Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Περί του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς

Το πρόβλημα δεν είναι ο νόμος περί επιδότησης ενοικίου για τους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς που ψηφίστηκε από την αριστερή Κυβέρνηση της Ελλάδας. Εάν, ο υπουργός πριν την υπουργοποίηση ζούσε εκτός Αττικής, θα πρέπει να δημιουργήσει δεύτερο σπίτι, για τη συντήρηση του οποίου ίσως είναι σωστό να ενισχυθεί οικονομικά. Μάλιστα, η ενίσχυση αυτή φαίνεται απόλυτα λογική με δεδομένα (α) την παρόμοια, αλλά εντατικότερη,.. ενίσχυση των βουλευτών (που μπορεί ταυτόχρονα να είναι και υπουργοί) για την καλύτερη άσκηση των καθηκόντων τους και (β) τον σαφώς προσωρινότερο χαρακτήρα (λόγω ανασχηματισμών) της υπουργικής ιδιότητας σε σύγκριση με την βουλευτική.
Το θέμα αρχίζει να γίνεται πρόβλημα, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν εισοδηματικά κριτήρια για τέτοιες ενισχύσεις. Ακόμη περισσότερο, το πρόβλημα γίνεται ξεκάθαρο, όταν αριστεροί υπουργοί κάνουν χρήση του επιδόματος, παρότι δεν το έχουν ανάγκη. Το πρόβλημα δε μεταπίπτει σε διακινδύνευση του ηθικού πλεονεκτήματος από αριστερή υπουργό καταγεγραμμένα πλούσια, που λαμβάνει τέτοιο επίδομα όταν το χαρτοφυλάκιο που χειρίζεται είναι η Κοινωνική Αλληλεγγύη !
Όμως, τα γεγονότα δείχνουν ότι το φαινόμενο είναι τόσο μεμονωμένο, που χαρακτηρίζει μόνο το άτομο και σε καμία περίπτωση την πολιτική παράταξη, πολύ λιγότερο δε την ιδεολογία, στην οποία αυτό εντάσσεται, και μάλιστα κατά δήλωση του, και όχι κατά τον τρόπο ζωής του.
Επιπλέον, και σε τελική ανάλυση, η λύση που δόθηκε, δηλαδή η άμεση απομάκρυνση από την Κυβέρνηση, ήταν αυτή που χρειαζόταν για τη διαφύλαξη του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Αυτό το τελευταίο αποτελεί ουσιαστικότατο διακύβευμα μιας και, εν πολλοίς, είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο η Αριστερά κυβερνά ακόμη, παρά τις εξωπραγματικές δυσκολίες που έχει βρεί στο δρόμο της μέχρι τώρα από την προηγούμενη τάξη πραγμάτων.
 
Γεωργάκης Ολύμπιος Β’