Η εμφάνιση, το 1968, της ταινία του, “Η νύχτα των ζωντανών νεκρών”, που το γύρισμα της στοίχισε μόλις 100 χιλιάδες δολάρια, σε μια περίοδο αγώνων ενάντια στο ρατσισμό, θεωρήθηκε σημαδιακή, ιδιαίτερα όταν για πρωταγωνιστή είχε τον μαύρο ηθοποιό, Ντουέιν Τζόουνς, “αν και εμείς δεν το είχαμε σκεφτεί καθόλου όταν.. γυρίζαμε την ταινία”, μου είχε αναφέρει ο Ρομέρο σε συνέντευξη που μου έδωσε, χρόνια αργότερα, σε επίσκεψη του στο φεστιβάλ Βενετίας.
Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας, χάρη τόσο στην έμμεση πολιτική της αναφορά όσο και στον πιο ανθρώπινο και απλό τρόπο (“ήθελα να μοιάζουν με το γείτονα”, ανέφερε) με τον οποίο παρουσίαζε τα ζόμπι, οδήγησε τον Ρομέρο (και στη συνέχεια άλλους λιγότερο ταλαντούχους σκηνοθέτες) να συνεχίσει με το γύρισμα και άλλων ταινιών με το ίδιο θέμα, ανάμεσά τους και τις δυο, πολύ καλές, “Dawn of the Dead” (“Ζόμπι, το ξύπνημα των νεκρών”, 1979), “Day of the Dead” (“Η μέρα των ζωντανών νεκρών”, 1985) και “Land of the Dead” (“Η γη των ζωντανών νεκρών”, 2005), που ήταν και η πιο πολυέξοδη και πιο εμπορική ταινία του.
“Στην καρδιά μου έχω μια ξεχωριστή θέση για τα ζόμπι” είχε αναφέρει κάποτε, “εχουν πολλαπλούς σκοπούς, δεν σε εξοργίζουν, δεν έχουν κάποια κρυφή ατζέντα, είναι αυτά που είναι. Γι αυτό και τα συμπαθώ.”
Γεννημένος στις 4 Φεβρουαρίου 1940, στη Νέα Υόρκη, στην περιοχή του Μπρονξ, ο Ρομέρο μεγάλωσε βλέποντας τις κλασικές ταινίες τρόμου, με βρικόλακες, μούμιες και λυκανθρώπους. Θα σπουδάσει γραφικές τέχνες, πριν στραφεί στον κινηματογράφο, δουλεύοντας αρχικά στα σκηνικά των ταινιών. Εκτός από ταινίες με ζόμπι θα στραφεί και σε άλλου είδους ταινίες, όπως το “Knightriders” (1981), “Creepshow” (1982), “Monkey Shines” (Άγριο ένστικτο”, 1988) και “Bruiser” (2001).
Το 1978, στην ταινία του, “Μάρτιν” θα καταπιαστεί και με το θέμα του βρυκόλακα. Θέμα στο οποίο θα επιστρέψει στην τελευταία του ταινία, “The Empire of the Dead” (“Η αυτοκρατορία των νεκρών”, 2014), όπου ο Ρομέρο προσπάθησε να συνδυάσει τα ζόμπι με τους βαμπίρ, αλλά και να προσθέσει το στοιχείο της πολιτικής σάτιρας, όπως ανέφερε ο ιδιος.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης (enetpress.gr)