Το μόνο «Εμπάργκο» που τιμώ είναι αυτό του 1982, σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και ποίηση Άλκη Αλκαίου!
- Εξ’ ου και διαφωνούσα με τα μικροπολιτικάντικα εμπάργκο προσώπων
και κομμάτων σε κανάλια και δημοσιογράφους. Είτε το φώναζαν είτε το
έκαναν στα μουλωχτά!
- Οπότε σωστά ο Τσίπρας πήγε να.. μιλήσει στον Σκάι.
- Το
μεγαλύτερο λάθος της συγκεκριμένης συνέντευξης ήταν η παρουσία της
κυρίας Κοσιώνη εκεί. Όχι γιατί δεν είναι καλή και άξια δημοσιογράφος για
να μιλήσει με Πρωθυπουργό. Αλλά γιατί είναι συγγενής του βασικού του
αντίπαλου, Κυριάκου Μητσοτάκη.
- Δεν μπαίνω καν στην κουβέντα για
δύσκολες ερωτήσεις, εμμονές, διακοπές κλπ. Σχεδόν όλοι οι τηλεθεατές
είδαν και ο καθένας με την κούτρα του έβγαλε τα δικά του συμπεράσματα.
- Ως δημοσιογράφος μιλώ και σχολιάζω κι εγώ με ό,τι κουβαλάει η δική μου κούτρα και λέω ότι η κυρία Κοσιώνη έκανε φάουλ!
- Αλλά επειδή ζούμε (ελπίζουμε) σε μια ελεύθερη κοινωνία οκ, δικαιώμά της και δικαιώμά μας.
- Το
«εμπάργκο» είναι το θέμα, για το οποίο έχω ξαναδιαλογιστεί – και τι
έγινε θα μου πεις! Τέλος πάντων το «εμπάργκο» των πολιτικών απέναντι σε
μέσα που δεν τους αρέσει ο τρόπος που ασκούν τη δημοσιογραφία είναι,
κατά τη γνώμη μου, λάθος.
- Ξέρεις κάτι; Αυτό με τον Τσίπρα στον Σκάι είναι πολύ θετικό και άκου γιατί!
- Έτσι πρέπει να αισθάνεται ο πολιτικός που καλείται σε μια εκπομπή, όπως ο Τσίπρας χθες στον Σκάι!
- Πώς; Ότι πάει κάπου που θα τον ξετινάξουν και θα τόν ρωτήσουν για όλα
(όχι ότι στον Σκάι ρωτήθηκε για όλα – μην μπερδεύεσαι από τη δική μου
αδυναμία να το διατυπώσω καλά: δε μιλώ για το περιεχόμενο της
συνέντευξης αλλά για την «εικόνα»).
- Ξέρεις την έκφραση που λέμε όταν μια σχέση είτε προσωπική είτε επαγγελματική …ξεφεύγει; Τι λέμε τότε; Λέμε: Παραγνωριστήκαμε!
- Αυτό
το «παραγνωριστήκαμε» είναι που έχει κάνει τη δημοσιογραφία
«φιλιππινέζα» των πολιτικών. (Με τη μεγάλη υποσημείωση ότι δεν ισχύει
για όλους τους δημοσιογράφους και όλους τους πολιτικούς).
- Δυστυχώς όμως «παραγνωρίζονται» πολλοί και από τους δύο κλάδους.
- Και
οι μεν πολιτικοί έχουν κάθε λόγο να γλύφουν τους δημοσιογράφους για να
μην τους «ξεσκίζουν» με δύσκολα δημοσιογραφικά ερωτήματα.
- Οι
δημοσιογράφοι γιατί αισθάνονται την ανάγκη για κολλητιλίκια με τους
πολιτικούς; (πέραν της εύκολης απάντησης που η ζωή έχει δώσει: θέλουν να
πολιτευτούν…!)
- Δεν είμαστε, οι δημοσιογράφοι, ο
ενδιάμεσος του πολίτη και της εξουσίας; Δεν είμαστε με το μέρος του
αδύνατου και αναζητούμε απαντήσεις υπέρ του πολίτη;
- Δεν έχουμε
φίλους και προσπαθούμε να βρούμε αποκούμπι σε αυτούς που πρέπει να
κρίνουμε; (Οκ, και να επαινούμε όταν κάνουν κάτι καλό για τον πολίτη!)
- Αυτό
το «παραγνωριστήκαμε» που έχει μπουμπουκιάσει μεταξύ πολιτικών και
δημοσιογράφων έχει φέρει τα «εμπάργκο» και τόσα άλλα δεινά που τελικά
έχουν αντίκτυπο στον πολίτη: Χάνει τον σύμμαχο του για την αλήθεια γιατί
αυτός, ο σύμμαχος διάλεξε την άλλη πλευρά!
ΥΓ: Υπενθυμίζω ότι την Κυριακή
ψηφίζουμε! Ό,τι θέλει ο καθένας που έκανε τον κόπο να φτάσει ως εδώ
διαβάζοντας. Και πατρονάρουμε και τους φίλους μας που βαριούνται ή έχουν
αηδιάσει με την πολιτική και τους πολιτικούς! Η Δημοκρατία χρειάζεται
συμμετοχή.
Γιάννης
Καφάτος / viewtag
