Η παρακολούθηση του συνεδρίου στο Βόλο για τις φυσικές καταστροφές και οι αφηγήσεις δημοσιογράφων που κάλυψαν «επί του πεδίου» τις επιπτώσεις των θεομηνιών στη Θεσσαλία, με γύρισαν 62 χρόνια πίσω, στον Ιανουάριο του 1963· όταν μερικές ημέρες αφ’ ότου είχα κλείσει τα 19 βρέθηκα απεσταλμένος της “Ελευθερίας” στο Μικρό Χωριό της Ευρυτανίας, για να καλύψω την πολύνεκρη καταστροφή από κατολισθήσεις.
Μια αποστολή έκπληξη για ’μένα, άμισθο μαθητευόμενο, που οφείλεται σε συγκυρίες με σημαντικότερη το ότι διέθετα αυτοκίνητο, το DKW του πατέρα μου. Και στα ρεπορτάζ αναφερόταν ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ, 14. (Του απεσταλμένου μας), χωρίς το όνομά του απεσταλμένου, που ήταν… ανύπαρκτος για την εφημερίδα ως εκτός μισθολογίου, στο οποίο μπήκε τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Πήρα πάντως τα έξοδα κίνησης…
Ήταν πρωί Κυριακής 13 Ιανουάριου 1963, όταν μου τηλεφώνησε στο σπίτι ο αρχισυντάκτης μου Γ. Ανδρουλιδάκης, λέγοντας:
«Δημητρό άκουσες στο ραδιόφωνο τι έγινε στο Μικρό Χωριό;» Και πριν προλάβω ν’ απαντήσω συνέχισε: «Νομίζω ότι διαθέτεις αυτοκίνητο».
«Ναι, του πατέρα μου», είπα σκιρτώντας από χαρά προβλέποντας τη συνέχεια. Και δικαιώθηκα, όταν τον άκουσα να λέει: «Ξεκίνα όσο πιο γρήγορα μπορείς. Φυσικά θα πάρεις τα έξοδα κίνησης, διαμονής και κάποια αμοιβή. Εκεί θα βρεις και τον ανταποκριτή μας στο Αγρίνιο, τον Θόδωρο Λιαπίκο. Έχω μιλήσει μαζί του». Μερικές ακόμη οδηγίες και ξεκίνησα.
Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα φτάνοντας, ήταν αυτή. Έμεινα «επί του πεδίου» μέχρι αργά τη νύχτα και χαράματα Δευτέρας έφυγα κατ’ ευθείαν για τα γραφεία της εφημερίδας για να γράψω 1850 λέξεις για την 1η και «τις μέσα σελίδες» - συγκεκριμένα την 5η. Τις λέξεις τις «μέτρησα» τώρα, πληκτρολογώντας τα κείμενα. Σ’ αυτό της 1ης προστέθηκαν και ρεπορτάζ με κυβερνητικές ανακοινώσεις για τη βοήθεια στους πληγέντες. Η “Ελευθερία” ως πρωινή δεν κυκλοφορούσε Δευτέρα και υπήρχαν περιθώρια χρόνου.
- περισσότερα για το ρεπορτάζ του Δημήτρη Γ. Κουμπιά στο syntaktisylis.gr ΕΔΩ