Η Μπριζίτ δίνει μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα στον Μακρόν, με το που φτάνουν στο Βιετνάμ.
Η γαλλική προεδρία, πρώτα αρνήθηκε το συμβάν, μετά έκανε λόγο για έναν «συνηθισμένο καυγά για τα ζευγάρια», για να ανασκευάσει λίγο αργότερα, χαρακτηρίζοντάς το «μια στιγμή συντροφικότητας»!
Απέδωσαν, μάλιστα, τα αρνητικά σχόλια σε «κύκλους φιλικά προσκείμενους προς τη Ρωσία». Αχ αυτοί οι Ρώσοι, παντού βάζουν το... χέρι τους.
Από δω και στο εξής, όποια πιαστεί να δέρνει τον σύζυγό της μπορεί να δικαιολογηθεί “The Russians made me do it”!
Ανεξαρτήτως, πάντως, από τα πραγματολογικά δεδομένα, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική κίνηση υψίστης συμβολικής αξίας.
Κατ’ αρχάς, είναι μια πράξη ιστορικής αποκατάστασης.
Ο πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας, δέχεται, αμέσως μόλις προσγειώνεται στο Βιετνάμ, τη σφαλιάρα της συζύγου του, ως συμβολική απόδοση δικαιοσύνης για τα δεινά που προκάλεσε η γαλλική αποικιοκρατία στην πολύπαθη, αυτή χώρα.
Κατά δεύτερον, η Μπριζίτ έκανε αυτό που η μεγάλη πλειονότητα των Γάλλων (και όχι μόνο) θέλει να κάνει στον Μακρόν, αλλά δεν μπορεί, λόγω του ότι ο Μακρόν προϊσταται του μηχανισμού που έχει το μονοπώλιο της βίας στη Γαλλία.
Η σφαλιάρα της προεδρικής συζύγου στον πρόεδρο είναι ό,τι δημοκρατικότερο έχει ζήσει η Γαλλία τα τελευταία χρόνια. Μια αυθεντική δημοκρατική στιγμή που συμπυκνώνει τους μύχιους πόθους του γαλλικού λαού.
Κάθε Γάλλος (και όχι μόνο) που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί παρά να αγαλλίασε στη θέα της Μπριζίτιας χείρας να προσγειώνεται με δύναμη στο προεδρικό μάγουλο, (με την κρυφή ελπίδα να του δώσει και μία στα αχαμνά με το γόνατο).
Ίσως όμως δεν θα έπρεπε να δικαιολογούμε αυτό που μοιάζει να είναι ένα επεισόδιο ενδοοικογενειακής βίας και μάλιστα δημόσιο.
Στην εποχή του #metoo η αντίδρασή μας δεν μπορεί παρά να είναι ένα ξεκάθαρο «εγώ αδερφέ μου σε πιστεύω», προτρέποντας τον Γάλλο Πρόεδρο να βρει το θάρρος και να καταγγείλει την κακοποίηση που υφίσταται.
Και όχι μόνο να την καταγγείλει, αλλά να φύγει το γρηγορότερο από τη συζυγική εστία - το Μέγαρο Ελιζέ - και να αναζητήσει καταφύγιο σε κάποιον ξενώνα για κακοποιημένα, από την τοξική θηλυκότητα, άτομα - το Κρεμλίνο, ίσως.
(Οι πληροφορίες που θέλουν τον Βλαδίμηρο Πούτιν να του έχει ήδη κάνει πρόταση, δεν επιβεβαιώνονται ακόμα.)
Από ψυχαναλυτική σκοπιά, οι δικαιολογίες της γαλλικής προεδρίας θυμίζουν τον ασθενή του Φρόυντ που είδε στο όνειρό του ότι δανείστηκε μια τσαγιέρα από το γείτονά του, αλλά την επέστρεψε σπασμένη.
Για να δικαιολογηθεί, έδωσε διαδοχικά τρεις αντιφατικές εξηγήσεις, που αντί για την αθωότητα, αποδεικνύουν την ενοχή του:
Πως επέστρεψε την τσαγιέρα άθικτη. Πως όταν την δανείστηκε ήταν ήδη σπασμένη. Πως δεν την δανείστηκε ποτέ εξ αρχής.
Ωστόσο, στην περίπτωση της Μπριζίτιας σφαλιάρας, οι εξηγήσεις της γαλλικής προεδρίας ακολουθούν την αντίθετη φορά.
Αλλά αυτή η τελευταία δικαιολογία είναι ένα σύμπτωμα par excellence, που δεν μπορούμε να μη το σχολιάσουμε.
Αν κάτι διακρίνει το Ακραίο Κέντρο – με χαρακτηριστικότερο εκπρόσωπό του τον Μακρόν – είναι ότι καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται.
Όχι μόνο την καταδικάζει, αλλά την απωθεί στα βάθη του ασυνειδήτου του, για να μην παραδεχτεί ποτέ, στον εαυτό του πρωτίστως, ότι την επιθυμεί σφόδρα.
Έλα όμως που το ασυνείδητο έχει την τάση να επιστρέφει ως σύμπτωμα. Στην προκειμένη, μάλιστα, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου.
