένδοξες” εποχές του.
Συμβαίνουν, βέβαια, αυτά όταν όλα γύρω μας μετατρέπονται σε πορνογραφικό υλικό και όταν η αγωνία για περισσότερα κλικς και βιούζ, σπάει τα κοντέρ.
Και στο τέλος καταλήγουμε στο διευκρινιστικό ότι νταξ τρεις μέρες θα κρατήσει το “μαρτύριο” και ύστερα θα πέσει απότομα η θερμοκρασία δέκα βαθμούς και από εκεί που λιώναμε σαν τα κεράκια της Λαμπρής θα τρέχουμε να κατεβάσουμε τα Monclair και τις γούνες…
Συγγνώμη παλικάρια και γοργόνες μου, αλλά κάτι τέτοια φυσικά φαινόμενα των 72 ωρών, δεν μετράνε για καύσωνες.
Και δεν προκαλούν καμία εντύπωση σε όσους και όσες εξ ημών έχουμε ζήσει το καταραμένο καλοκαίρι του ’87, όταν κατέβηκε η Μόρντορ αυτοπροσώπως στο Λεκανοπέδιο με όλα της τα διαόλια για παρέα.
Είναι να γελάει κανείς, που θα έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Συρίγος με τρία απανωτά σαραντάρια, όπου τη νύχτα πέφτει η θερμοκρασία κάτω από τους τριάντα βαθμούς, είναι να ξεκαρδίζεται.
Γιατί το καλοκαίρι του ’87, εκείνο το αδιανόητα θανατηφόρο καλοκαίρι που ως και σε δίσκο το απαθανάτισαν οι Last Drive, κάτι τέτοια θα τα βλέπαμε και θα κάναμε πλάκα.
Δεν είναι καιρός καύσωνα αυτός, είναι καιρός αναψυκτικός όπως θα σημείωνε και η εκκλησία μας…
Να σας πω ένα στόρι για το τι ακριβώς είναι καιρός καύσωνα;
Θα σας πω ένα στόρι για το τι ακριβώς είναι καιρός καύσωνα!
Κάπου εκεί στα τέλη της θανατηφόρας καιρικής επιδρομής το καλοκαίρι του ’87, έχουμε ανάψει και πυρώσει όλοι και όλες.
Ιδίως όσοι και όσες μέναμε σε πρώην πλυσταριά, που γατόνια ιδιοκτήτες “οικογενειακών πολυκατοικιών” διαμόρφωσαν σε φοιτητικά ρετιρεδάκια με σκεπή ελενίτ.
Είναι νύχτα, λοιπόν, έχει πάει μία μετά τα μεσάνυχτα, κοιτάω το θερμόμετρο δίπλα στην είσοδο και γράφει 41 βαθμούς.
Να κοιμηθώ δεν μπορώ, ούτε με απανωτά κρύα ντουζ, σκέφτομαι η ζωή εδώ τελειώνει, σώνεται το λαδάκι μου.
Τι να κάνω, τηλεφωνάω στον αδερφό μου, που έμενε πέντε δρόμους παραδίπλα τρίτο όροφο και τον εκλιπαρώ:
“Τα ‘παιξα, μπορώ να έρθω από εκεί;”
“Τι ρωτάς ρε μαλάκα;”, απαντάει αυτός, οπότε τα μαζεύω σφαίρα και πάω.
Για να νταγκλάρω εν τέλει στην παραδείσια θερμοκρασία των μόλις 39 βαθμών, συν ανεμιστηράκι που είχε προμηθευτεί ο προνοητικός αδερφός, όταν δεν είχαν τελειώσει ακόμη και οι βεντάλιες από τα καταστήματα.
Ιατρός γαρ, όχι Φυσικός με δημοσιογραφικές φιλοδοξίες…
Να πάμε, όμως, και στο ερκοντίσο του τίτλου, μη σας αφήσω παραπονεμένους και παραπονεμένες.
Βασικός λόγος που το φάγαμε το σφόλι το ’87, ήταν η έλλειψη κλιματισμού στα περισσότερα σπίτια των πλεμπαίων, μόνο στους πλουσίους αφορούσε εκείνη την εποχή.
Έκτοτε εκδημοκρατίστηκε η ψύξη (“διάχυση της ελίτ”, μουστάκια!), μόνο που η τιμή του ρεύματος έχασε κάθε επαφή με τη λογική.
Το ‘πε και το ‘κανε ο Κωστής έσπασε αυγά, αλλά πάνω στη βιασύνη του άφησε και κάτι τσόφλια στην ομελέτα μέσα…
Με αποτέλεσμα να το κοιτάς το ερκοντίσο λες και βλέπεις ταινία σπλάτερ και να αναρωτιέσαι ποιο ακριβώς μαρτύριο να προτιμήσεις:
Εκείνο του καύσωνα ή το άλλο του λογαριασμού ενέργειας;
Η απάντηση είναι υπόθεση ιδιωτική, αλλά εγώ δεν μπορώ παρά να είμαι υπερήφανος καταναλωτής με την είδηση που διάβασα χτες στην “Καθημερινή”:
Η πάλαι ποτέ “παραπαίουσα” ΔΕΗ, δίνει μέρισμα 0,40 ευρώ και θέλει να το πάει στο ολόκληρο ευρώπουλο ως το 2027!
Μάλλον λίγο δύσκολο να το πετύχει μειώνοντας τις τιμές του ρεύματος, αλλά ποιος ξέρει;
Ως γνωστόν, δεν είναι η Αμερική χώρα μαγική που τραγουδούσε ο Κοινούσης, η Ελλάδα 2.0 είναι!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost