Ζητείται ελπίς
Οι υποκλοπές, τα Τέμπη, η εξάρθρωση του Κράτους Δικαίου, η ανυπόληπτη Δικαιοσύνη, η εκποίηση της ενημέρωσης, τα μικρά και μεγάλα εγκλήματα που στιγματίζουν το καθεστώς Μητσοτάκη και παραμένουν προκλητικά ατιμώρητα χαρακτηρίζουν τη σημερινή Ελλάδα. Συνδυασμένα μάλιστα με την αποσάθρωση κάθε είδους κοινωνικής προστασίας, τις εξευτελιστικές αμοιβές εργασίας, την έκπτωση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, το όλο και βαθύτερο χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και στη φτώχεια, την αναπαραγωγή του πλουτισμού των προνομιούχων με έξοδα των μη προνομιούχων πιστοποιούν τη βαριά πολιτική, δημοκρατική, οικονομική και κοινωνική ασθένεια που χαρακτηρίζει τη χώρα. Ασθένεια παρούσα με χίλιους τρόπους όχι μόνο στη δημόσια σφαίρα αλλά και σε εκατομμύρια νοικοκυριά.
Η Ελλάδα ασθενεί - αυτή είναι αλήθεια που δεν μπορεί καμιά Ομάδα Αλήθειας να διαψεύσει. Κοσμεί τις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης στους βασικούς δείκτες που έχουν σχέση με τη ζωή των ανθρώπων. Και το χειρότερο είναι ότι δεν διαφαίνεται διέξοδος από αυτή τη ζοφερή κατάσταση. Καταφέραμε τα τελευταία χρόνια, με την αμέριστη φροντίδα του καθεστώτος Μητσοτάκη, να αμφισβητούμε ακόμα και τον γνωστό κανόνα ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ε, λοιπόν, εδώ σ’ εμάς υπάρχουν. Το πολιτικό σύστημα αναπαράγει όλες τις παθογένειες αντί να παράγει την αντιμετώπισή τους. Αναπαράγει επίσης τον εαυτό του με καταστροφική αυτοϊκανοποίηση. Και μέσα σε μια γενικευμένη έκπτωση αξιών, η αξία που φαίνεται να αναδεικνύεται σε οδηγό της χώρας είναι η πλήρης απαξία του καθεστώτος.
Με δυο λόγια; Δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα τίποτε που να μπορεί να δώσει ελπίδα για απαλλαγή από τον κυρίαρχο στη διαφθορά του, και παρά τη φθορά του, μητσοτακισμό. Και κατακτούμε τις κορυφές του τραγέλαφου όταν εκείνοι που υποτίθεται είναι κυβέρνηση εν αναμονή κορδακίζονται ότι θα κατακτήσουν την αυτοδυναμία κι ας φωνάζουν οι δημοσκοπήσεις ότι είναι αμφίβολο να κατακτήσουν έστω διψήφιο ποσοστό. Σε κάθε περίπτωση, είναι κοινή διαπίστωση. Τίποτε και κανείς δεν δείχνουν να στέκονται απέναντι στον οδοστρωτήρα του καθεστώτος, που με χαμογελαστό κυνισμό ξεπουλάει, χειραγωγεί, χρηματίζεται, μοιράζει ψίχουλα. Και καταδυναστεύει συνειδήσεις με μια οργιώδη προπαγάνδα, που φιλοξενείται πρόθυμα όχι μόνο από την πληρωμένη αλητεία του Διαδικτύου αλλά και από τους βαρόνους της ενημέρωσης.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα αμυδρό φως. Η πλειοψηφία γυρίζει την πλάτη σ’ αυτό το χάλι. Το καθεστώς αλλά και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του αδυνατούν να εκφράσουν την κοινωνία - πολύ περισσότερο να ενσωματώσουν τα υπόγεια ρεύματά της. Μια μαύρη πολιτική και κοινωνική τρύπα που παράγει φαιές αναθυμιάσεις αλλά και δημοκρατικές προσδοκίες απαλλαγής και αλλαγής. Βοά η πραγματικότητα ότι αυτές τις τελευταίες κάποιοι πρέπει να τις αρπάξουν από τα μαλλιά. Όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα. Γιατί τίποτε καλό, το αντίθετο μάλιστα, δεν πρόκειται να γίνει αν οι «καλοί» δεν τολμήσουν να ξεπεράσουν το χθες και τον εαυτό τους…
Η Ελλάδα ασθενεί - αυτή είναι αλήθεια που δεν μπορεί καμιά Ομάδα Αλήθειας να διαψεύσει. Κοσμεί τις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης στους βασικούς δείκτες που έχουν σχέση με τη ζωή των ανθρώπων. Και το χειρότερο είναι ότι δεν διαφαίνεται διέξοδος από αυτή τη ζοφερή κατάσταση. Καταφέραμε τα τελευταία χρόνια, με την αμέριστη φροντίδα του καθεστώτος Μητσοτάκη, να αμφισβητούμε ακόμα και τον γνωστό κανόνα ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ε, λοιπόν, εδώ σ’ εμάς υπάρχουν. Το πολιτικό σύστημα αναπαράγει όλες τις παθογένειες αντί να παράγει την αντιμετώπισή τους. Αναπαράγει επίσης τον εαυτό του με καταστροφική αυτοϊκανοποίηση. Και μέσα σε μια γενικευμένη έκπτωση αξιών, η αξία που φαίνεται να αναδεικνύεται σε οδηγό της χώρας είναι η πλήρης απαξία του καθεστώτος.
Με δυο λόγια; Δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα τίποτε που να μπορεί να δώσει ελπίδα για απαλλαγή από τον κυρίαρχο στη διαφθορά του, και παρά τη φθορά του, μητσοτακισμό. Και κατακτούμε τις κορυφές του τραγέλαφου όταν εκείνοι που υποτίθεται είναι κυβέρνηση εν αναμονή κορδακίζονται ότι θα κατακτήσουν την αυτοδυναμία κι ας φωνάζουν οι δημοσκοπήσεις ότι είναι αμφίβολο να κατακτήσουν έστω διψήφιο ποσοστό. Σε κάθε περίπτωση, είναι κοινή διαπίστωση. Τίποτε και κανείς δεν δείχνουν να στέκονται απέναντι στον οδοστρωτήρα του καθεστώτος, που με χαμογελαστό κυνισμό ξεπουλάει, χειραγωγεί, χρηματίζεται, μοιράζει ψίχουλα. Και καταδυναστεύει συνειδήσεις με μια οργιώδη προπαγάνδα, που φιλοξενείται πρόθυμα όχι μόνο από την πληρωμένη αλητεία του Διαδικτύου αλλά και από τους βαρόνους της ενημέρωσης.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα αμυδρό φως. Η πλειοψηφία γυρίζει την πλάτη σ’ αυτό το χάλι. Το καθεστώς αλλά και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του αδυνατούν να εκφράσουν την κοινωνία - πολύ περισσότερο να ενσωματώσουν τα υπόγεια ρεύματά της. Μια μαύρη πολιτική και κοινωνική τρύπα που παράγει φαιές αναθυμιάσεις αλλά και δημοκρατικές προσδοκίες απαλλαγής και αλλαγής. Βοά η πραγματικότητα ότι αυτές τις τελευταίες κάποιοι πρέπει να τις αρπάξουν από τα μαλλιά. Όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα. Γιατί τίποτε καλό, το αντίθετο μάλιστα, δεν πρόκειται να γίνει αν οι «καλοί» δεν τολμήσουν να ξεπεράσουν το χθες και τον εαυτό τους…
