“Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει”, έλεγε η γιαγιά μου.
Βλέπε και Νέα Αριστερά, όπου μάλλον βαριούνται να συζητήσουν την προοπτική σύμπτυξης κοινής κοινοβουλευτικής ομάδας με τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω κι αν τα γκάλοπ τους στέλνουν ολοσούμπητους εκτός Βουλής.
Πιθανόν να αισθάνονται ασφαλείς στην προοπτική ότι εκλογές τυπικά (πολύ τυπικά…) θα ξαναγίνουν το 2027, οπότε, όπως ξανάλεγε η γιαγιά μου παραμυθιάζονται πως “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”.
Το ξέρω και στα τούρκικα αυτό με το “καλό πράγμα”, καθώς και μια σειρά από φράσεις της γείτονος.
Μικρασιάτισσα γαρ η γιαγιά, την κατείχε τη γλώσσα, φιλομαθής γαρ εγώ όλο και τη ρώταγα.
Και έτσι όπως πάει κουτουρού η ελληνική εξωτερική πολιτική, έτσι όπως γιγαντώνονται μέρα με τη μέρα τα μεμέτια, μπορεί μια μέρα να μου φανούν χρήσιμα όσα θυμάμαι απ’ τη γιαγιά Μίνα.
Αν φτάσουν οι Τούρκοι ως τη Θεσσαλία…
Τέλος πάντων, για τη Νέα Αριστερά μιλάγαμε, που αποφάσισε να στρίψει δια του αρραβώνος και να μεταθέσει τα μασλάτια με τα πρώην συντρόφια για τα πρωτοβρόχια.
Χαλαρά και λάιτ, προς Θεού μη χάσουμε τα μπάνια και την ηλιοθεραπεία.
Έλα, όμως, που η καταραμένη επικαιρότητα δεν τους αφήνει να ησυχάσουν και να χαρούν τις βουλευτικές αποζημιώσεις τους.
Έσκασε το στόρι με την προανακριτική κι εκεί που κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, αναγκάστηκαν να τοποθετηθούν απέναντι στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για παραπομπή Κυριάκου.
Το φέρανε από ‘δω, το πήγανε από ‘κει, σαλάτα τα κάνανε, ως κι ο γίγαντας ο Μπίστης τους πήρε στο βραστό.
Μιλάμε κανονικά για φάση “άλλα λέει η θειά μου, άλλα ακούν τ’ αυτιά μου”, στη θεωρία πρώτοι κι επί του πρακτέου να μην ξέρεις που να κρυφτείς.
Κι έχουν και συνέδριο μέσα στο κατακαλόκαιρο…
Το οποίο μοιάζει εντελώς παράλογο, να μαζεύεις δηλαδή κόσμο για διαβούλευση και χάραξη στρατηγικής (η τακτική, το ‘παμε, είναι άστα να πάνε!) με σαράντα βαθμούς μέσα Ιουλίου.
Ένα και μοναδικό είναι το “θετικό” του:
Μπορεί στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που θα γίνει σιμά κοντά σε δέκα μέρες, να προκύψει μαλλιοκούβαρο και γκρίνια και βαβούρα, να πέσει άλλες δυο μονάδες το κόμμα στις μετρήσεις (δεν είναι δύσκολο σύντροφοι, αν προσπαθήσετε λίγο θα το πετύχετε!), να στραφούν εκεί οι προβολείς, να πάρει μια ανάσα η Νέα Αριστερά και να περάσουν στο ντούκου οι δικές της οι διεργασίες, όπου θα συγκροτούν οι πούροι με τους ντούρους.
Ή οι ντούροι με τους πούρους, δεν το έχω εκατό τοις εκατό ξεκαθαρισμένο για να λέμε την αλήθεια…
Στο δια ταύτα, όμως.
Στο δια ταύτα, όσο πορεύονται χώρια τα δύο κόμματα τόσο θα διολισθαίνουν και θα χάνουν κουκιά.
Ο κόσμος έχει βαρεθεί και κουραστεί με τις αιχμές, τις μπηχτές, τα καρφιά που εκτοξεύουν οι μεν εναντίον των δε και οι δε εναντίον των μεν, δεν γουστάρει άλλο το πόπολο.
Και κάθε φορά που προκύπτει κάποιο ζήτημα και δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν, όλο και λιγοστεύουν οι μοναδούλες στις μετρήσεις.
Την ίδια ώρα η Ζωή καλπάζει με τα φρένα σπασμένα και ο Στέφανος μετά απ’ το αρχικό σοκ το συμμάζεψε το μαγαζί και δείχνει να μένει επάνω από το κρίσιμο 3 %.
Οπότε τα συντρόφια δεν έχουν άλλη επιλογή:
Ή θα συνεχίσουν το beef ως άλλοι τράπερζ και θα τους υποδεχτεί το χρονοντούλαπο ή θα τη γυρίσουν τη μπιφτέκα στο bff (best friends forever) μπας και σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί.
Κυριακή, κοντή γιορτή…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (04.6.2025)