Με δυο λόγια, ο Πρόεδρος τρώει παντόφλα και το… απολαμβάνει.
Κατ’ αρχάς, είναι μια πράξη ιστορικής αποκατάστασης.
Ο πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας, δέχεται, αμέσως μόλις προσγειώνεται στο Βιετνάμ, τη σφαλιάρα της συζύγου του, ως συμβολική απόδοση δικαιοσύνης για τα δεινά που προκάλεσε η γαλλική αποικιοκρατία στην πολύπαθη, αυτή χώρα.
Κατά δεύτερον, η Μπριζίτ έκανε αυτό που η μεγάλη πλειονότητα των Γάλλων (και όχι μόνο) θέλει να κάνει στον Μακρόν, αλλά δεν μπορεί, λόγω του ότι ο Μακρόν προϊσταται του μηχανισμού που έχει το μονοπώλιο της βίας στη Γαλλία.
Η σφαλιάρα της προεδρικής συζύγου στον πρόεδρο είναι ό,τι δημοκρατικότερο έχει ζήσει η Γαλλία τα τελευταία χρόνια. Μια αυθεντική δημοκρατική στιγμή που συμπυκνώνει τους μύχιους πόθους του γαλλικού λαού.
Κάθε Γάλλος (και όχι μόνο) που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί παρά να αγαλλίασε στη θέα της Μπριζίτιας χείρας να προσγειώνεται με δύναμη στο προεδρικό μάγουλο, (με την κρυφή ελπίδα να του δώσει και μία στα αχαμνά με το γόνατο).
Ίσως όμως δεν θα έπρεπε να δικαιολογούμε αυτό που μοιάζει να είναι ένα επεισόδιο ενδοοικογενειακής βίας και μάλιστα δημόσιο.
Στην εποχή του #metoo η αντίδρασή μας δεν μπορεί παρά να είναι ένα ξεκάθαρο «εγώ αδερφέ μου σε πιστεύω», προτρέποντας τον Γάλλο Πρόεδρο να βρει το θάρρος και να καταγγείλει την κακοποίηση που υφίσταται.
Και όχι μόνο να την καταγγείλει, αλλά να φύγει το γρηγορότερο από τη συζυγική εστία - το Μέγαρο Ελιζέ - και να αναζητήσει καταφύγιο σε κάποιον ξενώνα για κακοποιημένα, από την τοξική θηλυκότητα, άτομα - το Κρεμλίνο, ίσως.
(Οι πληροφορίες που θέλουν τον Βλαδίμηρο Πούτιν να του έχει ήδη κάνει πρόταση, δεν επιβεβαιώνονται ακόμα.)
Από ψυχαναλυτική σκοπιά, οι δικαιολογίες της γαλλικής προεδρίας θυμίζουν τον ασθενή του Φρόυντ που είδε στο όνειρό του ότι δανείστηκε μια τσαγιέρα από το γείτονά του, αλλά την επέστρεψε σπασμένη.
Για να δικαιολογηθεί, έδωσε διαδοχικά τρεις αντιφατικές εξηγήσεις, που αντί για την αθωότητα, αποδεικνύουν την ενοχή του:
Πως επέστρεψε την τσαγιέρα άθικτη. Πως όταν την δανείστηκε ήταν ήδη σπασμένη. Πως δεν την δανείστηκε ποτέ εξ αρχής.
Ωστόσο, στην περίπτωση της Μπριζίτιας σφαλιάρας, οι εξηγήσεις της γαλλικής προεδρίας ακολουθούν την αντίθετη φορά.
- Πρώτα αρνήθηκαν το γεγονός – παρότι υπάρχει βίντεο. Ύστερα αναγνώρισαν το χαστούκι, αλλά το υποβίβασαν σε απλό συζυγικό καβγαδάκι, σαν αυτά που συμβαίνουν σε όλα τα ζευγάρια.
- Για να το αναιρέσουν αμέσως μετά, χαρακτηρίζοντάς το μια «στιγμή συντροφικότητας». Δεν ήταν βία αυτό που είδατε, βρε κουτά, αλλά τρυφερότητα μεταξύ δύο συζύγων που αγαπιούνται τα μάλα και δεν μπορούν να το κρύψουν!
Αλλά αυτή η τελευταία δικαιολογία είναι ένα σύμπτωμα par excellence, που δεν μπορούμε να μη το σχολιάσουμε.
Αν κάτι διακρίνει το Ακραίο Κέντρο – με χαρακτηριστικότερο εκπρόσωπό του τον Μακρόν – είναι ότι καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται.
Όχι μόνο την καταδικάζει, αλλά την απωθεί στα βάθη του ασυνειδήτου του, για να μην παραδεχτεί ποτέ, στον εαυτό του πρωτίστως, ότι την επιθυμεί σφόδρα.
Έλα όμως που το ασυνείδητο έχει την τάση να επιστρέφει ως σύμπτωμα. Στην προκειμένη, μάλιστα, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου.
Με δυο λόγια, ο Πρόεδρος τρώει παντόφλα και το… απολαμβάνει.