Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2023

Γιατί με απέλυσαν από την Καθημερινή


Ο Λαμπράκης και ο Τεγόπουλος, με όλες τις αμαρτίες τους, δεν ήταν σαν τους σημερινούς ιδιοκτήτες - Τι λέει ο Σταύρος Λυγερός στη LiFo

Τα περισσότερα ΜΜΕ σήμερα βρίσκονται στα χέρια παραγόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Έχει εκλείψει ο παραδοσιακός εκδότης. Οι εφημερίδες στο παρελθόν είχαν μια διαλεκτική σχέση με τα

κόμματα και τους αναγνώστες τους. Είχαν περισσότερο ή λιγότερο παραταξιακό χαρακτήρα. Τα επηρέαζαν και επηρεάζονταν από αυτά. Δεν ήταν η εφημερίδα εξάρτημα του κόμματος, αλλά ούτε και το αντίθετο.

Τα παραπάνω αναφέρει ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός σε συνέντευξη στη LiFo επισημαίνοντας ότο «το σημερινό συστημικό μιντιακό τοπίο εμφανίζει τον μικρότερο βαθμό πλουραλισμού από τη Μεταπολίτευση, παραπέμποντας, όσον αφορά τη μονομέρειά του, σε σοβιετικού τύπου καθεστώτα. Προφανώς, δεν σε υποχρεώνουν να γράψεις ό,τι θέλει η εξουσία, αλλά εάν είσαι πραγματικά ανεξάρτητος κινδυνεύεις με απόλυση και περιθωριοποίηση»

Ο Σταύρος Λυγερός είπε μεταξύ πολλών άλλων:
[...]
Πάντα ο Τύπος είχε κάποιου είδους διαπλοκή με την πολιτική και τα οικονομικά συμφέροντα. Μην ψάχνεις το «άσπρο-μαύρο». Βρισκόμαστε στη ζώνη του γκρι. Απλώς, έχει μεγάλη διαφορά το γκρι να είναι πολύ σκούρο, κοντά στο μαύρο, από το να είναι πολύ ανοιχτό, κοντά στο άσπρο. Σημασία έχει λοιπόν σε ποιο σημείο του φάσματος του γκρι είσαι.
Ήμουν 23 χρόνια στο επιτελείο της «Καθημερινής». Πριν από πολλά χρόνια είχα γράψει στην πρώτη σελίδα ένα «δύσκολο» άρθρο για τον Έλληνα εφοπλιστή Κ. Περατικό, ο οποίος ήταν θύμα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Έμαθα εκ των υστέρων ότι ο εκδότης Αριστείδης Αλαφούζος είχε πει στον διευθυντή: «Πώς θα αντικρίσω την οικογένεια του Περατικού;».
Ανασύρω από τη μνήμη μου αυτό το περιστατικό για να σας πω ότι δεν ήρθε ποτέ ο ίδιος να μου ζητήσει τον λόγο, ούτε φυσικά να απαγορεύσει τη δημοσίευσή του. Σήμερα θα είχα απολυθεί χωρίς εξηγήσεις.
Έχουν, λοιπόν, αλλάξει πολύ και τα πρόσωπα και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στα μέσα ενημέρωσης. Ο Λαμπράκης και ο Τεγόπουλος, με όλες τις αμαρτίες τους, δεν ήταν σαν τους σημερινούς ιδιοκτήτες.
[...]
Προφανώς υπήρχαν δημοσιογράφοι άξιοι να τους εκτιμήσεις, όπως και το αντίθετο. Θα σου απαντήσω, όμως, πάλι με μια ιστορία από το παρελθόν. Ήταν η περίοδος του Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, το 2003. Όσοι τότε στην «Καθημερινή» γράφαμε για εξωτερική πολιτική είχαμε αρνητική στάση.
Ένα απόγευμα καλεί ο Αριστείδης Αλαφούζος το επιτελείο της «Καθημερινής» σε μια έκτακτη σύσκεψη. Ήταν τρομοκρατημένος. Κοιτώντας τη θάλασσα στο Φάληρο, μας είπε: «Κύριοι, θα μας βομβαρδίσει ο 6ος στόλος!».
Όπως μας εξήγησε, του είχε τηλεφωνήσει το αφεντικό της ExxonMobil, στην οποία είχε χρονοναυλώσει τάνκερ, και του είπε ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήταν οργισμένο με την «Καθημερινή» για τη στάση της έναντι του Σχεδίου Ανάν. Δεν μας απαγόρευσε, όμως, να γράφουμε εναντίον, ούτε μας επέβαλε βέβαια να γράψουμε υπέρ. Απλά, ζήτησε να γραφτεί και κάποιο άρθρο υπέρ του Σχεδίου, όπως και έγινε. Την περίοδο των μνημονίων όμως το κλίμα άλλαξε ριζικά...
Εκείνη την περίοδο ουσιαστικά με απέλυσαν από την «Καθημερινή», στο τέλος του 2012, για την ακρίβεια με εξανάγκασαν να φύγω από την εφημερίδα λόγω της αντιμνημονιακής αρθρογραφίας μου.
Η άποψή μου ήταν ότι το μνημόνιο δεν ήταν η σωστή θεραπεία, παρότι έγραφα ότι δεν υπήρχε ανώδυνος δρόμος για την υπέρβαση της κρίσης. Το ευρύτερο σύστημα εξουσίας, όμως, είχε ζοριστεί πολύ, λόγω και των κοινωνικών αντιδράσεων. Θεωρούσε πως δεν είχε πια την πολυτέλεια να ανέχεται διαφορετικές φωνές. [...]

απόσπασματα από τη συνέντευξη του Σταύρου Λυγερού στη LiFo