Για μια ακόμα φορά έσπασαν τη δημοσιογραφική απεργία οι «συνήθεις ύποπτοι»: κάποιοι δημοσιογράφοι κάποιων ιστοσελίδων. Για μια ακόμα φορά η ΕΣΗΕΑ –γιατί αυτή επωμίσθηκε την οργάνωση της απεργίας και οι άλλες Ενώσεις ακολούθησαν– είδε να της γυρίζουν την πλάτη μέλη της ή υποψήφια μέλη της, αυτά δηλαδή που θα της χτυπήσουν την πόρτα για να εγγραφούν στην ελίτ της ελληνικής δημοσιογραφίας, με τα εξαιρετικά προνόμια που θα τους παρέχει η ξεχωριστή ασφαλιστική κάλυψη του ΕΔΟΕΑΠ.
Για μια ακόμη φορά οι πολλοί, οι συνεπείς,ανταποκρίθηκαν και οι λίγοι, οι «συνήθεις», θα επωφεληθούν, εάν και εφόσον προκύψει οποιοδήποτε κλαδικό όφελος.
Η αποτυχία της απεργίας στα διαδικτυακά Μέσα γίνεται πιο οδυνηρή επειδή την αγνόησαν και τα σάιτ εφημερίδων που απήργησαν στα έντυπά τους –αφού δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς– όπως η Καθημερινή, η Κόντρα και ο Ελεύθερος Τύπος.
Παλιότερα, και όχι πολύ παλιά, το επιχείρημα των απεργοσπαστών των ιστοσελίδων ήταν ότι «αφού η Ένωση δεν μας συμπεριλαμβάνει στους δημοσιογράφους που έχουν δικαίωμα εγγραφής, για ποιο λόγο να υπακούμε στις αποφάσεις της;»
Ακουγόταν τότε λογικό. Και το πρόβλημα λύθηκε, οι δημοσιογράφοι των ιστοσελίδων γίνονται, ή είναι, μέλη της ΕΣΗΕΑ. Άρα πρέπει να στοιχίζονται πίσω από τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών που απεργούν. Δεν το κάνουν και δεν έχουν συνέπειες.
Γιατί δεν εντοπίζονται. Γιατί το διαδίκτυο λειτουργεί με τους δικούς του καινοφανείς όρους. Γιατί ο ισχυρότερος συνδικαλιστικός φορέας των δημοσιογράφων, η ΕΣΗΕΑ, έχει αποδυναμωθεί. Και γιατί φαντάζει πολύ μακρινή η εποχή που στις απεργίες του κλάδου «πάγωνε η τσιμινιέρα» του Τύπου. Πλήρης ακινησία! Και αν κάποιος προσπαθούσε να κουνηθεί υπήρχε το σιδερένιο συνδικάτο των τεχνικών που τον μπλόκαρε κάθε... κινηματία. Έτσι φτάναμε στις απεργίες-μασίφ· καμιά σχέση με τις απεργίες-κρέμα.